Princess (Ziam)

Vermomming

Hoofdstuk 8:

Ik voelde me een schelp van iemand die ik ooit was toen ik de volgende dag naar school liep. Het enige probleem was dat ik me niet meer kon herinneren wie ik ooit was. Ik weet niet meer hoe het voelde om echt gelukkig te zijn, omdat ik het grootste deel van mijn leven door de hel ben gegaan. Ik heb geleerd 'gelukkig' te blokkeren omdat ik geen hoop had het snel te voelen.

Mijn jas was opengeritst en nodigde de koude lucht uit. Ik heb er altijd de voorkeur aan gegeven. Ik had een vreemd verlangen om me verdoofd te voelen door de koude lucht die naar me nipt. Misschien was het omdat ik aan de buitenkant gevoelloos wilde zijn in plaats van de binnenkant. Ik wilde het niet voelen. Als ik me niet gelukkig kon voelen, wilde ik helemaal niets voelen.

Ik dacht aan hoe ik vanochtend wakker werd en het jasje op de hoek van mijn bed vond. Ik nam aan dat mijn moeder het daar had achtergelaten en waarschijnlijk op tv had gezien dat het vandaag koud zou zijn. Het was aardig van haar, maar ik voelde me een beetje schuldig over het uitgeven van geld aan mij wanneer er grotere zaken waren.

Ik bereikte uiteindelijk het schoolgebouw en ik liep door de voordeur en voelde de warmte meteen naar me uitbarsten. Ik wist niet of ik het gevoel leuk vond of niet. Het voelde alsof iets het leven in mij terugbracht, maar ik wist dat het echt niet kon. Ik denk dat er niets of niemand zou kunnen zijn als het weg is. Niemand behalve jezelf.

"Waarom is je jas niet verdraaid?" Ik hoorde Zayn vragen en pas toen merkte ik dat hij op me wachtte bij de schooldeuren. Hij liep dichter naar me toe en ritste mijn jas dicht. Ik kon hem niet eens in de ogen kijken. Ik schaamde me voor de dingen die hij wist. De geheimen die hij wist te achterhalen.

"Dezelfde reden waarom die van jou niet is." Mompelde ik en zag zijn typische leren jasje dat niet was geritst.

'Omdat ik het niet snel koud heb. Je bent verdomme ijskoud.' Hij zei, en ik wist dat ik het was. Ik vocht tegen de rillingen die door mijn lichaam wilden rennen. Ik wist dat mijn wangen en neus waarschijnlijk rood werden van de koele lucht, maar ik schudde mijn hoofd bij zijn observatie.

"Het gaat goed met mij." Fluisterde ik naar buiten en zag Zayn me intens aankijken.

"Ben jij?" Hij vroeg het en ik ging mezelf verdedigen, maar hij ging door. 'Als je ziek wordt, moet je school missen. Je hebt nog nooit een schooldag gemist, Liam. Ooit.' Hij wees erop en ik moest me afvragen hoe hij dat wist. Ik was er nooit zeker van dat hij me opmerkte voordat het pesten begon.

"Wat maakt jou dat uit?" Ik verdedigde.

"Oh, dat doe ik niet, maar het is veel leuker om je rond te duwen." Zeide hij, knipogend naar mij voordat hij me gebaarde hem door de gang te volgen.

Kunstles was niet zo slecht. Noem me gek, maar het voelde alsof Zayn het voor vandaag een beetje belde. Dat betekende natuurlijk alleen dat hij iets groters aan het plannen was, en toen voelde ik de paniek. Wat als hij van plan was iedereen te vertellen dat mijn vader me misbruikte? Wat als hij van plan was mijn kneuzingen en snijwonden te laten zien?

Ik had niet veel tijd om erover na te denken toen ik achter Zayn de muziekklas binnenliep, ijskoud zodra ik Drew in dezelfde stoel als de vorige klas zag zitten. Hij keek naar me, grijnsde een duivelse grijns en ik haastte me om Zayn naar zijn stoel te volgen. Ik zat naast hem en voelde me vreemd veilig naast hem. Het was behoorlijk verbijsterend omdat ik doodsbang was voor Zayn, maar ik vertrouwde hem om me tegen Drew te beschermen. Het was verwarrend.

"Ren je naar je kleine beschermer?" Vroeg Drew, terwijl hij naar ons toe liep en ik zag Zayn met een waarschuwende blik naar hem opkijken. 'Hij zal er niet altijd zijn, Liam. Tenslotte verlaat iedereen je, nietwaar?'