Princess (Ziam)

Breken

Hoofdstuk 10:

Ik werd de volgende ochtend wakker voor een ruw ontwaken. De dekens werden van mijn lichaam getrokken voordat ik aan mijn voeten naar het einde van het bed werd gesleept. Ik raakte in paniek en opende mijn ogen en zag mijn vader op me neerkijken.

    "Je verdomde moeder vond het een goed idee om gisteravond met je uit eten te gaan, hè? Je verdient dat waardeloze stuk stront niet." Hij grijnsde, hoewel zijn woorden klonken en zijn ogen rood omrand. Hij is waarschijnlijk net thuisgekomen van het feest, en mijn moeder is waarschijnlijk naar het werk vertrokken.

   "Ons verdomde huurgeld verspillen aan een sorry excuus." Hij tikte aan en toen trokken zijn ogen op het jasje aan de bovenkant van mijn bed. Hij pakte het vast en legde het in zijn handen om het aan mij te tonen. "Van wie is dit? Wie heeft u dit in godsnaam gegeven?" Hij brulde.

"Mama deed het." Ik strompelde naar buiten, voelde me meteen wakker en bang voor mijn leven. Hij spotte en ik voelde de eerste klap in mijn gezicht.

'Je zult niet tegen me liegen, Liam. Je moeder heeft geen geld voor een jas als deze. Ik heb haar nooit het zien kopen, en ik zou het haar nooit laten kopen. Wees een verdomde man en behandel de kou. Nee , iemand heeft dit aan jou gegeven. Dus wie was het? Huh? " Hij drukte, zijn greep op mijn derde aanscherping, en ik siste van pijn.

"N-niemand." Ik schreeuwde het uit en ik hapte naar adem toen de jas plotseling om mijn nek was en mijn vader hem strak genoeg aanhaalde om me nauwelijks te stikken.

    "Oh, iemand deed het. Was het je kleine vriendje?" Vroeg hij, terwijl hij aan de jas trok en alle lucht naar mijn longen afsneed. Ik klauwde eraan terwijl hij doorging met vragen. 'Je hebt er waarschijnlijk je lichaam voor opgegeven, is het niet? Verdomme hoer. Niemand geeft je verdomd. Niemand zou het je gewoon geven.' Zei hij en ik kronkelde en probeerde weer lucht door mijn neus te krijgen.

Hij maakte de jas los zodra zwarte stippen mijn zicht vulden, wat aangeeft dat ik bijna flauw viel. 'Je verlaat deze verdomde kamer vandaag niet. Maar eerst, kelder. Nu.' Hij beval, en ik schudde mijn hoofd, wanhopig om alleen gelaten te worden.

  "Wat heb ik gezegd over gehoorzamen?" Hij bedreigde me en sloeg me bij mijn arm omhoog. "Nu kelder. Terwijl ik van dit vuile jasje af ga."

En dat was de rest van mijn weekend. Marteling en pijn terwijl ik nog meer bloedde op de vloer van de kelder. Toen sloot ik mezelf op in mijn kamer, mijn raam op slot en ook de gordijnen dicht. Ik wilde niet dat iemand me zo zou zien.

Mijn moeder kwam rond twee uur thuis en ik lag nog steeds wakker, te pijnlijk en in pijn om in slaap te vallen. Ik wilde morgen niet naar school. Ik wilde geen kneuzingen bedekken met make-up. Ik wilde niet meer oog in oog komen te staan ​​met Louis na wat ik zag. Ik wilde geen pestkop bodyguard nodig hebben om me te beschermen tegen een andere pestkop. Het belangrijkste was dat ik niet oog in oog met Zayn wilde staan ​​toen hij op de hoogte was van mijn vader. Er zou teveel schaamte zijn.

Maar ik zou naar school gaan en doen alsof er geen pijn of lijden was. Ik zou doen alsof alles in orde was.

-------------------------------------------------- ----

   "Aye, Payne!" Ik hoorde de stem van Louis schreeuwen vanaf het einde van de gang. Ik bevroor. Hij wist dat ik zijn kleine geheim kende, maar ik zou het nooit vertellen. Niet als hij dat niet wilde. Iemands seksualiteit was iets dat ze de moed moesten opbrengen om te onthullen. Het was delicaat en vreselijk toen iemand je eruit pakte als je er niet klaar voor was.

   Ik sloot mijn kastje en draaide me naar Louis om er hard tegen te worden geduwd. "Heb je dat verdomde ding toch niet gezien?" Hij gromde. "Je zult wegblijven van hem, en je zult het geen ziel vertellen." Hij voegde eraan toe: "Ik zal niet." Ik zei, dacht dat het niet uit angst was. Ik wist dat Louis me nooit echt pijn zou doen, tenzij hij met Zayn wilde omgaan. Of tenzij Zayn het bevel gaf. 'Louis, ik weet hoe het is om bang te zijn, maar dat hoeft niet. Ik zal het niet vertellen.'