Ματωμένη Καρδια

part 35

Οπτική πλευρά Ελπίδας

Σκοτάδι...

το απόλυτο τίποτα.....

Ξαφνικά βρίσκομαι σε ένα σκοτεινό και τρομακτικό δάσος.
Ακούω γέλια....

Προσπαθώ να καταλάβω από ποια κατεύθυνση έρχονται.... Όμως δεν μπορώ.

Αρχίζω να τρέχω...
Χωρίς προορισμό...
Χωρίς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση....

Τρέχω...
Τρέχω ξυπόλητη μέσα σε ένα δάσος και το μόνο που μπορώ να νιώσω είναι φόβος και απόγνωση.

Δεν πονάω σωματικά αλλά πονάω ψυχικά.

Ψυχικά επειδή έχω πλέον απογοητευτεί....

Δεν νιώθω τα αγκάθια που τρυπάνε τα πόδια μου και που καρφώνονται βαθιά μέσα σε αυτά.

Αυτός ο πόνος δεν συγκρίνεται με τον πόνο που νιώθω στην ψυχή μου.

Το χειρότερο όμως είναι ότι προσπαθώ.... Προσπαθώ να ξεφύγω από αυτόν.... Όμως πάντα θα με κυνηγάει στα όνειρά μου.

Το γέλιο του όλο και πλησιάζει....

Όταν αισθάνομαι κοντά μου και αυτό Με κάνει να τρέμω.

Δεν μπορεί θα υπάρχει κάποια έξοδος....

Μετά από αρκετή ώρα πλέον σταματάω... Όχι επειδή κουράστηκα αλλά επειδή αντίκρισα κάτι το οποίο με έκαναν να παγώσω.

Ι: καλώς ήρθες...

Μου λέει με έναν ειρωνικό τόνο στη φωνή του και με πλησιάζει.

Εγώ δίχως να μπορώ να βγάλω λέξη κάθομαι και τον κοιτάω.

Τα πόδια μου και τα χέρια μου έχουν μουδιάσει γενικώς όλο μου το σώμα και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορώ να κουνηθώ από εκείνο το σημείο.

Αφού με έχει πλησιάσει σε ένα αρκετά κοντινό σημείο σηκώνει το χέρι του και χαϊδεύει απαλά το μάγουλό μου.

Ι: χαίρομαι που θα είμαστε μαζί στην κόλαση.....

Ε: δεν καταλαβαίνω.

Σκέφτομαι αλλά μετά συνειδητοποιείτε το έχω πει φωναχτά.

Ι: γλυκιά μου τι δεν καταλαβαινεις... Οτι θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής σου μαζί μου;
Στη ζωή σου επειδή οι άνθρωποι δεν χάνονται αλλά μετακινούνται σε έναν άλλο κόσμο...

Μου λέει και γελάει με ένα ελκυστικό και παράλληλα φρικτό γέλιο.

Τότε συνειδητοποιεί τι μου χει πει...