Ματωμένη Καρδια

part 38-

Οπτική πλευρά ελπίδας

Δεν ξέρω πλέον πώς να εκφράσω τα συναισθήματά μου.

Νιώθω τόσο κουρασμένη ψυχολογικά και σωματικά που πραγματικά απορώ με τον εαυτό μου πώς καταφέρνω καθημερινά και στέκομαι στα πόδια μου.

Στέκομαι στα πόδια μου.... Τι ειρωνεία αφού ούτε καν μπορώ να περπατήσω πλέον.

Το μόνο που με κρατάει στην ζωή  είναι η εκδίκηση.

Η εκδίκηση που πλέον θέλω όσο τίποτα να πάρω από τα πρόσωπα που με πλήγωσαν όσο τίποτα στον κόσμο.

Έχασα το παιδί μου και όλη την παιδική μου αθωότητα εξαιτίας αυτών των ανώμαλων ψυχολογικά και διεστραμμένων ανθρώπων.

D: Αγάπη μου είσαι καλά;

Με ρωτάει το άτομο που αγάπησα περισσότερο στη ζωή μου.

Ε: καλύτερα από πότε Ντάνιελ.

D: είσαι σίγουρη;

Ε:ναι.... Απλά σκεφτόμουν όλον αυτό τον καιρό, όλα αυτά που περάσαμε και τους ανθρώπους που συναναστραφηκαμε.
Ντάνιελ δεν πέρασα και λίγα και για αυτό χρειάζομαι λίγο χρόνο.
Θέλω χρόνο για να μπορέσω να ξανά ακολουθησω τον δρόμο της ζωής, για να μπορέσω να σου δοθώ πλήρως και να στηρίξω την σχέση μας.
Μόνο αυτό σου ζητάω.

Του λέω και τον αγκάλιαζω σφιχτά.

D: οτι θες αγάπη μου.
Σου υπόσχομαι ότι δεν θα σε ξανά απογοητεύσω... Στο υπόσχομαι στην ζωή του χαμένου μας παιδιού.

Μου λέει και ένα δάκρυ κυλάει από τα μάτια μου.

Εξαιτίας από τα λάθη των μεγάλων μία αθώα ψυχή δεν γεννήθηκε και δεν μπόρεσε να ανοίξει τα ματάκια του στον κόσμο των ανθρώπων.

Μπορεί να ήταν για καλό όμως μπορεί να ήταν και το αντίθετο.

Μπορεί αυτό το παιδί να μας ένωνε και να έκανε τη σχέση μας, την δικιά μου και του Ντάνιελ ,πιο ισχυρή.

Πλέον πρέπει να χτίσουμε το τείχος μόνοι μας έτσι ώστε να μην μπορέσει κανένας να το γκρεμίσει ξανά.

Με φιλάει απαλά στο κεφάλι και απομακρύνεται σιγά-σιγά από το πλάι μου.

D: σε μισή ώρα να είσαι κάτω πρέπει να συζητήσουμε με τον Μιχάλη τα επόμενα βήματα που θα κάνουμε.

Μου λέει και αποχωρεί από το δωμάτιο.

Δυστυχώς για άλλη μία φορά φεύγει από κοντά μου και με αφήνει μόνη με τις καταραμένες σκέψεις μου και τα ηλίθια συναισθήματά μου που με περιτριγυρίζουν το δωμάτιο και ταυτόχρονα εμένα.

Νιώθω ότι πνίγομαι...

Πρέπει να πάρω αέρα, πρέπει να ανασάνω οξυγόνο και να βγω από αυτό το καταραμένο δωμάτιο.

Αρχίζω και τρέμω, όχι από τον φόβο αλλά ούτε και από την ταλαιπωρία.
Αυτή είναι η αντίδραση του οργανισμού που αναζητάει αυστηρά οξυγόνο.

Δυστυχώς σε αυτή την περίπτωση το μοναδικό οξυγόνο μου είναι ο Ντάνιελ που αυτήν τη στιγμή δεν είναι δίπλα μου να με στηρίξει ολοκληρωτικά.

Ντάνιελ είπες ότι δεν θα με απογοητεύσεις ξανά και τελικά αυτό κανείς.

Φεύγεις κάθε φορά που σε χρειάζομαι, κάθε φορά που σε έχω ανάγκη.
Κάθε φορά που χρειάζομαι επειγόντως μία αγκαλιά για να ξεσπάσω και να απαλύνω τις πληγές μου.

Προσπαθώ να φτάσω το αναπηρικό καροτσάκι όμως κάθε φορά που σηκώνομαι και στέκομαι στα πόδια μου τα γόνατά μου λυγίζουν και ξανά πέφτω στο πάτωμα.

Αρχίζω να κυλιέμαι στα πατώματα έτσι ώστε να καταφέρω να φτάσω το αναπηρικό μου καροτσάκι.

Πρέπει να βγω επειγόντως από αυτό το δωμάτιο.

Δεν θα αντέξω για πολύ ακόμα.

Μου θυμίζει τον χώρο που μου έκαναν βασανιστήρια Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την κρίση πανικού μου.

Ξαφνικά όλα αρχίζουν και μαυρίζουν.

Καλύτερα....
Θα μπορέσω να ξεκουραστώ....
Σκέφτομαι και κλείνω τα μάτια μου.

Οπτική πλευρά Ντάνιελ

Στεναχωριέμαι που την βλέπω έτσι....Στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό,που δεν μπορώ να αλλάξω τα συναισθήματά της και να τα αφήνω όλα να την πνίγουν κάθε μέρα όλο και περισσότερο.

Μ: τελικά τι θα κάνεις με τον άλλον;

D: αφού τον βασανίσω πρώτα όπως χρειάζεται ,μετά θα τον σκοτώσω ρε μ***κα, δηλαδή τι άλλο θες να κάνω;

Μ: η αδερφή μου το ξέρει;

D: τι να ξέρει ρε φίλε; Ότι θα τον σκοτώσω;
Πίστεψέ με η αδελφή σου αν είχε την ευκαιρία θα τον σκότωνε η ίδια.

Του λέω και του ρίχνω μία φαπα για να συνέλθει.

Λέει βλακείες και θα έπρεπε να το εχει καταλάβει.

Μ: ναι δίκιο έχεις.

Μου λέει και κάθεται στην πολυθρόνα.

Μ: Ντάνιελ μπορεί να μη συμφωνείς με αυτά που θα σου πω αλλά να ξέρεις ότι είναι επιλογή μου και δεν πρόκειται να με εμποδίσεις να το κάνω.
Το μόνο που θέλω είναι να με καταλάβεις.

D: θα προσπαθήσω.

Μ: λοιπόν εγώ αύριο φεύγω.

Μου λέει και πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι μου είπε ένας θόρυβος ακούγεται από το πάνω δωμάτιο.

Τα παρατάω όλα όπως είναι και τρέχω προς το δωμάτιο της Ελπίδας.