AŞK' ÇIKMAZ SOKAK - AŞK SOKAKTA SERİSİ II - FİNAL

11.BÖLÜM - MEDET UMMAK

;) yeni iş yaradı mı ne =)

“Ne yani bu türbedeki kadının dedikleri işe yarıyor mu?” dedi Burçin şaşkınlıkla.
“Evet kız. Valla iki günde adamı yatağa atarmışsın.”

Burçin gözlerini kırpıştırdı, “Ay Ela üstüme iyilik sağlık, ben öyle mi dedim şimdi? Sadece evliliğim yoluna girsin istiyorum. Öyle ayıp şeyler söyleme. Uğur saçmalıyor. Bebek varken sakıncası yok diyorum. Yok efendim kendi girdiğinde aradan düşermiş de bebek, falan diye saçmalıyor.”
Ela kıkırdadı. “İlahi Uğur işte, her şey beklenir ondan. Şimdi Şermin abla gelsin, gideriz.”

O sırada sokağın başında Şermin’in küçük beyaz arabasının önce sesi duyuldu, sonra da kendisi görüldü. İki kadın önlerinde zar zor duran arabaya bindiler.
“Ay Şermin abla, dayıma söyle de sana düzgün bir araba alsın. Bu ne ya? İki saatte kalkamıyorsun, dört saatte duramıyorsun.”

“Of bunu aldırabildiğime dua et. Onun arabası ile domates kamyonuna çarpıp, tüm domatesleri devirdikten sonra, almaya da bilirdi.”
Burçin birden “Hii!” diye bağırıp, bebeğini korumak amaçlı karnını tuttu. “Sen kamyona mı çarptın?”

“Yok bebeğim korkma, adam yaşıyor. Allah’tan bir şey olmadı.”
“Valla ben kendime korktum şuan.”
İleride bekleyen Ayşim’in de önünde zar zor durmuştu araba. İki üç adım da koşmak zorunda kalmıştı hatta. “Gel Ayşim’im gel. Senin derdin ne?”
Ofladı. “Ya sormayın. Oğuz’un ailesi beni Oğuz’a layık görmüyor. Ablasının bir de...” sesi üzgünce çıkmıştı, “Eski sevgilisinin mesajlarını okudum.”

Şermin arkaya baktı, “Hoşt olsun! Kıçı boklu karıya bak hele, seni mi beğenmemiş. Evde kalasıca. Şimdi gidelim bu yere, bakın ilişkiniz nasıl düzene girecek.”
“Bu ne abla? Yani gideceğimiz yer.”

“Aşık bir Derviş’in türbesi. Adam zamanında bir kadına çok aşıkmış. Gidip istemiş, vermişler. Ama karısı bir türlü sevmemiş adamı. En sonunda Derviş aşkından ölmüş. Ölürken de son sözleri ‘Benim derdim herkese şifa olsun’ olmuş. O günden sonra bir kadın belirmiş başında ve onun sözcüsü olarak, dertlere deva oluyor.”

Ayşim şaşkınca baktı kadına, “Ya Şermin abla, adamın kendine hayrı yokmuş. Gidip bir de adamdan medet mi umacağız?”
“Öyle deme, işte bu kavuşamamış diye, diğer aşıkları kavuşturuyormuş.”

Burçin ile Ayşim bir an birbirlerine baktılar. “Pek de emin olamadım şimdi.” Sonra gözlerini kısıp, Burçin’e baktı. “Sen evlendin, yuvalandın. Senin ne derdin var ki?”
“Adamın kuşunu yuvaya sokturamıyor,” dedi Şermin kıkırdayarak.

“Ay sokmuş ki, civciv olmuş karnında. Kuzenimin günahını alma yani.” Ayşim bunu kötü bir niyetle söylememişti ama ortam birden sessizleşince kız da bir çekindi. “Şey... Ben kötü bir şey mi dedim?”
Burçin içinden gelmese de kıza kötü hissettirmemek adına gülümsedi, “Yok güzelim. Sıkıntı yok.”

O sırada varmışlardı Şermin’in dediği yere. İçerisi gerçekten de kalabalıktı. “Ay tüm İstanbul platonik aşk yaşıyor anlaşılan,” dedi Ayşim sıkıntı ile.
Arabadan dört kız inerken Ela Şermin’e dirsek attı. “Biz de yapalım mı?”
“Ay yok canım, benimki yeterince istekli, ekstra bir güce gerek yok.”
Burçin kadının dediği ile yüzünü astı, “Tamam Şermin abla, istekli kocası olanı var olmayanı var. Böyle şey etme.”

Hep birlikte içeri geçtiler. Sıra onlara geldiğinde söylenen yere eşarplarını bağladılar. Sonra da oradaki kadının yanına geçebilmek için para attılar. “Valla sanki dolandırılıyoruz. Ne demek en az elli lira?”
“Ya at işte,” dedi Burçin yüz lira atarken.
“Neden yüz lira attın yenge?” diye sordu Ayşim şaşkınlıkla.
“Aman işimi garantiye alıyorum ben. Sen bakma bana.”