Axe | The Hunger Games ✓

14. We zien elkaar weer

Raven strompelt naar achter en valt op de grond. 'Het is giftig!' gilt ze en ik zie haar hand bloeden. De regen valt uit grote, donkere wolken uit de lucht.
'Snel! Pak wat je kan en wegwezen hier!' roept ze, ik doe precies wat ze zegt. Kort wrijf ik ik mijn ogen om helder te kunnen zien, dan prop ik mijn waterfles in mijn tas, klem mijn bijl stevig vast en zet het op het lopen. Ik bewonder hoe Raven binnen enkele seconden haar hand verzorgt en wegsprint.
'Ze lokken ons naar de Hoorn des Overvloeds!' gilt Raven naar mij. Ah shit, de spelmakers vonden ons te saai. Snow was het er niet mee eens dat ik niet opnieuw pijn gedaan werd.

We rennen, rennen en rennen, maar ik raak achter door ranken uit het dolhof die om mijn enkels grijpen, en Raven heeft het niet door. De regen lijkt gelukkig nog ver, dus ik heb nog tijd om los te komen. Met mijn bijl weet ik enkele keren de ranken los te krijgen, maar wanneer ze mijn polsen ook vast grijpen ben ik roerloos. De doorns prikken door mijn huid en laten diepen wonden achter.
'Raven!' Ze is nergens meer te bekennen, 'Ruby!' hoor ik haar stem ergens ver weg. Ik wil terug roepen, maar een rank wikkelt zich om mijn ribben en trekt me in volle vaart tegen de wand van het dolhof. Ik kerm het uit van de pijn, mijn ribben zijn duidelijk gebroken en ik heb spontaan geen gevoel meer in mijn rechterbeen.
'Raven!' roep ik, maar veel geluid komt er niet meer uit mijn keel. Ik snak naar adem en worstel tegen de ranken, maar ze zijn te sterk. 'Ruby!' Ik hoor haar, maar ze is ver voor mij. In de hoop dat ze mij zal vinden roep ik haar naam zo hard als ik kan.

Daar is Raven. Ze slaat haar hand voor haar mond wanneer ze mij ziet en rent op mij af. Het is gevaarlijk, ik wil niet dat de ranken haar ook pakken of de regen haar laat doodbloeden. Ze probeert mij los te snijden, maar het heeft geen zin. Ik pak haar hand.
'Niet doen,' breng ik moeizaam uit. 'Laat mij hier, red jezelf. Ik kan hier niet meer uitkomen.' Hoe pijnlijk het is, het is waar; de spelmakers hebben mij in hun klauwen, in hun ranken.
'Nee!' roept Raven vastberaden. 'Ik laat je niet in de steek.' Met die woorden rolt er een traan over mijn wang. Nooit gedacht dat iemand zo willekeurig, zo veel om mij kon geven.
'Je moet wel,' zeg ik en een traan spat kapot op haar hand. Ze moet hier weg, ze moet deze verdoemde Spelen winnen.
'Je was een goede vriendin, een goede bondgenoot. Ik weet dat het pijn doet maar je moet me loslaten, je moet mij laten gaan.'
'Nee,' huilt Raven. 'Ik kan het niet... Ik wil het niet. Nee, ik doe het niet.' Weerloos trekt en snijdt ze in de ranken. Ik raak even haar district aandenken aan, een prachtig kompas, en kijk in haar warme ogen, gevuld met tranen. 
'Raven, jíj bent degene die moet winnen. Alsjeblieft. Win, en zeg tegen mijn zusje dat ik van haar hou.' Ik probeer adem te halen, maar de ranken trekken zich strakker om mijn middenrif.
'Zorg dat mijn familie oké is, alsjeblieft. Maar nu is het tijd om mij te laten vliegen. Alsjeblieft.' Raven kijkt even verward.
'Vliegen?' vraagt ze. Ik krijg een glimlach door mijn tranen heen en denk aan het lieve gezichtje van Lily. 'Mijn zusje gelooft dat als je doodgaat je dan een Spotgaai wordt. Dat je dan vrij bent. Geen zorgen, ik blijf bij je,' zeg ik en zie haar gezicht kalmeren. Ik tik met mijn vinger tegen haar hart. 'Hier.'
Raven zet een gebroken glimlach op, kijkt mij nog even na en verdwijnt dan het dolhof in.

Elke keer wanneer ik denk dat ik niet nog meer pijn kan voelen komt er een nieuwe golf aan steken door heel mijn lichaam. Mijn ademhaling is erg zwak en ik voel langzame bonzen van mijn hart in mijn hoofd.
'Look at the starts...' snikkend en met een schorre stem probeer ik te zingen. 'Look how they shine for you...' Ieder woord doet vreselijk veel zeer, maar ik geef niet zomaar op. Zoals Felici dat zei, en zoals ik mezelf beloofd heb.
Ik hoop dat Lily en Evan mij kunnen horen. Lily zal opgekruld tegen Evan aanliggen en haar gezichtje in zijn borst drukken, maar ik wil niet dat haar laatste herrinering van mij is dat ik roerloos in de ranken sterf.
Ik zie voor me hoe ze als een blije vogel door de tuin huppelt.

