Princess (Ziam)

grenzen

Hoofdstuk 16:

"Nee. Je gaat niet naar huis." Zei Zayn opnieuw en verwerpt het idee dat ik nu naar huis ga. Het onderwerp werd ruim vijf minuten geleden ter sprake gebracht en hij weigerde me te laten gaan.

  "Wat moet ik dan in godsnaam doen?" Ik schoot terug. 'Ik kan hier niet eeuwig blijven, Zayn. Je vergat het feit dat mijn vader zou weten of vermoedde dat ik bij die vriend van mijn was waar mijn moeder hem over vertelde. Bovendien verblijf ik niet in je huis.'

  'Je kunt blijven slapen. Gewoon om er zeker van te zijn dat je veilig bent. Alsjeblieft, Liam?' Hij smeekte, nam mijn handen in de zijne, maar ik schudde mijn hoofd en trok mijn handen terug.

"Ik blijf hier niet." Ik heb het opnieuw gezegd. Ik zou dit blijven vasthouden. Het zou niet goed zijn om in zijn huis te blijven.

"Waarom niet?" Vroeg hij, alsof hij geïrriteerd raakte bij mij, maar ik was al gefrustreerd over hem.

  'Omdat ik je niet ken, Zayn. Hoe zit dat? Omdat me kussen niets verandert aan het feit dat je me nog steeds behandelt alsof ik niets op school ben om jezelf te redden. Omdat ik gewoon niet kan vertrouw je met hoe ik ... ik kan je niet vertrouwen. " Ik gooide terug.

'Dit gaat niet over vertrouwen in mij, Liam. Het gaat erom dat je veilig bent. Mijn tante zou dit niet laten gebeuren, en ik ook niet.' Zei hij en ik verstijfde en keek hem angstig aan.

'Heb je het haar verteld? Heb je het aan je tante verteld?' Vroeg ik, angst en bezorgdheid werkten zich door me heen terwijl ik vanuit het bed stond. 'Je moest niemand vertellen, Zayn! God, hoe moet ik in godsnaam hier blijven als ze weet dat ik-'

  "Rustig aan." Zei hij, ook opstaand en zijn voorhoofd tegen het mijne rustend. Het was iets dat ik kalmerend maar toch intimiderend vond. Ik slikte en dacht eraan hoe dicht zijn lippen waren. 'Ik heb het haar niet verteld. Ik zei dat ik het niet zou vertellen, en dat zal ik ook niet doen. Ik zou echt willen dat je het me wel liet doen.' Zeide hij, zijn hand opheffend om mijn wang te strelen. "Ik wil je gewoon veilig."

"Als je zegt dat je je niet schaamt om me leuk te vinden, als je zegt dat je me niet weg zult duwen zodra we dat schoolgebouw binnenstappen, blijf ik." Zei ik, hem in de ogen kijkend, en ik zag zijn aarzeling. Het maakte me uit elkaar. En hij bleef zwijgen.

"Zie je? Een prettige nacht, Zayn." Zei ik, wegtrekkend van hem en naar zijn deur loopend, maar hij trok me weer naar achteren.

"Ga alsjeblieft niet weg." Hij smeekte en ik zuchtte voordat ik me naar hem omdraaide.

'Waarom zou ik blijven? Je bent zo'n klootzak, Zayn.' Zei ik en duwde zijn hand van mijn arm. 'Weet je wat? Als je door mijn vader wordt geraakt, heb je minder pijn dan bij je in de buurt te zijn.' Ik bekende en ik zag een beetje gekwetste flits op zijn gelaatstrekken voordat er een harde blik in de plaats kwam.

  "Vind je het leuk om gewond te raken, Liam?" Vroeg hij op een koude toon en ik voelde de angst over me heen kruipen. "Huh !?" Vroeg hij opnieuw en duwde me terug in de muur. "Vind je het leuk als mensen je als stront behandelen en je rond duwen?" Vroeg hij en duwde me weer tegen de muur terwijl ik probeerde weg te komen.

"Nee!" Ik schreeuwde terug, moe van het horen van zijn treiteren. "Maar het is alles wat mensen lijken te doen! Het is alles wat je lijkt te doen!" Zei ik en duwde hem deze keer terug. Hij keek even geschokt voordat hij weer op me afliep.

"Raak me niet aan." Ik knarste en hield mijn handen omhoog om hem weg te houden.

"Het spijt me, prinses. Ik ... ik word gewoon gek omdat ik weet dat je daar echt terug wilt." Zei hij, zijn hoofd schuddend, niet begrijpend waarom ik dat zou moeten doen.