ΠΑ-ΤΕΡΑΣ

~8~

"Δεν είναι η κυρία Στέλλα η βιολογική σου μαμα?" Αναφωνησε έκπληκτος
"Όχι. Είναι απλώς η αντικαταστατρια της. Η μητέρα μου πεθανε πριν λίγα χρόνια από την καταραμενη από τον Θεό αρρώστια και πιστεύω πως αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που κύλησε έτσι." Εξήγησα και με κοίταξε συμπονετικά  ενώ τον ένιωσα να χαιδευει ελάχιστα τα μαλλιά μου. Χαλάρωσα για μερικά κλάσματα δευτερολεπτου μετά από χρόνια.

"Εντάξει" είπε τελικά "θα έρθω αύριο" τόνισε και τον συνοδεψα μέχρι την πόρτα. Με κοίταξε για τελευταία φορά όλο νόημα και πλέον ηξερα πως είχε έρθει η ώρα.

Μπήκα κάτω από τα σκεπασματα μου και τον περίμενα καρτερικα να γυρίσει. Ήμουν με πλάτη στην πόρτα όπως πάντα για να μην καταλάβει την παραμικρή διαφορά πάνω μου. Άκουσα την πόρτα στον κάτω όροφο να κλείνει δυνατά και έκλεισα τα μάτια μου αποφασισμενη.

Τα βαριά του βήματα ακούστηκαν σιγανα μέχρι που σταμάτησαν μπροστά από την πόρτα μου. Άγχος είχε καταβάλει τον οργανισμό μου αλλά έπρεπε για πρώτη φορά στην ζωή μου να φανώ δυνατή.

Η πόρτα άνοιξε σιγανα όμως οι μεντεσεδες έτριξαν ελάχιστα και έκαναν την ατμοσφαιρα ακόμα πιο τρομακτική. Άφησα μια ανάσα που κρατούσα ώρα και όταν εισεπνευσα μύρισα αλκοόλ. Ξανά. Πλησίασε και προσπαθησα να αναπνεω κανονικά. Δεν έπρεπε να με καταλάβει.

"Πριγκίπισσα μου. Ηλιαχτιδα μου. Ζωή μου." Ωχ οχι. Δεν θα το αντέξω.

Με γύρισε προς την μεριά του και άνοιξα ελαφρα τα ματια μου για να τον αντικρισω

"Βασίλη" Είπα το όνομα του για πρώτη φορά και παραξενευτηκε. Χαμογελασε ωστοσο  και ήρθε κοντά μου. Έπιασε βίαια τον λαιμο μου και πίεσε αργά και σταθερα ένιωσα την ανάσα μου να κοβεται μερικές στιγμές και προσπαθησα να αντισταθώ σθεναρα. Ανέβηκε από πάνω μου και με εγκλωβησε. Δεν μπορούσα να κουνηθω. Τότε ήταν όμως που το μυαλό μου πήρε στροφές και τον θυμήθηκα.

~Flashback~
Εντάξει" είπε τελικά "θα έρθω αύριο" τόνισε και τον συνοδεψα μέχρι την πόρτα. Έκλεισα δυνατά την πόρτα και την ξανανοιξα σιγανα για να μπει μέσα.
"Ωραία" μουρμουρισε και προχώρησε πάλι προς τα μέσα. Ανεβηκαμε τις σκάλες ησυχα για να μην μας ακούσει η μητέρα και χαλάσει τα σχέδια μας.
"Λοιπόν μπες εδώ" του έδειξα την ντουλάπα του δωματίου μου και κούνησε το κεφάλι του καταφαντικά
"Οριστε" μου έδωσε ένα μαχαίρι το οποίο και βολέψα μέσα στις ψηλες μου κάλτσες.  "Όταν νιωσεις έτοιμη καντο θα είμαι εδω" συνέχισε και έπιασε το χέρι μου δινοντας μου το κουράγιο που χρειαζόμουν πάντα. Μπήκα κάτω από τα σκεπασματα μου και τον περίμενα καρτερικα να γυρίσει...

~End of flashback~