Axe | The Hunger Games ✓

2. De Boete

hi,
hierboven de outfit van Ruby, en ook een stukje van Sean. enjoy!

xoxo,
Sydney

Ik val en ik val. Er blijft geen einde aan deze val te komen. Wanhopig graai ik om mij heen, maar niks kan mij uit deze val redden. Mijn longen geven het gillen op en ik verwacht een harde klap, maar nog steeds komt hij niet. Geluiden galmen door mijn hoofd.
'Hou je erbuiten waardeloos rotkind!' De stem van mijn vader galmt heen en weer, gevolgd door het luide geluid van een klap. Ik krimp ineen.
'De vrouwelijk tribuut van dit jaar is: Lilith Madason!' Ik begin weer te gillen.
Ik val en ik val...

Het moment dat mijn lichaam met een klap het einde van de val bereikt schiet ik omhoog in mijn bed. Ik kijk om mij heen; ik ben thuis, in mijn eigen bed en Lily is nog veilig. Alles is oké... Gewoon een nachtmerrie.
Langzaam kom ik weer op adem en laat ik mezelf terug op mijn kussen vallen. Ginger loopt over mij heen en likt mijn gezicht. Eerst geef ik hem een geïrriteerde duw maar dan giechel ik zacht.
Het licht schijnt door een kiertje van de gordijnen. Ik wil het niet zien; zonlicht zou een mooie nieuwe dag moeten aantonen. Vandaag is geen mooie dag. Ik durf te wedden dat zelfs de beroeps districten op de dag van de Boete een kriebelend gevoel van angst voelen.
Ik draai mij om en verstop mijn hoofd in mijn kussen. Niets in mijn lichaam heeft nu zin om op te staan. Met veel moeite rol ik uit mijn bed en sla mijn dekens open. Ik probeer geruisloos naar beneden te lopen zodat de rest nog een beetje kan slapen, maar omdat ons van hout gemaakt is is dat erg lastig.
Ik zet de ramen van de keuken open en maak een klein ontbijtje voor iedereen. Ik pluk wat aardbeien uit de tuin om in bakjes te verdelen. Vroeger, toen we veel geld problemen hadden, stal ik altijd aardbeien en andere fruit en groentes. Daardoor heb ik best wel sluwe en snelle vaardigheden opgebouwd, dat was onze manier van overleven.

Ik snij wat bananen, perziken en kruimel een koekje door het fruit. Voordat ik naar buiten loop gris ik een boek mee vanuit de venster, zodat ik wat te doen heb tijdens mijn ontbijt. Het is niet erg vullend, maar gelukkig ben ik weinig eten gewend. Ik sla het boek open terwijl de warme zon in mijn gezicht schijnt. Zoekend naar waar ik gebleven was eet ik een aardbij.
Het heeft geen zin, niks kan me afleiden van de zenuwen. Even later komen mijn moeder, zusje en broer ook bij mij in het gras zitten. We weten wat voor dag het vandaag is, en we hebben er allemaal last van. Toch mogen we niet bang zijn: we moeten dapper zijn en hopen op het beste. Keep your pokerface on.

Wanneer ik terug naar binnen loop zie ik mijn vader zijn bakje fruit weggooien in de vuilnisbak. Lekker ondankbaar, daar had je je ondervoede dochter nog plezier meegedaan, denk ik, maar houd me in. Ik zucht en loop de trap op.
Ik zet de geiser aan en stap onder de douche. Meer dan lauw water krijg ik niet, maar het is prima om mijn haren mee te wassen.
Ik wikkel een handdoek om mijn haren en loop terug naar mijn kamer. Daar haal ik een simpel rood geruit jurkje uit mijn kast. Ik trek eerst een zwart shirtje aan, en trek dan het jurkje over mijn hoofd. Ook pak ik een setje kleren die ik droeg toen ik nog jonger was uit mijn kast, en leg het op Lily's bed.

Vervolgens pak ik de houten figuurtjes uit mijn spijkerjasje en plof naast Lily neer op bed. 'Kijk, ik heb dit voor je gemaakt.' Ze pakt het bewonderend op. 'Wauw, helemaal zelf?' vraagt ze met grote ogen. Haar ogen zijn helder blauw en haar haren blond-rood, totaal anders dan mijn haren en die van Evan. Ze heeft sproetjes op haar neus en wangetjes die elke zomer terug komen, dat hebben we wel gemeen. Ik pak haar hoofd tussen mijn handen en druk een kus op haar kruin. 'Speciaal voor jou.' Lily glimlacht en zet ze neer in de vensterbank, terwijl ik naar Evan's kamer loop. Hij is er niet en de bijl hangt er ook niet, dus ik neem aan dat hij in het bos is.

