How?

8.

- POV Darcy -

De volgende ochtend word ik pas laat wakker, ik had kennelijk echt slaap nodig. Ik rek me uit en voel me al een stuk beter.

Een assisente is aan het stofzuigen en aan het opruimen, waardoor ik frons. Is dat ook al hun taak hier?

'Goedemorgen.' zeg ik, zodra ze is gestopt.

'Goedemorgen. Heb je een beetje kunnen slapen?'

Ik knik hevig en glimlach, ik mag deze vrouw wel. Ze kijkt naar mijn hartslag en bloeddruk en noteert wat dingen.

'Ik ga je sondevoeding zo even vervangen en dan mag je wel even rondlopen, als je het kunt en wilt.'

Ik knik, ik ben wel toe aan wat beweging. Ze loopt weg en komt even later terug met de sondevoeding en een brief.

'Deze brief had een jongen gisteravond voor je achtergelaten, ik moest hem aan je geven zodra je wakker was.'

Ik frons en open de brief, en aan het handschrift te zien is het Michael. Wat een schat is het ook.

'Hey Darcy,

Ik schrijf deze brief op het toilet. Romantisch, ik weet het, maar dit was de enige plek waar je me niet zal kunnen zien. Ik wilde gewoon even zeggen dat je echt belangrijk voor me bent en dat het me spijt van wat ik heb je aangedaan. Je verdient het niet en ik zal willen dat ik de tijd kon terugdraaien, maar helaas heb ik die uitvinding nog niet uitgevonden. Je bent echt een geweldige moeder en ik had met niemand anders een dochter willen hebben. Ik wilde je vragen of je binnenkort met me uit wilt, voordat we op promo tour door Europa gaan. Als alles goed gaat mag je daar ook mee naartoe, maar dat zien we dan wel. Ik kom je zo snel mogelijk opzoeken vandaag en dan hoor ik je antwoord wel, hoop ik. Of deze brief word verscheurd en weggegooid door de dokters hier, maar dat hoop ik niet. Blijf sterk baby, ik hou van je.

X Michael'

Tranen staan in mijn ogen, hij is zo lief. En natuurlijk wil ik met hem op date, wie zal dat nou niet willen?

Ik hang de brief op, waar ook een paar kaartjes van de jongens hangen, die gisteren niet langs zijn geweest.

Vandaag komen Michael, Louis, Niall en Liam. Ik heb er echt zin in, want het is altijd super leuk met ze en dan vergeet ik even alles.

Volgens mij is Michael van plan om elke dag te komen, maar dat maakt me niks uit. Ik ben blij dat ik weer met hem om kan gaan zoals vier jaar geleden.

Over vijf minuten begint het bezoekuur, dus ik verwacht dat ze er over vijf minuten zijn. Ik pak mijn mobiel en scroll wat door Instagram.

Ik zie een hoop berichtjes onder mijn oude foto, dat mensen zich zorgen maken en dat ze willen weten waarom ik niet actief ben.

Ik plaats een foto van mijn hand met het infuus op mijn verhaal inclusief korte uitleg, zodat ik al die vragen niet meer krijg.

Ik leg meteen mijn telefoon weer weg en zucht, ziekenhuizen vervelen zo snel. En ik heb zin in vast voedsel, de sonde maakt me misselijk.

Ik hoor al iemand lopen op de gang, waarna ik een hoge gil van Louis hoor en Liam die hem boos wijst op dat er meer mensen liggen.

Ik grinnik zacht en al snel staan Michael, Liam, Louis en Niall in mijn kamer. Ik begroet ze allemaal en ontvang een kus op mijn wang van Michael, waardoor ik bloos.

'We hebben wat voor je meegenomen! Kijk!' zegt Louis enthousiast. Hij is net een klein kind, maar dat is zo grappig aan hem.

Hij laat een mand vol met eten en andere dingen zien, waardoor ik grinnik.

'Jullie geven een anorexiapatiënt een mand vol met eten, slim plan. Bedankt, het is echt super lief.'

Ze lachen zacht en gaan zitten, waarna Michael meteen mijn hand vastpakt. Hij glimlacht en ik zie de andere jongens wiebelen met hun wenkbrauwen, waardoor ik bloos.

'Je hebt mijn brief gelezen.' zegt hij zacht, wijzend naar de brief die op de muur naast me hangt.

Ik knik en glimlach. De anderen snappen hier natuurlijk niks van, maar dat maakt me niets uit.

'En ja, Michael. Ik ga graag met je op date.'

Hij kijkt me verbaasd aan, waarna ik nogmaals knik als bevestiging. Hij glimlacht breed en drukt een kus op mijn wang.

De jongens beginnen te joelen, waardoor ik bloos. Nu hopen dat ik snel uit dit ziekenhuis mag zodat die date nog voor de tour plaats vindt.

'Maar, hoe voel je je?'

'Het gaat. Ik heb vannacht echt goed geslapen, alleen ben ik bang dat ik hier nog langer niet weg ben en ze mij gaan dwingen om weer naar een psycholoog te gaan. Ik heb het ook nodig, maar het hielp niet. Maar ja, we gaan zien. Ik hoop dat ik gewoon normaal kan eten zonder te kotsen straks.'

De jongens knikken langzaam en ik zie tranen in Michael's ogen, waardoor ik frons.

Hij staat op en ineens hoor ik glas breken vanaf de gang, maar opstaan mag ik niet. Ik voel een traan over mijn wang lopen en zucht gefrustreerd.

'Het is allemaal verdomme mijn schuld!' schreeuwt hij, waardoor ik terug deins. Ik ben niet bang voor hem, maar bang voor wat hij zichzelf aandoet.

Ik hoor gesnik er vandaan komen, wat mijn maag laat omdraaien. Ik ben bang dat hij zichzelf wat gaat aandoen, hier in het ziekenhuis.

De jongens kijken me medelevend aan, en zodra ik Michael hoor weglopen, laat ik de tranen gaan.

'Hij voelt zich echt enorm schuldig, Darcy. Hij zegt telkens dat als hij je niet had bedrogen dit nooit was gebeurd.'

Ik zucht en schud mijn hoofd, ik heb hem dat allang vergeven. Ik hou teveel van hem.

'Dat heb ik hem allang vergeven, Liam.'

De jongens glimlachen breed, waardoor ik hetzelfde doe. Ik wil mezelf gewoon weer Michael's meisje kunnen noemen.

Wacht, ik mocht een stukje lopen. Dat komt nu wel goed van pas.

'Ik ga hem zoeken.' zeg ik vlug, waarna ik opsta en de paal met mijn sonde vastpak. De jongens knikken verbaasd, en blijven gewoon zitten.

Ashton staat op en ondersteunt me waar nodig is, waarna we samen de gang oplopen. Ik zit in een gesloten afdeling, dus ver kan hij niet zijn.

'Mike?' schreeuw ik, terwijl we op het gehuil aflopen. Nu voel ík me schuldig.

Zodra we een gang verder zijn, zie ik hem tegen de muur aanzitten, met zijn handen in zijn haar. Hij kijkt op en zijn ogen zijn rood van het huilen, wat me naar laat voelen.

Ik zeg niks meer en kruip gewoon op zijn schoot, waarna hij zijn armen om mijn middel slaat. Ik veeg zijn tranen weg en glimlach zwakjes.

'Ik hou ook van jou.'