Princess (Ziam)

Sorry

Hoofdstuk 12

: Ik liep de volgende ochtend door de kou naar school, ik voelde helemaal niets. Ik voelde me leeg en het leven voelde dood. Ik voelde me eindelijk een keer verdoofd, maar ik had geen idee of ik het gevoel leuk vond. Was het beter om pijn te voelen of helemaal niets te voelen? Dat vroeg ik mezelf altijd af. Ik kwam naar het schoolgebouw, verrast toen ik door niemand werd lastig gevallen. Er was geen Zayn, geen Louis, geen Drew. Alles was gewoon zo stil. Ik kreeg wel een staart. Altijd zoveel veroordelende blikken. Alsof ik een ziekte had die besmettelijk was door de lucht. En het deed me de vraag stellen of ze wel of niet wisten van de vlekken die op mijn huid lagen. De slagen die ik heb doorstaan. Maar dat konden ze niet. Alleen Zayn wist het. Hij had het niet kunnen vertellen. Zou hij dat kunnen?

Ik sprong op toen ik iemand luid hoorde lachen en me uit mijn gedachten trok. Ik liep door naar mijn kastje, langs Zayn en enkele van zijn vrienden. Ik hield mijn adem in terwijl ik ging en bad dat hij geen commentaar zou geven. Ik was verrast toen hij dat niet deed, maar ik kon het niet helpen dat ik me afvroeg waar ze het over hadden toen ze allemaal in lachen uitbarsten.

Ik liep naar mijn kastje en zette mijn combinatie in, zuchtend toen ik klaar was. Ik had er spijt van dat ik naar een andere muziekles was gegaan. Drew en Zayn zouden er zijn. Er zou geen bescherming zijn en ik had geen idee wat ik moest doen. Het zou een constante marteling zijn.

Ik opende mijn kastje en was in de war toen er iets uit viel. Ik pakte het op, ziende dat het de jas was die Zayn me gisteren kocht. Ik keek naar het briefje dat erop stond en las wat er op stond. Een woord. Niet-restitueerbaar. Ik keek terug naar waar Zayns vriendengroep was en zei dat hij recht naar me keek, geen emotie op zijn gezicht of in zijn ogen. Hij was altijd zo goed in volledig blanco gaan. Dat was ik niet. Ik denk niet dat ik dat ooit zou kunnen zijn.

Ik stopte de jas terug in mijn kastje, haalde de dingen eruit die ik nodig had voordat ik hem dichtsloeg en wegliep. Ik wilde niet dat mijn hart meer zou fladderen over alles wat hij deed. Hij was niet aardig en hij bekommerde zich alleen om zichzelf. Ik moest me dat realiseren, wat niet moeilijk zou zijn als hij me weer in elkaar zou slaan zoals hij gewend was.

Ik begon naar de kunstles te lopen en wilde niet meer aan hem denken of aan de dingen die hij nog meer voor me deed. Het was echter moeilijk om te doen, want zodra ik op mijn stoel zat, liep hij door de deur.

Ik keek naar mijn bureau terwijl hij naar zijn stoel liep en recht naast me ging zitten. Het was volkomen stil tussen ons, maar ik voelde me zo gespannen. Ik wachtte tot hij me opnieuw zou beledigen zoals hij gisteravond deed. Ik wachtte op hem om te laten zien hoeveel hij me haatte zoals hij gewoonlijk deed. In plaats daarvan kreeg ik alleen een vraag.

"Ga je de jas mee naar huis nemen?" Hij vroeg. Ik voelde zijn ogen op me gericht, maar ik durfde me niet om te draaien.

'Nee. Je brengt het terug naar de winkel of geeft me het bonnetje zodat ik het zelf kan nemen en je je geld terug kan geven.' Ik zei, kijkend naar de klok om te zien wanneer de les zou beginnen. Vijf minuten.

  "Ik heb het al geprobeerd. Kan het niet terugbetalen." Zei hij en ik grinnikte.

   'Dat is bull. Je hebt het nooit geprobeerd. Het winkelcentrum sluit om tien uur en gaat open nadat de school dat doet. Je bent zelfs nooit geweest.' Ik maakte duidelijk. "Neem gewoon de jas terug."

    "Nee." Hij zei eenvoudig en ik heb nooit geantwoord. Ik zat daar, wachtend door de stilte tot de les eindelijk begon. We werkten aan een ander sculptuur van klei. We moesten een landschap beeldhouwen, dus besloot ik een tuin te maken, maar ik had problemen met de kleine bloemen.

  "Hulp nodig?" Vroeg Zayn, en ik herinnerde me de laatste keer dat hij me dat vroeg.

     "Nee. Ik heb geen hulp nodig." Ik zei, mijn best doen om een ​​kleine bloem te vormen zonder de klei af te breken, en ik kreunde toen ik faalde.