Ik spring in mijn zwarte laarsjes en loop naar het bos. Ik klim over een  hekje heen, wat minder soepel gaat dan gehoopt in dit jurkje, en ren dan een stukje het bos in. Als ik bij de wilg aankom zit Sean er ook.
Hij fluit naar mij. 'Gaat er iemand naar een gala?' grapt hij met een scheve glimlach. Ik lach en bloos lichtjes. 'Ik zou niet eens binnen komen in deze boerinnen outfit,' grap ik terug.
'Ziet er goed uit sis,' zegt Evan terwijl hij behendig de bijl om zijn pols draait. 'Thanks, jij ook.' Hij heeft een bordeaux' rode bloes aan en een zwarte broek. Zijn haar zit netjes naar achter. Simpel, maar wel leuk.

Hij rijkt mij het lemmet aan. Met een grijns pak ik het aan en draai het net zoals hem om mijn pols, maar dan een stuk sneller. Sean gaat onder de boom vandaan zodat ik erop kan werpen. Ik sluit kort mijn ogen, en werp hem dan in één keer in de roos van de cirkel. Sean kijkt even geschrokken maar glimlacht dan. 'Mooie worp,' zeggen ze beide. Ik grinnik en doe voor de grap een kleine buiging.
'Weten jullie hoe laat het is?' vraag ik terwijl ik de bijl uit de boom trek. Sean gaat overdreven om zich heen ruiken. 'Ja, ik ruik dat het tijd is voor "belachelijke Capitool spelletjes", vind je niet?' Hij vindt zichzelf zó grappig. Toch kan ik me niet inhouden om een beetje te lachen, vooral door het belachelijke accent wat hij erbij doet.
'Ha ha, heel grappig ben je weer,' en ik geef hem een stootje tegen zijn schouder. Hij knipoogt. Een kriebel trekt door mijn buik en ik begin weer te blozen. Snel verman ik mezelf.
Met z'n drieën lopen we weer terug naar mijn huis waar we de laatste dingen voorbereiden voor de Boete. Wanneer een harde gong klinkt door heel het district lopen we met z'n alle naar het plein voor het gerechtsgebouw in het centrum. Iedereen is stil, te stil. Lily houd stevig mijn hand vast.
Wanneer we er zijn is het al druk. Hekken, vredebewakers en de voormalige winnaars staan er al. Samen met Lily loop ik naar een vrouw die ons zal registreren.
Vorig jaar was Lily erg bang voor de naald, maar dit haar steekt ze zonder emotie te tonen haar rechter wijsvinger uit. Wanneer de vrouw klaar is steekt ze haar vingertje in haar mond en loopt zonder woorden naar haar vak. Ik kijk haar na terwijl de vrouw 'Volgende!' naar mij snauwt.
Ook ik steek behoedzaam mijn vinger uit. Een kille pijn trekt door mij heen en er druipt bloed uit mijn vinger. De vrouw drukt het op een papiertje en ik mag doorlopen. Ik wurm mij tussen de mensen door en zie Riley staan. Ik ken haar van school, ze is mijn enige vrienden daar.
'Hey,' begroet ze mij met een glimlach. Ze is duidelijk zenuwachtig. De burgermeester doet zijn praatje, ik luister maar met een half oor. Het kan me allemaal niet zo veel schelen.
Na een tijdje komt Faye op, een vrouw uit het Capitool die ieder jaar de tributen loot in ons district. Ze draagt een paars, kort jurkje met haar haar in een bijpassende lila tint. Haar lippen zijn be-glittert net zoals haar overdreven make-up.
'Welkom district zeven!' begint ze enthousiast. Ze kijkt over de menigte. Het moet vast een hilarisch gezicht zijn om iedereen in de typische bloesjes te zien. Zelfs Riley draagt er één om haar middel, en vooral bij de jongens zijn ze populair.
'Fijne Hongerspelen, en mogen de kansen ímmer in je voordeel zijn!' Ieder jaar dezelfde slogan, maar voor niemand liggen de kansen ècht in zijn voordeel. Het is een spel wat gaat om skills, niet om geluk.

'Voordat jullie tributen bekend worden gemaakt hebben we nog een film, héé-le-maal uit het Capitool voor jullie. Mijn favoriete deel!' kibbelt ze vrolijk. Ik draai met mijn ogen en doe niet eens de moeite om te kijken naar de film. Het gaat over de opstand en de oorlog, dat de Hongerspelen onze 'straf' is.
Wanneer de film klaar is klikt Faye met haar hakjes en is duidelijk enthousiast.

'Zoals altijd, vrouwen eerst,' kibbelt Faye en huppelt naar de bol met alle vrouwen lootjes. Haar hakken klikken op het podium. Mijn naam ligt er ook tussen, wel zestien keer. Ook die van Lily, die gedachte geeft mij zenuwen. Mijn voet tikt zachtjes op de grond van de zenuwen en ik bijt op mijn nagel. Faye vouwt het papiertje uit en schraapt haar keel.

'En jullie vrouwelijk tribuut van dit jaar zal zijn: Lilith Madason.'