Μια Νέα Αρχη💍🌹💕

Chapter 40

14 Νοεμβρίου (2 μέρες)

《Άνθρωπος. Το πιο διεστραμμένο ον. Ο άνθρωπος είναι το μόνο ον που θα κάνει ο,τι περνάει από το χέρι του για να καταφέρει,για να αποκτήσει κάτι που το θέλει πολύ,είτε αυτό είναι λάθος είτε σωστό. Δεν υπολογίζει τον αντίκτυπο των πράξεων του,απλά μάλλον δεν το αντιλαμβανεται. Τραγικό έτσι; κι όμως. Ο άνθρωπος,ή μάλλον ο "άρρωστος" άνθρωπος έχει μια λειτουργία που κανένας άλλος δεν έχει. Είναι η λειτουργία που απομακρύνει τύψεις,και τον κάνει απαθή και ανίκανο να καταλάβει το κακό που έχει προκαλέσει》

Δεν κοιμήθηκα καλά,δεν μπορούσα. Είχα το μυαλό μου στην Λυδία. Πως να νιώθει άραγε; μπορώ να την καταλάβω. Κάπως...Μου είχε κάνει κάτι παρόμοιο. Αλλά εγώ το είχα δεχτεί εν μέρει,γιατί ήθελα πίσω τον...Θοδωρή.
Αχ ο Θοδωρής...

Σήμερα πρέπει να το πω στον Αχιλλέα.
Πως του το λένε τώρα αυτό,Τούρκος θα γίνει και με το δίκιο του.

Τον πήρα τηλέφωνο πως θα περάσω και σηκώθηκα σιγά σιγά να ντυθώ. Η Λυδία ήθελε να έρθει μαζί μου. Την πλακωνουν οι τοίχοι. Η γλυκιά μου. Ντύθηκα γρήγορα με ένα λευκό πουλόβερ, ένα ανοιχτό καφέ παντελόνι και μαύρες αρβύλες.



Πήγα πρώτα να πάρω την Λυδία. Αχνα δεν έβγαλε σε όλη την διαδρομή. Είναι σε σοκ. Ακουμπούσε μονάχα τα σημάδια και κατέβαζε το κεφάλι γεμάτη θλίψη. Θα τον σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια. Πως τόλμησε να αγγίξει την αδελφή μου. Θα προτιμούσα να το έκανε σε μένα. Το έχει ξανακάνει εξάλλου. Απλά ήθελε να με πονέσει. Ήξερε πως για μένα δεν θα με ένοιαζε.

Φτάσαμε στο σπίτι του Αχιλλέα,παρκαρα και βγήκαμε έξω. Προχώρησα λιγάκι πιο μπροστά,και η Λυδία με τράβηξε προς τα πίσω από το χέρι.

"Φοίβη...;"

Μου είπε σχεδόν ψυθιριστα,πάλευε να βγάλει φωνή.

"Ναι;"

"Πώς λες να το πάρει;"

"Άσχημα. Αλλά θα βρούμε μια λύση"

"Φοίβη θα προτιμούσα να του μείνω στα χέρια να μην χρειάζεται να το θυμάμαι τώρα"

"Μην λες τέτοια σε παρακαλώ,όλα θα φτιάξουν"

"Σε ευχαριστώ"

"Μην το ξαναπείς,είσαι η αδελφή μου θυσία γίνομαι"

Την πήρα αγκαλιά,δεν μπορώ να την βλέπω να υποφέρει.
Χτυπήσαμε κουδούνι.
Μας άνοιξε ο Αχιλλέας.

"Καλώς τα αδελφάκια μου!"

"Γειά σου Αχιλλούκο μου"

Του είπα και τον αγκαλιασα.

"Γειά σου Αχιλλέα..."

Είπε η Λυδία έτοιμη να καταρρεύσει.
Πλησίασε να τον αγκαλιάσει.

"Λυδιάκι μου τι έχεις;"

Δεν απάντησε,απλά κατέβασε το κεφάλι.

"ΛΥΔΊΑ! Φοίβη τι έχει γίνει!;"

"Αχιλλέα μην φωνάζεις σε παρακαλώ"

Είπε η Λυδία και δάκρυσε.

"Τι έχεις κοριτσάκι μου; ποιος σε πείραξε να τον θάψω;"

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα...

Καθίσαμε στον καναπέ ήρθε και η Έλσα και τους τα είπα όλα. Ο Αχιλλέας ήταν έξαλλος.

"ΘΑ ΤΟΝ ΘΆΨΩ ΤΟΝ ΠΟΥΣΤΗ!!"

"Αχιλλέα μην φωνάζεις κοιμάται το μωρό μέσα"

Είπα ήρεμα.

"Θα τον σκοτώσω! Δεν πρόλαβε να έρθει και ο..."

"Αχιλλέα!"

Είπε η Έλσα πανικοβλητη.

"Ποιος να έρθει Αχιλλέα;"

Είπα απορημένη.

"Ένας φίλος μας αστυνομικός"

"Αα...Θα δούμε τι θα κάνουμε. Θα δώσω εντολή από το ψυχιατρείο να τον ψάξουν και εσύ δώσε στην αστυνομία. Εξάλλου έχει σε βάρος του και έναν φόνο"

"Ναι"

[...]

Γύρισα την Λυδία σπίτι,και εγώ πήγα να ξαπλώσω. Νιώθω τόσο πτώμα. Κομμάτια.  Ο ύπνος με πήρε σχεδόν αμέσως.

Hello σταράκια μου!❤
Τι κάνετε;
Ελπίζω να σας αρέσει!
Μετράμε αντίστροφα σύντομα έρχονται πιο Χαρούμενα κεφάλαια ορκίζομαι❤
Φιλάκιααααα❤❤