My secret identity

|•Κεφάλαιο 10•|

Έτρεχα! Έτρεχα στους σκοτεινούς δρόμους του Black Hill φορώντας ακόμα αυτό το καταραμένο φόρεμα και έχοντας τον Ντέρεκ, τον Τιμ και την Άβα να βρίσκονται ακριβώς δίπλα μου.

Αυτό το πράγμα που μας κυνηγούσε πρέπει πραγματικά να έχει πολλές αντοχές, μιας και τρέχαμε για είκοσι λεπτά και κόντεβα να πέσω κάτω από την κούραση! Δεν μπορούσα να σταματήσω, με τίποτα δεν έπρεπε να σταματήσω!

"Από εδώ!"φώναξε η Άβα δείχνοντας ένα στενό.

Αμέσως στρίψαμε προς τα εκεί, όμως σταματήσαμε απότομα όταν είδαμε ότι οδηγούσε σε ένα αδιέξοδο!

Τέλεια! Τώρα την βάψαμε!

[...]

2 ώρες νωρίτερα:

Το δείπνο είχε σερβιριστεί και όλοι είχαμε βολευτεί στο τραπέζι. Καλά όχι και όλοι! Εγώ είχα τον Ντέρεκ δίπλα μου να κάθετε χαλαρός, σαν να μην έτρεχε τίποτα και να τρώει από το κοτόπουλο της γιαγιάς, ενώ η Μαργκότ, που ήρθε αρκετή ώρα αργότερα, με την μαμά με κοιτούσαν καλά καλά.

Η μόνη που ήταν στον κόσμο της ήταν η γιαγιά, που δε σταματούσε να τον σερβίρει και να τον καλοπιάνει. Τώρα με πια έννοια, αφήνω εσάς να το καταλάβετε.

"Και δεν μου λέτε παιδιά."έσπασε την σιωπή η μαμά. "Πώς γνωριστήκατε;"

Τώρα, επειδή το να της πούμε ότι είμαι Προστάτης, που παρεμπιπτόντως ακόμα δεν ξέρω καλά καλά τι σημαίνει και ότι ένα σατανικό πράγμα ονόματι Σκιά με κυνηγάει για έναν λόγο που δεν ξέρω θα παραήταν τρελό, ο Ντέρεκ με κοίταξε, κάνοντας μου νόημα ότι θα μιλήσει αυτός. Έκατσα πίσω στην καρέκλα μου και περίμενα να ακούσω το τι θα πει.

"Στο λύκειο. Πήγαινα να πάρω έναν φίλο και περιμένοντας τον στην είσοδο, η Έμμα βγήκε και πρότεινε να μου κάνει παρέα μέχρι να έρθει. Ε και κάπως έτσι κρατήσαμε επαφή."είπε χαμογελώντας και φουλ ευγενικά και ήμουν έτοιμη να σηκωθώ και να τον χειροκροτήσω!

Πιστεύω ότι το Όσκαρ Ά ανδρικού το έχει στο τσεπάκι του μετά από αυτήν την ερμηνεία!

"Ώστε στο λύκειο. Εσύ μοιάζει περισσότερο κοντά στην ηλικία μου. Για πες σπουδάζεις κάτι;"ρώτησε η αδερφή μου.

"Όχι δυστυχώς. Όμως δουλεύω εθελοντικά σε μια οργάνωση!"

"Α αλήθεια; Σε πια;"κατενθουσιαστικε η μητέρα μου.

Η φάση που εγώ απλά κάθομαι και τους ακούω, χωρίς να μου δίνει κανείς σημασία. Γενικά δεν γίνετε αισθητή η παρουσία μου σε αυτό το σπίτι τελευταία και πρέπει να αλλάξει αυτό!