Axe | The Hunger Games ✓

12. Raven

Zonder na te denken maak ik het touw los en spring ik uit de boom om weg te rennen van het schelle geluid. Ik ken het geluid maar al te goed; het gekrijs van Raven, de vogels die in mijn grootste angst schuilen. Johanna heeft mij verteld over Tracker Jackers en andere mutanten, die de spelmakers maken om de tributen op te fucken, of ze naar elkaar toe te drijven. Ik weet zeker dat deze horde aan vogels niet normaal is. Ze zijn pikzwart en er druipt groen drab uit hun bek. Heel leuk, met mijn grootste angst me naar Raven toeleiden en me door haar laten vermoorden. Creatief zeg, spelmakers.
Ik probeer mij te focussen op hoe ik van deze volgens af kom. Tijdens het rennen wikkel ik het trouw met de gesp om mijn arm heen, op deze manier hoef ik niet de stoppen om hem in mijn tas te doen en kan ik misschien de gesp gebruiken om de vogels van mij af te weren. Zodra er één bijna zijn walgelijke snavel mijn hersenen in wilt steken hak ik hem door midden met mijn bijl. Zijn gif heeft de schaafwond op mijn hoofd geraakt en het begint hevig te branden. Elke stap word ik steeds duizeliger. Met de resp de vogels weg slaan werkt redelijk goed en zo weet ik ze achter mij te houden. Ik weet de dolk van Allison in twee vogels tegelijk te werpen, en even lijkt het erop dat ik weg kan komen. Tot er ééntje met een topsnelheid mijn been doorboort. Ik zak door mijn benen op de grond en krijs het uit van de pijn. Ik trek de vogel uit mijn been terwijl het begint te bloeden. Ik scheur een stuk van mijn hemt af om het bloeden tegen te houden. Het is niet heel slim, als mijn been afknelt kan ik hem verliezen, maar ik heb geen andere EHBO spullen noch de tijd om het te verbinden. Ik sta op, maar mijn benen begeven het in ik val met een klap op de grond. Ik draai op mijn rug en kijk naar de bladeren van de bomen. Ze veranderen in kleine schildpadden die door de lucht dansen. Ik rijk naar ze uit, ik móet er eentje pakken, maar het enige wat ik ervoor krijg ik een vogel die een wond op mijn hand maakt. Ik begin te giechelen en voel kots opkomen, maar weet het weg te slikken. Ik kan niet ook nog eens mijn voedingsstoffen kwijtraken. Ik knipper met mijn ogen en probeer uit de hallucinatie te komen. Met behulp van de bomen sjok ik vooruit. Enkele vogels krijsen in mijn oor waardoor ik een schelle piep begin te horen. Dan zie ik iets waar ik niet eens van had kunnen dromen: een meer. Gevuld met prachtig helder water. Even vergeet ik alle pijn en spring in het water. Dat was misschien niet al te slim; ik kan niet super goed zwemmen en ik ben nog steeds ontzettend zwak, gewond en hallucineer half. Maar het water voelt heerlijk en helpt te pijn.
Ik duw mezelf uit het water en zonder erbij stil te staan dat het misschien giftig is drink ik het. Door het water worden de hallucinaties van dansende, springende vissen minder en heb ik ook de raven van mij afgeschud. Ik laat me achterover vallen op het gras en adem een paar keer diep ik en uit. Soms schrik ik op van een vogel die in mijn oor schreeuwt, en ik hak hem vol woede door midden.

Ik was mezelf in het meer, eet wat vlees en drink water in de hoop dat ik minder duizelig word, maar het helpt amper en vaak raak ik bijna buitenwesten. Het gif helpt zeker niet mee met het feit dat ik onwijs vermoeid ben. Na een tijdje naar het stille water staren zie ik iemand aankomen met een zwarte wolk aan vogels achter zich. Met een kreet spring ik op en bereid me voor om weer te gaan rennen, maar wanneer ik zie dat het Raven is blijf ik aarzelend staan. De vogels laten haar inmiddels met rust, maar ze is gewond en heeft waarschijnlijk zware hallucinaties. Ze schiet met haar katapult een scherpe steen op mij af, maar ik weet hem te ontwijken. Ik weet dat ze mij niet wilt vermoorden, anders had ze mij niet gered van Luana.
'Raven, ik ben het,' roep ik naar haar, maar het lijkt niet tot haar door te dringen. Ze wilt op me af rennen maar valt knullig in het water. Met een zucht kijk ik toe hoe ze zichzelf boven water probeert te houden, maar al snel opgeeft.
Ik kan haar niet laten verdrinken; ze heeft mij ook gered. Ik doe mijn tas af, trek mijn jas uit en verberg ze in een struik bij het meer. Ook trap ik mijn schoenen uit en duik dan het water in. Ik kan niet super goed zwemmen en met iemand die niet beweegt is het nog moeilijker, maar ik weet ons boven water te krijgen en haar met veel moeite op de oever te duwen. Zo snel mogelijk klim er zelf ook uit en begin gelijk een oefening uit te oefenen die ik wel eens op school heb gezien. Ik vind het plekje tussen haar ribben en druk er met beide handen vier keer op. Dan knijp ik haar neus dicht en druk mijn lippen op de hare om lucht in haar longen te blazen.
Geweldig, hoor ik nu ook bij het liefdesverhaal?
Haar lippen zijn uitgedroogd en ze heeft duidelijk overgegeven. Ik herhaal dit tot ze het water uitproest en weer adem haalt. Opgelucht slaak ik een zucht. Dan zwaai haar arm om mijn nek en til haar op om haar vervolgens bij de struik te leggen.
Bedenkelijk kijk ik naar het bewusteloze hoopje ellende. Ik kan haar niet in een boom krijgen, maar als ik haar hier alleen achterlaat loopt ze veel gevaar.
Met een zucht bekijk ik haar wond. Ze heeft een enorme net onder haar heup die absoluut verzorging nodig heeft, maar ik heb niks om daarin te slagen. Bedenkelijk graai ik wat in haar spullen, ze heeft nog redelijk wat wapens en een EHBO-tasje. Ik plak een gaasje over de wond heen en doe er een aantal jodium druppels in. Haar lichaam geeft kleine schokjes, maar waarschijnlijk voelt ze de pijn niet door de hallucinaties. Wanneer ik wat van de druppels in mijn eigen wond doen moet ik hard op mijn lip bijten om het niet keihard uit te gillen. Ik durf geen verband van haar te pakken dus ik laat het hierbij. Hopelijk vind of krijg snel iets voordat het heftiger wordt.

