My secret identity

|•Κεφάλαιο 34•|

Σπάσαμε το ρεκόρ αγαπητοί αναγνώστες! 3000+ λέξεις!

Αυτό είναι το προτελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου και το έγραψα με όλη μου την αγάπη για εσάς! Ελπίζω να το απολαύσετε!

Να πω και ένα μεγάλο ευχαριστώ στην -truesoul για το υπέροχο cover που μου έφτιαξε! Σε ευχαριστώ πολύ αγάπη το κεφάλαιο είναι δικό σου για τον κόπο που έκανες και για την έμπνευση που μου έδωσε εκείνο το cover!❤

Το τελευταίο θα ανέβει αύριο και τότε θα μπορούμε να κλάψουμε όλοι μαζί. Για τώρα απολαύστε, σχολιάστε και φυσικά πατήστε το αστεράκι!❤

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το να περνάς διαστατικές πύλες δεν είναι καθόλου ευχάριστο. Παρόλο που ταξιδεύεις με την ταχύτητα του φωτός και μπορείς να πας κάπου πολύ γρήγορα, η όλη διαδικασία σε αποδυναμώνει.

Δεν έχω ιδέα που βρισκόμουν, εγώ το μόνο που έκανα ήταν να ακολουθήσω τις οδηγίες του Τακόντα και να σκεφτώ το που θέλω να βρεθώ, στην προκειμένη περίπτωση στον Τζόναθαν. Πρέπει να τον σταματήσω πριν να καταστρέψει το Βασίλειο των Νεράϊδων και είμαι σίγουρη ότι δεν θα σταματήσει μέχρι εκεί.

Η πύλη με είχε οδηγήσει σε ένα αρκετά οικείο μέρος. Το δάσος του Black Hill και συγκεκριμένα κοντά στο παλιό, εγκαταλελειμένο σπίτι του Ντέρεκ, εδώ που ξεκίνησαν όλα.

Γύρο από το σπίτι υπήρχαν παντού δαίμονες, δεν έμοιαζαν όμως σαν αυτούς που είχα αντιμετωπίσει στο παρελθόν. Έμοιαζαν με φυσιολογικούς ανθρώπους, αν εξαιρέσεις τις φλέβες που εξέχουν από το δέρμα και τα μαύρα τρομακτικά μάτια. Ήταν στημένοι γύρω από το σπίτι φυλάσσοντας το, ενώ αισθανόμουν ένα μαγνητικό πεδίο να περιβάλλει την περιοχή. Μάλλον ο αδερφός μου δεν ήθελε απρόσκλητους επισκέπτες!

Δεν μπορώ να τα βάλω με όλους αυτούς. Είναι πάρα πολύ για εμένα και η αλήθεια είναι πως φοβάμε αρκετά. Δεν έχω αντιμετωπίσει ξανά δαίμονα.
Τέσσερις από αυτούς βγήκαν από το σπίτι κουβαλώντας δύο σώματα. Δεν μπορούσα να δω πρόσωπα πάρα μόνο ότι τα πέταξαν σε ένα σημείο δίπλα λίγα βήματα μακριά από το σπίτι και μετά γύρισαν πίσω.