Ματωμένη Καρδια

part 36

Οπτική πλευρά Ντάνιελ

Προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου αλλά δεν μπορώ...

Το φως είναι πολύ δυνατό και με τυφλώνει.

Μετά από λίγα λεπτά καταφέρνω και τα ανοίγω.

Παρατηρώ τον χώρο γύρω μου και συνειδητοποιώ ότι στην πολυθρόνα δίπλα μου κάθεται η Ελπίδα οπου αυτή την στιγμή κοιμάται .

Φαίνεται τόσο ήρεμη....
Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της είναι ήρεμα...
Φαίνεται ότι βλέπει κάποιο όνειρο... Δεν μπορώ να καταλάβω όμως αν είναι εφιάλτης η κάποιο όνειρο της φαντασίας της όπου ταξιδεύει και ζει μέσα σε αυτό.

Της πιάνω το χέρι και ξαφνικά ταράζεται ολόκληρη και ανοίγει γρήγορα τα μάτια της.

Με κοιτάει και δεν μπορεί να πιστέψει ότι με βλέπει ζωντανό.

Καλά πόσο καιρό κοιμόμουν;

Ρώτα τον εαυτό μου Και συνεχίζω να χαζεύω τον έρωτα της ζωής μου.

Ε: Ντάνιελ;

D: ναι έτσι με λένε από όσο θυμάμαι.

Της λέω και με κοιτάει απειλητικά.

Ε: τι κάνεις; Είσαι καλά;
Θες μήπως να φωνάξω κάποιον γιατρό.
Ω θεέ μου είσαι ζωντανός.

Μου λέει και ένα απαλό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλια της.

D: το ίδιο θα έλεγα και για σένα αγάπη μου.

Της λέω με την βραχνή φωνή μου....

D: πόσο καιρό κοιμάμαι;

Την ρωτάω με αγωνία...
Θέλω να τις κάνω τόσες πολλές ερωτήσεις....
Ερωτήσεις επειδή έχω τόσα αναπάντητα ερωτήματα και αυτό με βασανίζει.

Ε: αν σου πω ότι δεν ξέρω;
Θα με πιστέψεις;

Λέει και γελάμε μαζί.

Ε: Και εγώ πριν μία εβδομάδα ξύπνησα.

Μου λέει και δάκρυα φεύγουν από τα μάτια της.

Ε: και αυτό που αντίκρισα με έκανε να υποστω τόσο μεγάλο σοκ.

D: τι αντικρίσες μάτια μου;

Τον ρωτάω και αφού πάρει μία βαθιά ανάσα μου απαντάει.

Ε: εσένα.... Εσένα αναίσθητο στο διπλανό κρεβάτι και τον αδελφό μου δίπλα μου να κάθεται να κλαίει.
Υπέστησα τόσο μεγάλο σοκ που αναγκαστικά να πάρω ηρεμιστικά.

Μου λέει και τα μάτια της δακρύζουν...

Τόση ώρα καθόταν στην καρέκλα και με κοίταζε....
Στα μάτια της αντίκρισα το απόλυτο κενό.... Το απόλυτο τίποτα....
Ήταν λες και δεν ένιωθε... Λες και κάποιος της είχε κλέψει όλα τα συναισθήματα.

Έβλεπα... Έβλεπα στα μάτια της ότι κάτι την βασάνιζε και δεν μπορούσα να καταλάβω τι;

Ίσως έμαθε για το παιδί που έχασε....;

Σκέφτηκα και μέσα σε ένα πρωί θα πάει το δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου.

Το σκούπισα αμέσως για να μην με δει. Ήξερα... Ήξερα τι είχε περάσει όλον αυτόν τον καιρό και αυτό ήταν που με έκανε ποιο κομμάτια από ότι ήμουν.

Σίγουρα δεν μπορούσα να καταλάβω τον πόνο που ένιωθε αυτή η γυναίκα.... Αλλά την ένιωθα... Ένιωθα τον πόνο που νιώθει στην ψυχή της και μπορούσα να καταλάβω πως πλέον η σχέση μας δεν θα ήταν όπως πριν.

Θα ήταν δύσκολο... Όμως μαζί θα τα καταφέρναμε.

Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα ένας γιατρός.

Γ: βλέπω ξυπνήσατε....

Λέει και μας παρατηρεί προσεκτικά

Ομως δεν μπορώ να καταλάβω αν μιλάει και για τους δύο.

Ε: ναι...

Γ: Ελπίδα πρέπει να σε βάλω ξανά στο κρεβάτι η βόλτα σου τελείωσε.

Λέει και φέρνει ένα αναπηρικό καροτσάκι.

Ε: μπορείτε να με τοποθετήσετε στο διπλανό κρεβάτι;

Ρωτάει η ελπίδα και διακρίνω μία αγωνία στην φωνή της.

Χαμογελαω ασυναίσθητα...

Γ: βεβαίως... Τώρα που ξυπνήσατε και οι δύο.

Λέει και σηκώνει την Ελπίδα προσεκτικά από την καρέκλα.

Την τοποθετεί στο αναπηρικό καροτσάκι και τη μεταφέρει στο διπλανό κρεβάτι.

Με το που ξαπλώνει μου δίνει το χέρι της και του τα πιάνω.

Καθόλη τη διάρκεια σκεφτόμουν πώς μπορεί αυτή η γυναίκα να κρατάει τα συναισθήματα της τόσο βαθιά.

Δεν γίνεται... Δεν μπορεί να μη νιώθει.

Και αυτό είναι που με ανησυχεί. Αν δεν ξεσπάσει, αν δεν βγάλει τα συναισθήματα της στην φόρα ποτέ δεν θα μπορέσει να ζήσει γιατί πάντα θα την βασανίζουνόλες οι εμπειρίες που πέρασε μέσα σε εκείνο το άθλιο μέρος ακόμα και στο νοσοκομείο.

Κάποια στιγμή ακουμπάει το χέρι στην κοιλιά της και την χαϊδεύει απαλά.

Κάτι ψελλίζει αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι και ένα δάκρυ κυλάει από τα μάτια.

Ε: θα μπορέσω να ξανακάνω παιδί;

Ρωτάει και στο τέλος η φωνή της σπάει...

D: θα τα καταφέρουμε... Μαζί.

Της λέω και ξαφνικά το σώμα της χαλαρώνει και τα χαρακτηριστικά του προσώπου της ηρεμούν.

Πριν το καταλάβω την έχει πάρει ένας γλυκός και βαθύς ύπνος όπου το μόνο πράγμα που μπορεί να κάνει είναι να ονειρευτεί και να ταξιδέψει σε έναν κόσμο της φαντασίας της, που τον έχει πλάσει με τους δικούς της πόθους και τα δικά της όνειρα.

Θα τα καταφέρουμε αγάπη μου.... Μαζί...
Γιατί όταν δύο άνθρωποι αγαπιούνται τίποτα μπορεί να σπάσει την αγάπη τους...

...