Axe | The Hunger Games ✓

6. De training

De volgende ochtend word ik wakker door de lichten die langzaam aangaan. Ik schrik als ik om mij heen kijk, ik kan mij niet meer herinneren dat ik hier vannacht naartoe gegaan ben. Misschien heeft Sean mij hier gebracht, of heb ik geslaapwandeld?
Veel tijd om na te denken heb ik niet want er wordt geklopt aan de deur.
'Hé slaapkop, kom je ontbijten?' Het is Johanna. 'Kom eraan,' roep ik slaperig. Ik rol vermoeid uit mijn bed. Ook al heb ik de hele nacht door geslapen voelen mijn spieren moe en verkrampt. Ik zie dat mijn training kleren al in de kast liggen, dus ik trek ze aan. Het is een zwarte broek met grijs en rood aan de zij kanten, het t-shirt is hetzelfde en er staat een grote 7 op de rug. Ik trek zwarte enkellaarzen aan en loop dan naar de eetzaal.
Er staat van alles op tafel, en net zoals gister avond zit iedereen al te eten. Terwijl ik zachtjes mijn keel schraap schuif ik aan.
'Ah Ruby je bent er,' zegt Alexander met een zucht. 'Vandaag zijn dus de trainingen-' 'Joh, echt?' onderbreek ik hem sarcastisch. Sean lacht zachtjes.
'Doe vooral wel technische dingen en let goed op. Voor de rest hoor je het daar wel,' maakt Johanna hem nuchter af. Ik schep wat fruit op en eet een croissant met jam. Ook drink ik een bruin goedje wat men 'cappuccino' noemt, en ga dan terug naar mijn kamer om mij klaar te maken voor de training.

Ik was mijn gezicht met ijskoud water en bind mijn haren in een hoge staart. Vervolgens doe wat deoderant op, poets mijn tanden en ga als ik klaar ben weer terug naar buiten. Sean staat daar al te wachten.
'Ready?' Ik knik, samen lopen we naar de lift.

Als we in de lift staan vraagt Sean of ik zenuwachtig ben. 'Mwa, jij?' antwoord ik.
'We zien de tributen straks voor het eerst dichtbij dat is wel een uitdaging. Voor de rest zie ik het wel.' Ik knik en zucht. Op dat moment gaat de lift open en zien we inderdaad de alle tributen van dichtbij. Veel jongens zijn groot, breed en gespierd. Ook veel meiden zien er sportief uit. Raven, het meisje van 2, ziet er ook sportief uit maar ze is wel klein en tenger. Ze is een jaar jonger en daarom iets kleiner, maar in een één op één gevecht betwijfel ik of ik dat zou winnen. Ze heeft een beetje dezelfde attitude als ik. Ik mag haar denk ik wel.

Wanneer iedereen er is komt er een vrouw genaamd Atala in het midden van de kring staan en verteld ons wat regels. We mogen niet met andere tributen vechten, zijn verplicht ontwijk les te volgen, en ook vertelt ze ons hoe belangrijk het is om de overlevingsinderdelen niet te vergeten. Dan mag iedereen zijn eigen kant op.
De beroeps tributen gaan natuurlijk direct naar de wapens. Behalve Raven, zij gaat naar de vallen. Even observeer ik haar, maar dan besluit ik naar de ontwijk les te gaan.

Een hologram laat eerst wat bewegingen zien die ik vervolgens moet toepassen met een man die met een grote stok wat bewegingen doet. Ik pik het snel op en ben er erg goed in. Na een tijdje ben ik buitenadem zegt de man dat ik mag stoppen omdat er niet veel meer te leren is aan mij. Ik glimlach tevreden en ga naar het onderdeel maken. Niemand uit district 7 kan geen vuur maken maar toch wil ik verschillende technieken uitproberen. Ook hier ben ik al snel klaar mee.
Bij een groot scherm met allemaal planten, moet je aantikken welke giftig zijn en welke niet. Ik heb er best veel fout dus begin ze te leren.
'Nachtschot, giftig. Pikobes, giftig. Framboos, niet giftig natuurlijk,' mompel ik. Het meisje van district 9 staat naar mij te kijken hoe ik de snelle combinaties intik. Haar district is verantwoordelijk voor graan en andere landbouw, dus waarschijnlijk weet zij hier veel van af. Na een tijdje word ik er gek van dat ze naar me staat te loeren, loop ik weg en ga opzoek naar een bijl. De beroeps zijn nog steeds bezig bij de wapens, dus stilletjes pak ik een bijl van het rek en zoek een rustig plekje. De ontwijk bewegingen die ik eerder vandaag geleerd haf werken ook goed in de aanvallende vorm. Binnen twee slagen heb ik de pop in drie stukken gehakt. Ik probeer nog wat werp oefeningen maar dat gaat lastig zonder schietschijf, dus focus mij nog wat op de dieren en planten onderdelen.

