ΠΑ-ΤΕΡΑΣ

~6~

Ξύπνησα και για ακόμη μια φορά αντίκρισα τον κρύο και λευκό θάλαμο του νοσοκομείου ενώ άκουσα το μηχάνημα δίπλα μου που μετρουσε τους παλμους μου. Κανένας δίπλα μου. Η ίδια μου η μάνα τον φοβάται δεν είναι εδώ. Πότε δεν είναι δίπλα μου. Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και εμφανίζεται ένας γιατρός κοντά στα 35. Όμορφος σκεφτηκα ανδιαφορα. Μου χαμογελα στοργικα.

"Καλημέρα" χαμογελασε και μου αφαίρεσε την μάσκα οξυγόνου.
"Καλημέρα" Είπα βραχνα και με κοίταξε συμπονετικά.
"Λοιπόν Μελίνα -από όσο βλέπω- ήσουν 3 μέρες σε κόμμα και υποβληθηκες σε πολύ δύσκολες επεμβάσεις καθώς το σώμα σου έφερε 2 μαχαιριες αρκετά κοντά σε ζωτικα όργανα" είπε γρήγορα και έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου. Γλυτωσα και αυτή την φορά.
"Δεν μπορείς να φανταστείς σε τι κατάσταση ήταν ο καημένος ο πατέρας σου όταν σε έφερε εδώ..." συνέχισε και χαμογελασα ειρωνικά στον εαυτό μου, δεν ήταν στεναχωρημενος.

"Γιατρέ" ψελισα με δυσκολία και έκανα προσπάθεια να σηκωθω γρήγορα όμως με επανατοποθετησε στην θέση μου χαμογελωντας
"Μην σηκωνεσαι από τώρα" μουρμουρισε και τον κοίταξα σοβαρά."Άγγελος" μου χαμογελασε πλατιά
"Αγγελε χρειάζομαι την βοήθεια σας" Είπα και πλέον είχα την προσοχή του. Μου έκανε νόημα να συνεχίσω
"Ο πατέρας μου δεν είναι καλα." Με κοίταξε ερωτηματικά και συνέχισα γρήγορα πρώτου πάρει τον λόγο "Εκείνος με μαχαιρωσε και δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά" με κοίταξε βαθιά στα μάτια και μόνο τότε παρατήρησα ότι οι κόρες του είχαν διασταλλει.

"Τι-τι εννοείς?" Με κοίταξε μπερδεμενα και κούνησα το κεφάλι μου.

"Πρέπει να με βοηθησετε επειγόντως η μητέρα μου δεν νοιάζεται εξάλλου" Είπα κάπως λυπημενα αλλά σύντομα ξαναβρηκα την αυτοσυγκρατηση μου

"Μα... πώς?" Ρώτησε μπερδεμενα και του εξήγησα την ιστορία μου από την αρχή. Έπειτα του είπα το σχέδιο μου και δεν πίστευα και η ίδια πως συμφώνησε σε κάτι τέτοιο.

Έπρεπε να βάλω ένα τέλος...