My secret identity

|•Κεφάλαιο 20•|

*Αλοχα αγάπες! Νέο κεφάλαιο και αρκετά μεγάλο οεο! Αν θέλετε βάλτε το τραγούδι πάνω ή κάποιο άλλο μελαγχολικό για να το διαβάσετε και να το νιωσετε λίγο παραπάνω.

Η μαμά πειρατής❤*

Καθόμουν στον καναπέ του σαλονιού στο καταφύγιο, ανήμπορη να κουνηθώ ή να μιλήσω. Δεν νομίζω και να το ήθελα μετά το σημερινό. Δεν είχα ιδέα τι να κάνω για να απαλύνω την ατμόσφαιρα, οπότε απλά έκατσα να παρακολουθώ την Άβα να κόβει βόλτες και να ξεφυσάει έξαλλη.

"Πώς τόλμησες να μου κρύψεις κάτι τέτοιο; Είσαι απλά... Διάολε, είσαι απλά απαίσιος!"φώναζε στον Ρότζερ, ο οποίος βρισκόταν στην ίδια θέση με εμένα, αν όχι στην χειρότερη.

Για όσους δεν κατάλαβαν, η Άβα με κάποιον τρόπο ανακάλυψε το γράμμα της μητέρας της και έγινε ο κακός χαμός. Δεν ξέρω και εγώ πόση ώρα προσπαθούσαν να χωρίσουν τον Ρότζερ και εκείνην, που ήταν πιο έξαλλη από ποτέ.

"Το έκανα για το καλό σου, ότι κάνω είναι για το καλό όλων σας!"δικαιολόγησε τον εαυτό του και η Άβα γέλασε ειρωνικά ρίχνοντας το βλέμμα της προς τα εμένα.

Ήταν τόσο ψυχρό και θανατηφόρο που με τρόμαζε.

"Και εσύ πως μπόρεσες να μου κρύψεις κάτι τέτοιο; Νόμιζα ότι ήμασταν φίλες!"

"Άβα συγνώμη εγώ..."

"Δεν έφταιγε η Έμμα. Εγώ της ειπα να μην μιλήσει."με υπερασπίστικε ο Ρότζερ.

"Αυτό δεν δικαιολογεί τίποτα! Με πρόδοσε όπως και εσύ! Ξέρεις πόσο πιστή και συγκεντρωμένη είμαι στον στόχο μας που και αληθινό να είναι το γράμμα δεν θα σας εγκατέλειπα για να πάω στην Ρωσία τώρα!"

Είχε δίκιο. Η Άβα είναι από τα πιο πιστά άτομα που ξέρω, αποκλείεται να παρασύρονταν από τα συναισθήματα της, ειδικά σε μια τέτοια δύσκολη περίοδο. Ένιωθα τόσο απαίσια φίλη.

Ο Τιμ είδε πως δεν ήμουν καθόλου καλά και με πλησίασε, πιάνοντας συμπονετικά τον ώμο μου.

"Ξέρει ότι δεν φταις εσύ, απλά θέλει να ξεσπάσει."είπε χαμογελώντας μου.

"Έχει δίκιο Τιμ. Είμαι αδικαιολόγητη."του απάντησα και έφυγα από εκεί.