That's How We Met (18+)

32

Με βαζει απαλα στο κρεβατι και ξαπλωνει διπλα μου.

Το χερι του μου χαϊδεύει απαλα το μαγουλο και τα ματια του συναντανε τα δικα μου.

"Δεν μπορω να σε χασω" μου ψιθυρίζει και φερνει το κεφαλι του πιο κοντα και ακολουθει το σωμα του.

Και τοτε περναει απο το μυαλο μου τι δεν του χω πει.

Πως μπορω να μην του το πω;

Δεν γινεται ειναι ο άνθρωπος μου

Εμεις τα λεμε ολα

"Δημητρη μωρο μου" παιρνω μια ανασα και μπαινω στην αγκαλια του.

" προσπαθησε να το παρεις ηρεμα αυτο που θα σου πω γιατι δεν ειμαι και εγω καλα" λεω και το προσωπο του σοβαρευει κατευθείαν.

"Μπορεις να μου πεις" απανταει σχεδον αμεσως πραγμα που με αγχωνει λιγο περισσοτερο.

"Μωρο μου θελω να φύγουμε οσο πιο μακρια γινεται απο εδω και να μην ξερει κανενας που ειμαστε μονο εγω εσυ και τα παιδακια μας". Το προσωπο του ασπριζει και σηκωνετσι απο την αρχικη του σταση και καθεται μπροστα μου.

"Δεν σου πα τα παιδια.."λεει και δείχνει τρομαγμενος.

Θα μου φυγει η καρδια

Οχι αλήθεια νομίζω πως δεν αναπνεω 

Και η καρδια μου δεν χτυπαει

Οχι οχι ειναι η ιδεα μου.

"Τι εγινε δημητρη με τα παιδακια μας μην με τρομαζεις" ενα δακρυ κυλάει απο το ματι μου και μετα ακολουθουν κιαλλα.

"Οχι οχι μην τρομαζεις δεν ειναι τοσο σοβαρο οσο νομιζαν στην αρχη απλα.." κοιταει κατω και σιγα σιγα εμενα.

"Απλα τι Δημητρη μιλα καθαρα; "απανταω καπως απότομα

"Μπορει ενα απο αυτα να εχει προβλημα στην σπονδυλική του στηλη πραγμα που μπορει να μεινει ανάπηρο αλλα θα ειναι απολύτως υγειες περα απο αυτο και με το καιρο μπορει να το ξεπερασει" με αγκαλιαζει με πλέον δακρυσμενα ματια και νιωθω οτι δεν αναπνεω απο τοτε που ξεκινησε να μιλαει.

Ενα απο τα παιδια μου εχει πρόβλημα

Η ζωουλα μου

Και ξερω ακριβως γιατι

Και δεν του το χω πει ακομα

Θα πεθάνω δεν γινεται      

Και αν έρθει να με βρει και να με αποτελειώσει ο αλλος ο τρελος;

Περνανε ενα σωρο πραγματα απο το μυαλο μου