Princess (Ziam)

onthullen

Hoofdstuk 17:

Wakker worden in de armen van Zayn was een vreemde ervaring. Vreemd omdat ik nooit had verwacht dat ik me in zo'n positie zou bevinden, en ik had absoluut nooit verwacht dit leuk te vinden. En het leuk vinden was nog gevaarlijker dan de actie daadwerkelijk uitvoeren.

"Goedemorgen." Zeide Zayn en ik keek naar hem op, verrast dat hij wakker was. Mijn ogen gingen naar de klok en ik las dat het bijna zeven uur in de ochtend was. Natuurlijk was hij wakker. We moesten ons klaarmaken voor school.

School. Ik was begrijpelijkerwijs nerveus voor school. Ik wist dat ik Louis ergens aan mijn zijde had, maar mijn positie bij Zayn was nog steeds zo verwarrend. Natuurlijk, hij was zorgzaam en kwetsbaar toen wij alleen wij twee waren, maar, zoals hij zei, mensen verwachtten dingen van hem. Hij was niet wie hij op school was, maar een deel van mij vroeg zich af of dat niet was wie hij was of dat dat niet was wie hij wilde zijn.

"Ik wil echt niet opstaan." Hij kreunde, trok me dichter naar zich toe en liet zijn hoofd op mijn nek rusten. De actie deed me een beetje rillen en ik voelde Zayns glimlach op mijn huid. Het was verleidelijk, maar ik moest het negeren. Ik kon geen hoge verwachtingen toestaan ​​- of enige vorm van hoop - dat Zayn in het openbaar zo zou zijn.

"Ik kan niet nog een schooldag missen." Zei ik naar waarheid. Mijn vader was al in mijn zaak en ik wist dat opnieuw overslaan het alleen maar erger zou maken. Zoveel als ik wilde, kon ik niet. Hoe vredig het ook was toen we alleen waren, ik moest gaan. "Ik moet nog steeds mijn spullen van huis halen." Ik zei, rechtop zitten en de warmte en het heiligdom verpesten dat we hadden.

Ik trok Zayns jas uit, gaf hem aan hem terug en vergoot al mijn warmte volledig. Ik voelde me weer blootgesteld. Ik had het gevoel dat als ik van deze plek weg zou gaan, de kleine wereld die we in de duisternis hadden gebouwd zou verbrijzelen. Hoe kan duisternis zoiets moois vasthouden?

"Je mag het hebben." Zeide hij en duwde hem terug naar mijn borst. Natuurlijk, zo graag als ik het wilde houden, wist ik dat het slechts een kwestie van tijd was voordat er een ander soort gevecht tussen ons uitbrak.

"Je hebt er al een voor me." Dat verzekerde ik, in een poging hem terug te geven, maar hij duwde hem terug en ging rechtop zitten.

"Oké. Dan wil ik je misschien graag zien dragen." Zei hij, waardoor ik het gesprek beëindigde en gewoon de jas pakte. Ik keek van hem weg en zou uit bed komen.

"Ik moet naar huis om me klaar te maken." Ik informeerde, maar Zayn greep mijn arm en hield me zittend. Hij draaide mijn gezicht naar hem toe en drukte een kus met gesloten mond tegen mijn lippen. Het schokte me, maar het was bijna zodra het begon.

"Ik ga met je mee. Laat me me gewoon klaarmaken." Zei hij, uit bed klimmend, en ik zuchtte, wilde dit argument niet opnieuw hebben, maar het was te riskant.

"Nee, Zayn. Dat is geen goed idee." Zei ik, ook staand. 'Natuurlijk, de vorige keer hebben we geluk gehad, maar we weten niet wat er deze keer zou gebeuren. De kans is groot dat mijn vader en moeder allebei wakker zijn. Ik ben nog nooit zo laat wakker geworden voor school.' Ik legde uit. Ik heb ook het gedeelte weggelaten dat ik nooit zo'n hele nacht heb geslapen.

'En wat als het alleen je vader is die wakker is? Wat als hij je pijn doet?' Vroeg hij, dichter naar me toe komend, en ik wilde vragen hoe goed het zou zijn om hem daar te hebben, maar het zou hem alleen maar overstuur maken. Ik denk dat Zayn wist dat hij niet veel kon doen als mijn vader me voor hem pijn zou doen, maar ik denk ook dat hij het wilde proberen. Het was meer dan iemand anders heeft aangeboden.

'Dat zal hij niet. Niet voor een schooldag. Het enige waar hij meer van houdt dan me pijn doen, is me niet te zien.' Ik bekende. Het was waar. Mijn vader wilde me niet. Hij heeft het al lang niet meer en ik haatte het dat ik mezelf er soms de schuld van gaf.