Apricity. | Texting.

5.2🌞Final

Emir Ege: Ralin?! (Mesaj iletilemedi)

Emir Ege çevrimdışı.

~

EMİR EGE

Koşuyordum.

Çok hızlı koşuyordum.

Ralin'in evine gidiyordum.

Belki de insanlara çarpıyordum ama hissetmiyordum.

Kısa bir sürede Ralin'in ailesinin evine vardığımda zile bastım.

Ne söyleyeceğimi bilmiyordum. Sadece endişeliydim. Son günlerde garip davranıyordu ve bugün de veda eder gibiydi.

Kapıyı Ralin'in annesi açtı.

Ağlıyordu.

"S-sen?"

"Emir Ege."

"Sen...o... kızım nerede bi-biliyor m-musun?"

Gözlerim dolmuştu.

Kesin kötü bir şey olmuştu.

"Ne oldu?" Sesim titrerken zorlukla konuşmuştum.

"Hastaymış." Dediğinde bir hıçkırık döküldü kadının dudakların arasından. Aynı anda bir damla göz yaşı süzüldü yanağımdan.

Bana o yüzden apricity diyordu...

Kış gününde ortaya çıkan gün ışığı olmuştum.

Aklıma gelen şeyle tek kelime etmeden geldiğim yolu tekrar koşmaya başladım.

Üç gün önce geldiğimiz nehire gelmiştim.

Gecenin karanlığında nerede olduğumuzu fazla görmemiştim ama büyük bir ağaç vardı. Yaprakları hışırdıyordu sürekli.

Koşarak ağaca yaklaştığımda ağacın gövdesine dayanmış bir beden ve rüzgarda uçuşan kızıl saçlar gördüm.

Onun saçlarını...

Artık hıçkırarak ağlıyordum. Görüşüm bulanıklaşmıştı.

"RALİN!"

Ağacın yanına vardığımda yere çöktüm ve cesaretimi toplayarak yüzüne çevirdim bakışlarımı.

"RALİN! GİTME! Gitme..."

Bulanıklaşmış görüş açımı düzeltmek amacıyla elimin tersiyle gözlerimi sildim.

Gözlerimi kaldırıp, gözlerimizi kenetlemek istedim.

Olmadı...

Güzel gözleri kapalıydı çünkü...

Gri ışıltılı o gözler kapalıydı...

Pembemsi dudaklarına renk veren kirazlar çürümüştü...

Başımı kalbine yaslayarak hep duymak istediğim kalp atışlarını duymak için can çekiştim hışırdayan yaprakların altında.

Ama yanında ben olduğum zaman hızlı atan o eşsiz kalp, şimdi atmıyordu.

Geç kalmıştım...

Onu sevdiğimi bile duymamıştı.

Söylememiştim. Ne aptaldım.

Kollarımı gücü çekilmiş bedenine sararak ağladım hafif esen rüzgar eşliğinde,

Ne kadar zaman geçti bilmeden...

İç çekişlerimi bölen şey çığlıklar olmuştu.

Başımı kaldırdığımda karşımda Ralin'in annesini, ablasını, Şule'yi, Duru'yu, Ulaş'ı, Yağız Yiğit'i ve sağlık görevlilerini gördüm.

Onlar da geç kalmıştı.

Hepimiz geç kalmıştık...

🌞

Aklımda hep böyle bir son vardı.

Mutsuz sonlar da gerçektir...

Özel bölümler mutlaka olacak.

Not: Ralin'in hastalığı hayali bir hastalıktır. Gerçek hastalıklar ele alınılmamıştır.

Umarım beğenmişsinizdir.

Bu sefer, sağlıklı ve mutlu günler diliyorum.

:')

230719