Ik zet Raven rechtop tegen een boom en probeer wat water in haar mond te gieten. Uit reflex slikt ze het door. Gelukkig maar, anders zou ze misschien uitdrogen.
Mijn maag knort van de honger, dus ik eet het laatste stukje vlees op. Ik wil gaan jagen en andere vallen zetten, maar ik durf Raven niet alleen te laten. Met veel moeite verberg ik haar achter een struik en zet haar spulletjes naast haar. Twijfelend loop ik het dolhof in om wat vallen te zetten. Wanneer ik terug ben ligt ze gelukkig nog op exact dezelfde manier, en is ze nog steeds niet wakker geworden. Na ik haar nog wat water gegeven heb, klim ongeveer twintig meter verderop in een boom en wacht tot de zon onder gaat. Ik ben te bang om dichtbij haar te gaan zitten, als de beroepstroep mij aanvallen kan ik niet mezelf èn haar redden. Ik dwing mezelf om de twee uur naar haar toe te gaan en haar wat water te geven en haar wonden te checken.
Om mezelf de nacht door te halen tel ik de sterren, neurie zachtjes liedjes en prik ik in kleine wondjes.

Zodra de zon op is vind ik een kleine vogel en een eekhoorn in de vallen, dus die braad ik boven het een vuurtje en eet het vogeltje op. Wanneer ik Raven's wond wil schoon maken zijn haar gaasjes op, en is het enige wat ik kan doen het open laten. Mijn eigen wond ziet er niet best uit, hij gaat telkens open omdat ik er geen verband omheen heb zitten en hij brand alsof iemand mijn been boven een haardvuur roostert.
Ik vul mijn fles bij het weer en was mijn gezicht. Elke keer als ik geritsel hoor grijp ik mijn bijl en kijk spitsig om mij heen. Dit keer is het geen tribuut, gewoon een simpel vosje. Aan zijn grote, schattige ogen en rode vacht herken ik hem; we hadden deze in district 7 ook. Hij houd zijn kopje schuin en snuffelt wat aan mijn tas.
'Hey kleintje,' fluister ik. Dan dwarrelen er plots twee zilveren parachuutjes uit de lucht. Opgewekt spring ik op en ren het water in om ze op te vangen. Zeiknat strompel ik het water uit, maar het kan mij niets schelen; ik heb mijn eerste èchte sponsorgift!
Aan beide parachuutjes hangt een kaartje. De ene is afkomstig van Liam, dus die leg ik naast Raven neer voor als ze wakker wordt.

Het spijt me, meer kon ik niet doen. -Johanna

Dat staat er op mijn briefje. Ik ben ergens bang weer een brief van Sean aan te treffen die hij voor mij heeft achtergelaten, maar open toch het zilveren bolletje. Een rolletje verband, het voelt plakkerig en nat. Wanneer ik hem om mijn wond heen wikkel verkoelt het de wond. Een opgeluchte zucht rolt over mijn lippen.
'Dankje,' zeg ik met een glimlach tegen de lucht. Hopelijk hoort Johanna het via de camera's.

Ik dwaal wat tussen de bomen door om de tijd te doden. Ik check vaak of Raven al wakker geworden is, maar die ligt nog als een charmante trol tegen de boom te slapen. Het verbaast me dat andere tributen dit meer nog niet gevonden hebben, maar wanneer ik hoog in een boon klim zie ik mijn antwoord; er zijn maar twee manieren in heel het dolhof om hier te komen. Precies de wegen die de spelmakers gemanipuleerd hadden zodat Raven en ik elkaar zouden treffen. Nou, heel intersant is het niet hoor met zo'n snurkende sleeping beauty. Voor het eerst deze week komt er een lachje op mijn gezicht. Binnen enkele seconde is hij verdwenen.

Die avond eet ik de eetbare gedeeltes van de eekhoorn, drink ik veel water en verzorg Raven. Ik schrik me rot als ik opeens een kanonshot hoor. Met mijn bijl in mijn hand geklemd ren ik naar Raven, maar die is nog ongedeerd. Ik slaak een zucht en klim opnieuw mijn boom in. 
Hopend dat morgen beter zal zijn.