'And they were all yellow.'
Gezichten flitsen voor mij voorbij en even vergeet ik de pijn die ik voel. 'We zien elkaar weer,' doelend op de mensen die om mij geven. Dan wordt langzaam alles zwart.

Het enige wat ik zie is wit en alles wat ik voel is leegte. Alsof iemand met een lepel mij uitgehold heeft en mijn hart langzaam uit mijn lichaam trekt. Alsof iemand me heeft opgehangen met mijn eigen organen. Het voelt vreselijk, misschien nog wel erger dan de pijn die ik eerst voelde. Is dit de dood? Dat kan niet zo zijn. Ik wil wegrennen maar ik ben verlamd. Ik wil dat het stopt, dit vreselijke gevoel. Ik wil dat ik op kan stijgen en neer meer op deze vreselijke aardbol hoef te zijn.

En na een tijdje stopt het. Ik voel hoe de ranken mij loslaten en ik zachtjes op de grond gelegd wordt. Moeizaam open ik mijn ogen en zie ik Raven. Snikkend legt ze mijn hoofd op haar schoot. Naast haar staat Sebastian, waarschijnlijk heeft hij mij uit de greep van de ranken getrokken. Alle pijn is met een klap terug gekomen. Zijn ze voor mij terug gekomen? Voor mij?
'Ik ga dood hè?' vraag ik gebroken aan Raven. Even verroert ze geen vin, maar dan knikt ze langzaam. 'Het spijt me zo, vergeef me alsjeblieft,' snikt ze. Ik glij met mijn vingers over die van haar, het verlicht de pijn. Lachen doet te veel zeer, maar met een glimlach zeg ik, 'Natuurlijk vergeef ik het je. Je deed wat ik vroeg, ik ben je dankbaar.'
Ik kijk naar Sebastian, ook hij heeft tranen in zijn ogen.
'Hou je vaan haar?' Ik wil weten of ze net zo veel betekenen voor elkaar als Sean en ik. Misschien, als het pure liefde was, zal ik hem ooit nog terugzien na de dood, mocht hij het niet halen.
Sebastian knikt, 'Heel erg. Het spijt me wat je is overkomen, Ruby.' Ik knik en adem diep uit. 'Het is niet jouw schuld.' Het is die van president Snow, zijn harteloze daden.
Zo veel mensen zijn gedood, alleen maar zodat hij kon bevestigen dat hij macht over ze had, zodat wij een pion on zijn spel zijn. Maar ik vertik het.
'Wil je voor mij zingen?' vraag ik hoopvol aan Raven. 'Om te laten zien dat ik geen pion ben in hun spel?'
Raven streelt mijn wang, schraapt haar keel en begint zachtjes te zingen.

Are you, are you
Coming to the tree?
They strung up a man
They say who murdered three.
Strange things did happen here
No stranger would it be
If we met at midnight
In the hanging tree.

Are you, are you
Coming to the tree?
Where dead man called out
For his love to flee.
Strange things did happen here
No stranger would it be
If we met at midnight
In the hanging tree.

Are you, are you
Coming to the tree?
Where I told you to run
So we'd both be free.
Strange things did happen here
No stranger would it be
If we met at midnight
In the hanging tree...

Langzaam vervaagt haar stem en voel ik alle pijn van mij afglijden. Het voel zo opluchtend en vrij. Als een zachte zomerbries, een druppel in de zee of een kaars in het daglicht. Zo voelt de pijn, alsof het met warmte van mij afglijd. Ik kijk nog één laatste keer in de mooie ogen van Raven. Ik denk aan alles wat we samen beleefd hebben, hoe ik ze mijn leven redde en ik die van haar. Ik denk aan mijn liefde voor Sean en zijn liefde voor mij, onze vriendschap. Mijn band met mijn broer, hoe niets en niemand daartussen kon komen, samen stonden we sterk. De stralende ogen voor Lily, haar lieve glimlach en haar hart van goud. De persoon waar ik dit allemaal voor doe. Elke seconde was het waard.

Met een diepe zucht verlaat mijn ziel mijn lichaam.

[ a / n ]
hey guys, het spijt me dat ik zoooo lang niet online ben geweest. dit boek is al maanden klaar maar door stress en drukte van school vergeet ik steeds het online te zetten. het spijt me! ik hoop dat jullie er van genieten :)
dit is nog niet het einde, so keep reading!

xoxo,
Sydney