My secret identity

|•Κεφάλαιο 16•|

Δεν έχω διάθεση για μάθημα.
Δεν έχω διάθεση να φάω ή να συζητήσω με τους κολλητούς μου.
Δεν έχω διάθεση ούτε να ζωγραφίσω!

Το να ξέρω ότι ο Τόμας συνεργάζεται με τον μεγαλύτερο εχθρό μου και βρίσκετε συνέχεια δίπλα μου με κάνει να αισθάνομαι ευάλωτη. Και οι δυνάμεις μου δεν αναπτύσσονται σε τίποτα περισσότερο από την καλή ακοή και την γρήγορη ίαση! Που είναι οι πανίσχυρες φωτεινές σφαίρες που μου έλεγε ο Τακόντα;

"Δεν γίνετε τίποτα! Τα νεύρα μου έχουν γίνει κρόσια και ούτε ένα φως δεν εμφανίστηκε!"ειπα απογοητευμένη και έκατσα στο πάτωμα.

Ο Τακόντα φαινόταν το ίδιο εξαντλημένος με εμένα. Αναστεναξε και σκούπισε τον ιδρώτα από το πρόσωπο του με ένα μαντήλι.

"Μην απογοητευέσαι. Έχεις κάνει σημαντική πρόοδο από τότε που ήρθα."με καθησύχασε και έπιασε φιλικά τον ώμο μου.

Η αλήθεια είναι ότι η εκπαίδευση του με έκανε καλύτερη και όντως εμφάνισε κάποια κρυμμένα ταλέντα μου, όμως δεν είμαι καθόλου ευχαριστημένη με τον εαυτό μου.
Η όλη κατάσταση με εμένα και τον Ντέρεκ και όλες οι χαζές ρομαντικές σκηνές που έπλαθα στο κεφάλι μου με κράτησαν πίσω. Πρέπει να αναπληρώσω τον χαμένο χρόνο, έτσι σηκώθηκα πάλι όρθια και πήρα θέση μάχης.

"Αρκετά για σήμερα Έμμα. Αν συνεχίσεις έτσι δεν θα έχεις άλλες δυνάμεις για να αντιμετωπίσεις τους αντιπάλους σου!"

"Αντέχω λίγο ακόμα. Σε παρακαλώ Τακόντα, θέλω να κάνω έστω και μια μικρή πρόοδο και να αναπληρωσω όσα έχασα!"τον παρακάλεσα.

"Εντάξει. Ξεκουράσου και θα έρθω πάλι σε λίγο να σου δείξω δύο ακόμα πραγματάκια. Μέχρι τότε, προσπάθησε να κάνεις το κόλπο με την φωτεινή σφαίρα."είπε και έφυγε από το δωμάτιο.

Έφτιαξα κατάλληλα τα χέρια μου και συγκεντρώθηκα στο να δημιουργήσω, έστω και ένα μικρό φως. Μάταια όμως!

Προσπάθησα το ίδιο πράγμα άλλες τρεις φορές και πάλι χωρίς αποτέλεσμα! Είχα νευριάσει τόσο πολύ, που χτυπούσα τον σάκο του μποξ δίπλα μου με τόση δύναμη, που τα χέρια μου είχαν ματώσει.

"Γαμώτο!"ειπα μέσα απ'τα δόντια μου.

Ακούμπησα απαλά το γδάρσιμο και περίμενα απλά να επουλωθεί. Ναι αυτό θα πάρει αρκετή ώρα...

"Δεν χρειάζεται να περιμένεις τόσο."είπε μια φωνή από πίσω μου, διαβάζοντας την σκέψη μου.

Τι στο καλό αυτός ο άνθρωπος; Μέντιουμ είναι; Περπάτησε προς το μέρος μου και έπιασε προσεκτικά τις παλάμες μου. Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο γρήγορα που ένιωθα ότι θα ξεκολλούσε από το στήθος μου! Σε δευτερόλεπτα οι πληγές είχαν καθαρίσει.