Axe | The Hunger Games ✓

3. Vaarwel thuis, hallo Capitool

'Lilith Madason.'

Ik wist dat deze kans er was. De kans was minimaal, maar hij was er wel. Toch voelt het als een stomp in mijn maag, een klap op mijn rug en een bonk in mijn hoofd. Het voelt alsof alle lucht uit mijn longen is geslagen, terwijl de naam binnen in mijn schedel heen en weer stuitert. Riley kijkt mij angstig aan. Er ontstaat zachtjes gemor, wat altijd gebeurt als er een jong iemand getrokken wordt.
'Ach kleine meid, kom maar het poduim op,' zegt Faye vrolijk. Langzaam klimt Lily het podium op, haar schouders zijn gebogen en haar gezicht is lijkbleek.
'Zijn er nog vrijwilligers?' Ik weet wat mij te doen staat. Ik duw mensen aan de kant en loop het grote voetpad op. Twee vredebewakers pakken direct mijn armen. Geïrriteerd trek ik mijzelf los. Even valt er doodse stilte, alleen het gesnik van Lily is te horen.
'Ik bied mij aan als vrijwilliger.' Mijn stem is schor, maar iedereen heeft het gehoord. Hardhandig wordt Lily van het podium getilt en ik erop geduwd.
'En wat is jouw naam lieveling?' vraagt Faye met een vervelende glimlach. 'Ruby. Ruby Madason.' Mijn naam galmt over het plein. 'Geweldig, nu voor de mannen!'
Achter de hekken vind ik de ogen van mijn broer. Ze stralen een rust uit, maar ik zie de tranen erin staan. Wanneer Lily op hem af rent en in zijn armen valt verbreekt hij het oogcontact. Faye graait met haar lange nagels in de jongens bol en frunnikt daar een papiertje uit.
'Sean Will Anderson,' galmt er over het plein. Van schrik kom ik uit mijn trance en kijk geschrokken naar Sean die over het pad naar voren komt. Dit kan niet, dit mág niet. Dit kan geen toeval zijn.
Met grote ogen zie ik hoe Sean het podium op klimt en standvast aan de andere kant van Faye gaat staan. Een brok schiet in mijn keel die ik moeilijk wegslik.
'Zijn er nog vrijwilligers?' 'Dat hoeft niet,' mompelt Sean tegen haar. Wijst hij nou gewoon vrijwilligers af? Is dat niet iets wat ze alleen in de beroeps districten doen? Een diepe zucht verlaat mijn mond en ik vecht tegen mijn tranen.
'Ruby Madason en Sean Anderson, de tributen van district zeven!' gilt Faye en begint enthousiast te klappen. Een paar mensen klappen heel langzaam, maar het zijn er niet veel. Veel mensen kijken glazig naar het podium; blij dat zij niet zijn gekozen, maar overdonderd van wat er net gebeurd is.

Inderdaad, ik heb mijzelf net vrijwillig een tribuut in dit verschrikkelijke spel laten worden, maar ik kon niet anders. Lily zou het niet redden in de arena. Ik ook niet, maar ik hou meer van mijn zusje dan van mijzelf. Toch doet het pijn, alsof het aftellen begonnen is. Bizar, hoe één strookje papier met één naam zo'n gapend gat kan achterlaten in je hart.

Sean en ik moeten elkaar de hand schudden,  hij geeft mij een klein kneepje. Daarna worden we het gerechtsgebouw in gesleurd, en worden we ieder een aparte kamer in geduwd. Even ben ik alleen, een moment om mijn tranen weg te knipperen en mijn ademhaling normaal te krijgen. Veel tijd heb ik niet, want mijn moeder en Lily komen binnen.

'Drie minuten,' bromt een vredebewaker terwijl hij ze een set de kamer in geeft. 'Oh schat toch,' zegt mijn moeder huilent en valt mij om mijn hals. Ik knuffel haar terug en zeg haar dat het goed komt. Daarna pak ik het schokkende lichaampje van Lily vast. Ik strijk over haar haar.
'Hou je sterk, Lily. Ik weet dat je dat kan. Je bent een leuke, zelfstandige meid vergeet dat nooit. Wees er voor mam en hou Evan dichtbij. Ik hou van je,' zeg ik zacht tegen haar. Ze knikt en veegt met haar mouw de tranen weg.
'Ik zal voor je vechten.' Ik druk een kus op haar voorhoofd. Dan worden ze weer meegenomen. Evan komt binnen. Ook hij valt mij om de hals. Een lange tijd blijven we zo staan. Het voelt warm en vertrouwd.
'Je kunt dit Ruby, ik weet dat je het kan. Je bent sterk en ontzettend slim, maar onthoud: samen ben je sterker.' Ik schud mijn hoofd en sla mijn ogen neer.
'Ik zal mijn best doen, maar ik heb te weinig kracht en vertrouw niemand,' mompel ik. Evan knikt, hij weet hoe het voelt als je vertrouwen gebroken wordt. 'Maar beloof me dat je er voor Lily en mam zal zijn als ik het niet haal,' fluister ik. Evan duwt mijn kin omhoog.
'Ik beloof het.' Ook hij moet weer de kamer verlaten.
Dan ben ik voor een lange tijd alleen, waarschijnlijk heeft Sean nog een aantal bezoekers. Ik probeer alles te relativeren, maar mijn gedachtes laten het niet toe om rustig te worden. Na een tijdje word ik mee genomen naar het treinstation waar we met de tributentrein naar het Capitool gebracht zullen worden. Ik zet mijn pokerface op en negeer het enthousiaste gekrijs van Faye en de flitsen van de camera's.
Wanneer ik in de trein stap kijk ik nog één keer achterom, misschien is dit wel mijn laatste herinnering van district 7. Dan sluiten de twee stalen deuren, en is mijn district voorgoed weg. Weg als een zucht in de wind, alsof het helemaal niets betekend.