အကယ္လို႔မ်ား ေပ်ာ္႐ႊင္ရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းေတြ
မရွိေတာ့ရင္ လူေတြရယ္ေမာႏိုင္ၾကပါ့အုံးမလား ?
"မင္းအခုဘာလုပ္လိုက္တာလည္း ?"
ထယ္ေယာင္းေမးေသာ္လည္း
ဘာမွျပန္မေျဖတဲ့ဂ်ဳံးကုက
သူ႔လက္ေမာင္းကိုသာ
ေတြေတြႀကီးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။
"ဂြၽန္ဂ်ဳံးကု ! ငါေမးေနတယ္ေလ ... မင္းဘာလုပ္လိုက္တာလည္းလို႔ !!?"
လဲက်ေနရာမွတျဖည္းျဖည္းထကာ
သူ႔အနားကိုတေ႐ြ႕ေ႐ြ႕တိုးလာတယ္။
ထယ္ေယာင္းမ်က္လုံးေတြကတကယ္
ဂနာမၿငိမ္။ စိတ္တိုေနတဲ့ အေငြ႕အသက္ေတြေၾကာင့္
ထယ္ေယာင္းကိုယ္က နိမ့္ခ်ည္၊ျမင့္ခ်ည္ျဖစ္ေနသည္။
ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ သူ႔အနားေရာက္လာၿပီျဖစ္တဲ့ဂ်ဳံးကုက
သူ႔ရဲ႕ေသြးထြက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့လက္ေမာင္းကို
ခပ္ဖြဖြကိုင္ကာ တိုးစြာ၊ညႇင္းစြာေျပာသည္။
"ငါ .....
ငါ .... အမႈိက္ဖယ္ေပးလိုက္တာပါ။
မင္းလက္ေမာင္းကိုေဆးထည့္ရေအာင္"
လိမ္ေနတာ !
ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ သူ႔ႏွဖူးကိုထိကပ္ျပစ္လိုက္တာ
ကာယံကံရွင္ကိုယ္တိုင္ထက္
ပိုသိႏိုင္မလား ?
*ဘာလို႔လည္း ? ဂ်ဳံးကုက ဘာလို႔လည္း ?*
"ေဆးသြားယူေပးမယ္။ထိုင္အုံးေနာ္"
ေျပာၿပီးထြက္သြားတဲ့ဂ်ဳံးကုသည္လည္း
စိတ္ႏွင့္လူႏွင့္မကပ္သလို။
ခုံေပၚကိုစိတ္ေမာစြာထိုင္ခ်လိုက္ၿပီးမွ
ေစာနက နာရေကာင္းမွန္းမသိတဲ့
ပလတ္ႀကိဳးနဲ႔႐ိုက္မိသြားတဲ့လက္ေမာင္းရင္းနားကဒဏ္ရာက စပ္လာသည္။
ထယ္ေယာင္းသိတဲ့ဂ်ဳံးကုက
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ျမတ္ႏိုးဖူးတယ္။
ေသခ်ာမသိေပမဲ့ အဲ့ဒီ့မိန္းကေလးေၾကာင့္
အထက္တန္းေနာက္ဆုံးႏွစ္မွ
ဆိုးလ္ကိုေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။
ထယ္ေယာင္းတို႔လည္း
အေမတာဝန္က်ရာ ဆိုးလ္ကို
အေျခခ်လာရၿပီး အခုတကၠသလိုလ္တက္မွသာ
ျပန္ေတြ႕ရသည္။
ဒါေတာင္ေမဂ်ာတူလို႔ေပါ့ ...မဟုတ္ရင္
သူတို႔ႏွစ္ဦးျပန္ေတြ႕ၾကၿပီး
စကားေျပာျဖစ္ေလာက္မွာမဟုတ္ေခ်။
YOU ARE READING
The Story of Anemone
FanficJeon Jungkook x Kim Taehyung {KV} Both uni and zawgyi code ✔ Poems ~♥~ ခ်စ္ျခင္းေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဝန္မခံႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ သူစိမ္းဆန္သြားၾကတယ္ ။ တစ္လိမ့္လိမ့္က်ဆင္းလာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကေန ခင္ဗ်ား ႀကိဳက္တဲ့ပန္းေတြ ဖူးပြင့္လာမယ္။ ANEMONE ပန္းေတြဟာလွပါတယ္...
