CHAPTER 14
STRAIGHT
By Joemar Ancheta
James Point of View
Pagbalik ko sa aming kuwarto
ay parang naninikip parin ang dibdib ko.
Parang nakikita ko si Xian na nakangiti sa
akin na naghihintay para sabay kaming
kumain o kaya ang kaniyang mga ngiti
na parang walang pinagdadaanang
problema o hirap. Makikita ko pa kaya
ang mga ngiting iyon? Maririnig ko pa
kayang muli ang buum-buo at magiliw
niyang boses? Mayayakap ko pa kaya
siya’t mahalikan. Maamoy ko pa kaya
ang kaniyang mabangong hininga?
Maipaparamdam ko pa kaya sa kaniya
ang pagmamahal na ipinagkait ko sa
kaniya nang kami’y magkasama. Nabigo
ako. Ang kuwento namin ni Xian ang
pinakamasaklap. Nabigo ko si kuya Alden
at kuya Jasper. Hindi ko na nagawang
maagapan pa ang trahedya.
Nakaramdam ako ng inggit kina kuya
Lando at kuya Terence. Mabuti pa si
Kuya Rhon kahit nagbilang ng ilang
dekada ay nahintay siya ni kuya Aris.
Ngunit ako? Mahihintay ko pa kaya si
Xian ng buhay o malamig nang bangkay
ang sasalubungin ko sa airport. Hindi na
naubos ang luha ko. Sumasakit na din
ang ulo ko sa kaiiyak ngunit kulang na
kulang pa ang sakit na nararamdaman
ko.
Kinagabihan no’n bago ako
uuwi ay nagtipon-tipon lahat ang mga
kaibigan ni Xian. Naroon lahat sila na
handang dumamay at tumulong. Ang ilan
ay natatakot para sa kaibigan nila at
karamihan ay umaasang hindi doon
matatapos ang lahat para sa isang taong
tumulong at naging mabuting kaibigan sa
lahat. Iba daw ang turing ni Xian sa
kanila, higit pa sa kaibigan, higit pa sa
isang kababayan lang at higit pa sa tunay
na kapatid. Kaya hindi sila mapakali kung
ano ang dapat nilang gawin para
matulungan ang kaibigan nilang alam
nilang walang kasalanan.
Ayaw ko sanang iwan si Xian sa
ganoong kalagayan ngunit nakapangako
na ako sa kaniya. Kailangan kong tuparin
ang pangakong iyon kahit pa natatakot
ako sa maaring mangyari sa kaniya.
