Ματωμένη Καρδια

part39

Οπτική πλευρά Ντάνιελ

Ν: Ελπίδα

Φωνάζω όσο πιο δυνατά μπορώ το όνομά της αλλά δεν περνώ απάντηση.

Η πόρτα είναι κλειδωμένη και δε μπορώ να την ανοίξω.

Ν: Μιχάλη λοιπόν με το τρία θα σπάσουμε την πόρτα.

Του λέω και συμφωνεί μαζί μου.
Κάνουμε μερικά βήματα προς τα πίσω Και κοιταζόμαστε στα μάτια .

Ν: 1, 2 ,3

Λέω και πέφτουμε και οι δύο με δύναμη στην πόρτα.

Η πόρτα ευτυχώς ανοίγει και μπαίνουμε γρήγορα μέσα στο δωμάτιο.

Κοιτάζω το χώρο γύρω μου και προσπαθώ να εντοπίσω την ελπίδα.

Κοιτάω πίσω από το κρεβάτι και την βλέπω λιπόθυμη στο πάτωμα.

Νιώθω ξαφνικά τα γόνατά μου να λιγιζουν και χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι στο πάτωμα του δωματίου κλαίγοντας σαν μωρό παιδί.

Μ: Σταμάτα να κλαις ρε μαλακά και βοηθάμε να την πάμε στο νοσοκομείο.

Μου λέει και κατευθύνεται γρήγορα προς την ελπίδα.

Εγώ ο μαλακας φταίω, για άλλη μία φορά της υποσχέθηκα ότι δεν θα την ξανά αφήσω και δυστυχώς πάλι δεν τήρησα τον λόγο μου.

Νιώθω ότι η καρδιά μου κάθε φορά που την βλέπω σε αυτή την κατάσταση χάνει και από έναν χτύπο της.

Το προσωπάκι της είναι τόσο χλωμό και δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να τον βοηθήσω.

Την παίρνω στην αγκαλιά μου και κατευθύνομαι γρήγορα προς την έξοδο.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί για άλλη μία φορά η Ελπίδα μου βρίσκεται λιπόθυμη στο πάτωμα.

Όλα φαίνονταν οτι πήγαιναν τόσο καλά...

Είχαμε αποφασίσει ότι σε κάνα τρίωρο θα πήγαινα να δούμε για τελευταία φορά τον άνθρωπο που μας κατέστρεψε , όμως δυστυχώς τα σχέδια μας πήγαν κατά διαόλου.

Ξαφνικά νιώθω ένα σκούντημα στον ώμο γύρναω το κεφάλι μου και βλέπω εναν πανικόβλητο Μιχάλη που από οτι νομίζω τόση ώρα μου φώναζε.

Ν: τι θες ρε μαλακά;

Μ: αλήθεια θέλεις να μας σκοτώσεις;

Με ρωτάει με τρεμάμενη φωνή.

Ν: τι εννοείς ρε;

Μ: μαλακά μου τόση ώρα τρέχεις με τόση μεγάλη ταχύτητα που ούτε καν το πειρες χαμπάρι.