Strange Love -- Steve Harrington (Compleet)

Vrienden

"Roza? Wat doe je met dat ding?" Roza draait zich om. Het is Dustin. "Dustin, niets gewoon praten." antwoord Roza. "Waarom praat je dan met hem?" vraagt Dustin. "Kom op, we gaan." besluit Roza. "Ik spreek je wel weer." zegt ze tegen Steve, terwijl ze haar broertje mee neemt naar buiten. "Ik spreek je wel weer?" vraagt Dustin. "Hoezo spreek je hem wel weer?" vraagt hij. "Waarom praat je met hem?" vraagt hij ook nog. "Dustin, rustig." zegt Roza. "Je vindt hem toch niet leuk, hé?" vraagt Dustin angstig. "Wat? Nee, natuurlijk niet. Nasty." antwoord Roza. "Geen zorgen, dit was gewoon iets eenmaligs." verzekerd ze haar broertje. "Mooi."

----------------------------------------------------------

Een paar dagen gaat alles nog steeds hetzelfde. Dustin is mega druk met zijn vrienden. Jonathan is nog steeds de beste vriend van Roza, al is hij de laatste tijd vaak bij Nancy. Ach, dat krijg je als je in een nieuwe relatie zit. Ja, inderdaad. Nancy en Jonathan zijn een setje. Het doet nog steeds pijn, maar Roza heeft zich erbij neergelegd. Ze zijn nog best een leuk stelletje eigenlijk en daarbij als Jonathan gelukkig is, is zij dat ook. Ze laat hun vriendschap niet verpesten door die hele situatie. Waarom zou ze. Ze komt er wel overheen. Het gaat al stukken beter dan een paar dagen terug. Heel goed eigenlijk.

"Waar denk je aan?" Steve komt aanlopen. Roza zit op 1 van de tafels buiten bij school, haar brood te eten. Ze haalt haar schouders op. "Waarom dan die brede lach op je gezicht?" vraagt Steve, terwijl hij naast Roza op het bankje gaat zitten. Oh, ja. Dat is 1 ding dat wel anders is. Steve. Sinds hun laatste gesprek werd er eigenlijk niet veel meer gezegd. Ze zeiden elkaar alleen maar gedag op de gangen. Tot hij gewoon plotseling naast haar kwam lopen en begon te praten, uit het niets. Eerst moest Roza er niets van hebben, maar ze kan best gezellig praten met Steve heeft ze gemerkt. Daarbij, wat kan het voor kwaad? Allebei voelen ze zich nog best rot, wat afleiding kunnen ze beide wel gebruiken.

"Ik was gewoon even in mijn eigen wereld." antwoord Roza. Steve knikt. "Een wereld waar Jonathan wel iets voor je voelde?" vraagt hij voorzichtig. Roza schudt haar hoofd. "Nee, daar heb ik me al bij neergelegd." antwoord ze. Steve knikt, met stiekem een kleine glimlach. "Jij?" wilt Roza weten. Steve haalt zijn schouders op. "Het is nog steeds moeilijk, hé?" vraagt Roza dan. "We zijn best lang een setje geweest." vindt Steve. Roza knikt. Voor hem is het inderdaad wel wat lastiger dan voor haar. "Weet je wat, ander onderwerp." vindt Roza. Steve knikt instemmend. "Dus.." begint Steve.

"Je eigen wereldje?" vraagt hij vervolgens met een kleine grijns. Roza schudt lachend haar hoofd. "Vertel, wat gebeurt er allemaal in jouw wereldje?" vraagt Steve nieuwsgierig. "Goed, ik zal het vertellen. In mijn wereldje heb ik een gezin met Leonardo DiCaprio, ben ik een mega ster en heb ik al het geld van de wereld." vertelt Roza. "Echt?" vraagt Steve, ene beetje geschokt. Roza begint te lachen. "Natuurlijk niet." antwoord ze. "Ik denk soms gewoon na over het echte leven en over wat ik wel of niet had willen doen en wat de gevolgen daar van zouden zijn." legt Roza uit. "Noem eens een voorbeeld dan." vraagt Steve, al komt het er meer uit alsof hij het beveelt. "Nee." antwoord Roza. "Wat, waarom niet? Kom op, Roos." zegt Steve.

"Hoe vaak moet ik nog zeggen dat je mij niet zo mag noemen." zegt Roza geïrriteerd, terwijl ze Steve een klap op zijn schouder geeft. "Auw!" roept hij. "Sorry hoor." zegt hij vervolgens. Roza haalt haar schouders op. "Ik heb het je zo vaak gezegd." vindt ze. "Maar waarom vind je het zo erg?" wilt Steve weten. "Het is totaal geen belediging of zo." zegt hij er nog bij. Roza zucht. "Dat is hoe mijn vader me vroeger noemde, oké." zegt Roza bot. "Heb je geen goeie band met je vader?" vraagt Steve. "Wat denk je zelf?" vraagt Roza. "Ik weet hoe dat voelt." zegt Steve vervolgens, terwijl hij voor zich uit kijkt. "Hoezo?" vraagt Roza.

"Mijn vader verwacht zoveel van me. Ik kan hem nooit trots maken. We zijn nooit close geweest er is altijd wel wat." legt Steve uit. Roza legt haar hand op zijn schouder. "Sorry." zegt ze. Steve schudt zijn hoofd. "Ach, hebben we toch nog iets gemeen." lacht Steve. Roza knikt. "Het tweede wat we gemeen hebben." antwoord ze. "Tweede?" vraagt Steve. Roza knikt. "De eerste is dat we allebei onze 'liefdes' kwijt geraakt zijn, ironisch genoeg aan elkaars 'liefdes'. Het tweede is dat we allebei onze problemen hebben met onze vaders." legt Roza uit. Steve knikt lachend. "Pas maar op, straks worden we nog vrienden." zegt hij. Roza knikt. "Dat zou nog eens wat zijn." antwoord Roza lachend.