Ik wou dat ik bij Lily was, zij had mij alles zo kunnen uitleggen over de natuur...

Na een tijdje loop ik een beetje rond en zie dat Raven aan de gang is gegaan met een bijl. Ze goed richten en heeft veel kracht waardoor ze de schietschijf goed raakt, maar haar techniek is ruk. Typisch meswerp meisje waarschijnlijk. Ik grijp alle moed bij elkaar en stap op haar af.
'Je moet hem anders vast houden,' zeg ik zonder haar eerst te begroeten. Zo, heb ik direct haar aandacht en kan ze me niet eerst belachelijk maken omdat ik 'een zwakkeling uit een lager district' ben. Ze draait zich om en kijkt mij geïnteresseerd aan. Misschien is zij niet zo'n arrogant als de meeste beroeps.
'Ik ben Ruby.' 'Raven,' antwoord ze behoedzaam. 'Je moet je duim en wijsvinger op gelijke hoogte doen,' vertel ik en laat het zien. 'Dan kun je harder gooien.' Raven trekt kort haar wenkbrauwen naar elkaar toe, maar probeert het dan uit. Al snel verbeterd haar techniek.
'Ik zag dat je je aanbood voor je zusje,' zegt ze. Dit komt wel heel snel, heel dichtbij. Maar haar intenties lijken vriendelijk en ze zegt, 'Dat was erg dapper.' Ik haal mijn schouders op. 'Ik kon haar niet de arena in laten gaan. Dat had ze nooit overleefd.'
'Denk je dat jij het wel overleefd dan?' vraagt Raven. Ik lach kort. 'Nee, nee natuurlijk niet. Maar ik hou meer van mijn zusje dan van mijzelf,' leg ik uit en mijn glimlach sterft weg. Raven slaat haar ogen neer en hangt de bijl terug. In gedachte verzonken loopt ze weg.

Wanneer ik die avond onder de douche vandaan kom komt het verwarde gevoel weer terug. Mijn hersenen verdrinken bijna van de stress en gedachtes.

Ik zet de hologram in het raam op een groen loofbos, zet één of andere vogel audio aan en staar vanaf mijn bed naar de bomen. Wanhopig probeer ik mijzelf het gevoel te geven dat ik in mijn district in een bos ben.
Thuis, in de Green Hill, waar alles nog oké was. Ik mis mijn familie. Ook al was er thuis vaak ruzie, mis ik de warmte die ze mij gaven, gevoel van thuis.
Hoe erg ik mijn best ook doe; dit is maar een plaatje, net zoals straks in de arena is het allemaal nep en opgezet, manipuleerbaar, zodat de mensen in het Capitool ervan kunnen genieten.
Wanneer ik mezelf achterover op het bed laat vallen komt het matras hart aan. Ik sluit mijn ogen en begin een aantal scenario's te bedenken hoe ik mezelf het beste kan verdedigen zonder wapens. Na een tijd wordt mijn hoofd moe en draai ik mij op mijn andere zij.
Het heeft toch geen zin, ik haal het toch niet, denk ik steeds. Maar ik móet het halen voor Lily, Evan en mijn moeder. Dat zou betekenen dat Sean zich op zou moeten geven voor mij of ik hem zou moeten vermoorden. Beide vind ik geen optie.

Ik woel, en ik woel. Slapen komt er niet van. Ik begin te ijsberen door mijn kamer tot mijn knieën beginnen te knikken. Het voelt als een paniek aanval, maar thuis heb ik wel eens ergere gehad. Mijn kaken klemmen op elkaar.
Ik val op mijn bed en kruip tegen een kussen aan. Mijn hoofd bonkt van de slaap.

Klote Hongerspelen.