Ματωμένη Καρδια

part 34

....

Ανάσες....

Εισπνοή ,εκπνοή...

Μπορείς Ντάνιελ να τα καταφέρεις.... Πρέπει να μείνεις δυνατός.... Για την Ελπίδα.

Εδώ και λίγα λεπτά περιμένω σε ένα λευκό δωμάτιο τον γιατρό έτσι ώστε να ξεκινήσει η μετάγγιση αίματος.

Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα ο γιατρός.

Είναι λίγο αναστατωμένος και αυτό με αγχώνει....

D: τι έγινε...;

Ρωτάω χωρίς κάποιο συναίσθημα στη φωνή μου. Σηκώνει το κεφάλι του και με κοιτάει στα μάτια.

Γ: τίποτα....
Βασικά... Θυμάσαι που μου είπες ότι την ώρα που επισκέφτηκες την Ελπίδα παρατήρησες ότι κούνησε ελαφρώς τα δάχτυλά της;

D: ναι τα θυμάμαι,... Όμως τι με αυτό;

Ρωτάω τον γιατρό και  ανακάθομαι καλύτερα στο κρεβάτι του νοσοκομείου.

Γ: αυτό είναι μία ένδειξη ότι η ελπίδα σιγά-σιγά αρχίζει και συνέρχεται....

Μου λέει κάπως θλιμμένα...;

D: συγνώμη που γίνομαι αδιάκριτος, αλλά γιατί δεν χαίρεται που η κοπέλα μου άρχισε να συνέρχεται;

Τον ρωτάω αυτήν τη φορά νευριασμένα και έχω ύψωσει τον τόνο της φωνής μου.

Γ: δεν είναι αυτό.... Απλά δεν ξέρω τι επιπτώσεις θα έχει.

Μου λέει και πλησιάζει το τραπεζάκι με τα εργαλεία του.

D: την μετάγγιση θα την κάνει;

Γ: ναι.... Χρειάζεται αίμα...
Έχασε πάρα πολύ κατά την μεταφορά της στο νοσοκομείο.

D: θα..... Θα μπορέσει να κάνει ποτέ της παιδί;

Γ: δυστυχώς κύριε μου οι πιθανότητες είναι ελάχιστες Και δύσκολα θα το καταφέρει....
Όμως δεν πρέπει να χάνετε την Ελπίδα σας.
....
Γ: Λοιπόν ας ξεκινήσουμε.

Μου λέει και σιγά-σιγά καρφώνει την σύριγγα στο χέρι μου.

D: πόση ώρα θα διαρκέσει;

Ρωτάω μετά από λίγα λεπτά...

Γ: δεν ξέρουμε όσο χρειαστεί...

Μου λέει και συνεχίζει τη δουλειά του.

Μετά από λίγα λεπτά , αρχίζω να νιώθω ότι μουδιάζει όλο μου το σώμα.
Νιώθω ότι τα χέρια μου αρχίζουν να παραλίουν και το ίδιο και τα πόδια μου.

Δεν λέω όμως κάτι....τον αφήνω να συνεχίσει.

Ξαφνικά όλα μαυρίζουν και πέφτω σε έναν βαρύ και γλυκό ύπνο.