Princess (Ziam)

Bolwerk

Hoofdstuk 13:

Ik kon me nergens op concentreren. Ik las de vraag over mijn huiswerk uit de geschiedenis twaalf keer en probeerde aandacht te schenken aan wat het vroeg, maar ik bleef nadenken over de gebeurtenissen van die dag. De jas. Louis 'verhaal. Wat Zayn zei. Het bleef in mijn gedachten steeds maar weer spelen.

     "Misschien is dat omdat ik doodsbang ben voor wat ik wil."

Wat wilde hij? En wat zou dat angstaanjagend kunnen zijn? Ik bedoel, ik was doodsbang voor wat ik wilde. Ik was doodsbang voor hoeveel ik Zayn leuk vond, ook al zou hij nooit twee keer aan me denken. Maar dat was compleet anders.

Ik keek naar het einde van mijn bed waar ik de jas naar beneden gooide en kon het niet helpen dat ik mijn huiswerk opzij legde om ernaar te reiken. Ik rook het, maar er zat geen geur van Zayn op. En zeker, het was warm, maar een ander soort warm. Het maakte me ziek hoeveel ik het oude jasje weer wilde. Of zelfs de lederen die te ver langs mijn lichaam en armen liep.

Ik sprong op toen ik op het raam klopte en met mijn ogen rolde toen ik Zayn daar zag. Ik duwde de jas onder mijn kussen en stapte uit mijn bed, deed het raam open en tilde het op.

     "Waarom ben je hier? Welk deel van 'laat me met rust" begrijp je niet? " Ik vroeg.

    "Welk deel van 'Ik laat je nooit alleen', begrijp je niet?" Hij schoot achteruit. "Ga nu terug." Zei hij en ik schudde mijn hoofd.

     'Nee. Dit is mijn huis en ik zei dat ik moest stoppen met komen. Ik haat je omdat ik je op je heb laten vertrouwen, en ik wil gewoon mijn huiswerk afmaken.' Ik klaagde en ging door, maar de woorden zaten in mijn keel toen Zayn zich ophief en onze gezichten in nauw contact kwamen.

    "Wilt u nu gaan verhuizen?" Hij grijnsde en ik liep weg en keek naar beneden om mijn blos te verbergen, want het enige dat ik me kon voorstellen toen hij zo dichtbij was, waren onze lippen die elkaar aanraakten. Ik heb nog nooit iemand zo willen kussen.

     Hij klom mijn kamer in toen ik op mijn bed ging zitten, mijn geschiedenisboek pakte en opnieuw naar het werkblad keek. Ik probeerde mezelf van hem af te leiden, maar zijn aanwezigheid was moeilijk te negeren toen hij op mijn bed klom, zijn gezicht recht voor mij terwijl ik opkeek.

     "Ik zie dat je de jas hebt bewaard, prinses." Hij grijnsde, reikte onder mijn kussen en trok hem eruit en hield hem tegen me aan.

    "Je liet me geen keus. Niet alsof ik het ga dragen." Zei ik en hij keek me ernstig aan.

   "Ja dat ben je wel." Hij kondigde aan, en het was iets aan de manier waarop hij het zei dat mijn hart deed stoppen. Ik keek hem in de ogen, verbaasd over hoe prachtig ze waren. Ze waren lichtbruin en straalden in het beetje licht dat door mijn raam stroomde. Ze hadden kleine goudachtige vlekken in zich en ze waren beter dan welke zonsondergang dan ook.

Ik slikte terwijl zijn ogen over mijn gezicht trokken. Mijn ogen volgden tot ik naar zijn lippen staarde. Hij was dieper roze dan de mijne. Ze leken ook ruwer dan de mijne, maar ik wilde niets liever dan de mijne aandringen.

Mijn adem haperde toen hij het jasje liet vallen en zijn hand ophief naar mijn wang. Ik kromp ineen door de zachte aanraking, voelde niet zo zacht en zorgzaam in zo lang. Het waren alleen vuisten en klappen, knepen en zwepen, trappen en grijpers. Nooit was iemand zo zachtaardig en ik wist dat ik weg moest kijken, maar dat kon ik niet. Vooral niet toen hij op zijn lip beet.

Ik voelde zijn adem op mijn lippen en ik wilde dit meer dan ik iets in mijn leven wilde, maar het was niet de bedoeling dat het zou gebeuren.

De voordeur ging open en ik verstijfde, mijn ogen flitsten naar Zayn van angst. Ik hield mijn adem in, voelde de hand van Zayn op mijn dij vallen en kneep alsof ik gerustgesteld was. Eindelijk zuchtte ik opgelucht toen ik de stem van mijn moeder hoorde.