Princess (Ziam)

hechtenis

Hoofdstuk 2

Het was het einde van de dag en mijn shirt was nog aan het drogen. Het werd koud in mijn laatste periode, maar ik behandelde het gewoon, rillend toen ik probeerde mijn werkbladen af ​​te maken. Het is niet zo dat het omgaan met de kou het ergste was dat ik in mijn leven onder ogen moest zien. Het was een uitdaging, maar het lukte me de hele tijd door.

Nu was ik op weg naar detentie. Ik was vreselijk bang omdat ik geen idee had wat ik kon verwachten. Ik ben nog nooit in de problemen gekomen op school. Mijn hele hele educatieve carrière was het enige duidelijke dat ik over me had, en deze enkele detentie zou als een smet op mijn dossier zijn - een blauwe plek als je wilt.

Ik benaderde de deur met kleine zwarte letters waarop DETENTION stond en opende de deur. Het eerste wat me opviel was dat hier maar één ander kind was. Een man die ik nog nooit eerder heb gezien. Hij moet nieuw zijn op de school, maar zo ja, hoe is hij al in hechtenis gekomen?

Hij droeg een rood jasje, een zwart t-shirt, zwarte jeans en enkele zwarte schoenen met kleine rode details. Hij leek geld te hebben - veel, maar dat betekende niet dat hij een goed persoon was. Hij had donkerbruin haar en blauwe ogen, ik zag ze alleen omdat ze aan de mijne vastzaten en ik keek snel weg.

"Je moet Payne zijn. Heb je detentie vanaf de eerste periode, ja?" De leraar vroeg, en ik knikte, zonder een woord te zeggen. Ik overhandigde hem het detentiekaartje en liep zo snel mogelijk naar de achterkant van de kamer. Ik voelde me de hele tijd op me gericht, maar ik deed mijn best om ze te negeren.

Ik bereikte uiteindelijk de stoel in de hoek en ging erin zitten, onmiddellijk mijn boek openend en begon te lezen. Ik kreunde van frustratie toen ik zag dat sommige pagina's nu vuil waren omdat ze nat waren. Ik haatte Zayn zo erg. Ik haatte zijn houding en zijn stomme grijns. Wanneer zou hij over zichzelf heen komen? Hij was aantrekkelijk en ik was homo. Zoveel was duidelijk. Maar waarom zoveel drukken?

  "Nou, ik ga naar de pauzekamer om wat kopieën te maken en een drankje te halen. Ik wil niet praten of weggaan terwijl ik weg ben. Dit zal morgen na school in een andere detentie resulteren. Gor dat?" Vroeg de leraar, naar ons beiden kijkend, en ik knikte plechtig voordat ik opnieuw begon te lezen, mijn best deed om de vage woorden te onderscheiden.

Hij pakte een paar dingen van het bureau van de leraar voordat hij de deur uitliep met nog een waarschuwing waar ik geen aandacht aan besteedde. Het was een paar seconden stil en toen hoorde ik een stoel over de vloer schrapen toen de andere man in de kamer achter zijn bureau stond. Ik keek even op en onze ogen sloten zich weer, en toen liep hij naar me toe.

Ik wendde mijn ogen af ​​van de zijne en keek terug naar mijn boek toen de paniek in mijn borst begon te groeien. Het enige waar ik aan kon denken was het ontelbare aantal keren dat Zayn naar me toe is gelopen, klaar om me te slaan of te schoppen of belediging na belediging te zeggen. Niemand heeft ooit op een vriendelijke toon tegen me gesproken en ik ben er vrij zeker van dat deze kerel het al door heeft als hij hier tijdens de lunch was.

   "Hallo." Ik hoorde hem zeggen terwijl hij naast het mijne op het bureau zat. Ik bevroor, niet wetend wat te verwachten, maar ik zette me schrap. Het enige waar ik aan kon denken was de treurende stem van Zayn. Natuurlijk klonk de stem van deze kerel mooi en lief, maar dat deed Zayn ook - zelfs toen hij het koud had tegen mij. Het was allemaal maar een act. Een act die hij ook leek te hebben geperfectioneerd.

     "Gaat het? Je ziet eruit alsof je een geest hebt gezien." De man zei voordat hij lachte. Het was een warme lach en ik liet langzaam mijn hoede vallen toen ik me omdraaide en naar de man keek. Hij was erg aantrekkelijk. Natuurlijk, hij was nu aardig, maar zou hij dat nog steeds zijn als hij wist dat ik van jongens hield? Ik betwijfel het. Dus hij hoefde het niet te weten.