"Mom, is it necessary that we all need to go back to Philippines?" I asked as I am packing our luggage. Pinagmamadali ako mag empake kc uuwi na daw kami sa pinas at plano ni mommy na doon na daw kami. Pagkatapos ng halos 6 na taon na paninirahan namin dito sa Australia babalik na ulit sa Pilipinas.
"Anak, alam mo naman na mas maganda pa rin sa Pinas tayo mag stay. At ayoko na dto, lalo lang ako nalulungkot." Sabi ni mommy na nakatungo at alam ko naiiyak na naman kc naaalala nya si Tito Clark. He passed away 2 months ago at walang araw na hindi nalulungkot o umiiyak si mommy. Si tito Clark ang sumagip sa mommy noon sa japan noong may nambabastos sa kanya na hapon. Australian siya na may business noon sa Japan at accidentally niya nabangga si mommy nung tumatakbo siya palabas sa isang bar kung saan may nambastos sa kanya. And the rest is history. Lahat ng ari arian ni tito Clark pinangalan nya sa amin, and may isang shipping company pala na nabili si Tito Clark sa pinas amd now gusto ni mommy na ako na lang ang magpatakbo ng business namin. I can't say no, I can't stand the sight of my mom crying and suffering everyday coz she missed Tito Clark and everything about here in Australia is reminding us about him.
"Mommy!" Bungad sa akin ni Christine at nakasunod naman ang yaya niya. "Is it true that we are going home to Philippines?" Her eyes is beaming with happiness and excitement. My 5 year old daughter.. "Ahhmmm, do you want to go there?" I asked. "Of course mommy! I can finally see and meet daddy right?!" Sabi nya di nawawala ang ngiti sa mukha nya.. Nabigla ako sa tanong nya.. "We'll see baby." Can you play outside first with yaya so that mommy and MamaLa(short for mama lola) can finish packing?" Nauutal kong sabi. "Okay mommy!" At patalon talon pa na lumabas.
"Oh bakit bigla ka tahimik diyan?" Sabi ni mommy.
"Mom, alam mu naman kung bakit ayoko sa pinas di ba? Pano pag makita kami ni Tan? Pano pag nalaman nga about Christine? Paano kung magiging magulo ulit buhay natin? Hindi ko kakayanin Ma pag kunin nya sa akin anak ko." Naluluha kong sabi.
"Anak, 6 years had past. Siguro naman may pamilya na siya di ba? May anak na. Eh di mas okay na rin na malaman nya na may anak kayo, and besides lumalaki na si Christine. And you just can't say na nasa malayo ang daddy nya kaya di pa sila nagkikita. Tha fact that you tell her about tan, you gave the possibilities that one day they will meet and you have no choice but to face everything di ba? Matalino anak mu, at hindi habang buhay kayo magtatago."
"Ma, natatakot ako. Natatakot ako sa lahat. Please ma dito na lang tayo?" Niyakap ko siya at nagsusumamo.
"Sige dito na lang tayo. Dito na lang tayo hanggang mamatay na rin ako sa lungkot, para makasunod na ako sa Tito Clark mu." Sabi nya at tumalikod. Akmang tatanggalin na nya mga gamit nya sa maleta ng pinigilan ko siya. "Okay sige na. Uwi na tayo." Sabi ko naman at nakita ko siyang ngumiti.
Nag aalinlangan ako umuwi dahil sa mga posibleng mangyari. "God ikaw na po bahala" nasambit ko na lang.
