ჰარი რამოდენიმე წუთის შემდეგ დაბრუნდა. ხელები მკერდზე ჰქონდა გადაჯვარედინებული და ქვედა ტუჩს ნერვიულად იკვნეტდა. სახეზე ფერი წასვლოდა თვალები კი წეღანდელივით აღარ უბრწყინავდა. თავის ფეხსაცმელებს უყურებდა და ნელი ნაბიჯით მოიწევდა მაგიდისკენ. ისეთი სახე ჰქონდა თითქოს ვიღაცის სიკვდილის ამბავი შეაყტობინესო. როგორცკი ჩვენსკენ გამოიხედა მისი გამომეტყველება შეიცვალა და სახეზე ღიმილი გადაეკრა.
''ყველაფერი კარგადაა?'' ჰკითხა დედაჩემმა.
ჰარი თავის ადგილს დაუბრუნდა და დედაჩემს შეხედა.
''დიახ, უბრალოდ ჩემს დას აინტერესებდა სახლში რა დროს დავბრუნდებოდი. დედაჩემი ამაღამ ბენზინ გასამართ სადგურზე გვიანობამდე მუშაობს. ''
დედაჩემმა თავი დაუქნია და თეფში მოასუფთავა. ზუსტად შემიძლია ვთქვა რომ დედაჩემი ამწუთას ჰარისთან არაკომფორტულად იყო.
ჩავახველე რომ დედაჩემს ყურადღება მოექცია ჩემთვის. წამსვე მე შემომხედა.
''თუ გინდა მაგიდას მე ავალაგებ.'' ვანიშნე.
დედამ გაიღიმა და წამსვე მიპასუხა.
''არა, მეგობარს მიხედე. მე კი მაგიდას ავალაგებ.''
ამ პასუხს ველოდი. დედაჩემი ყოველთვის თავაზიანია როდესაც საქმე სტუმარს ეხება.
''დარწმუნებული ხართ მისის დაუსონ?'' ჰკითხა ჰარიმ და ჩანგალი თეფშზე დადო. ''შემიძლია დაგეხმაროთ.''
დედაჩემმა თავაზიანად გაუღიმა და წამოდგა, თან ხელში თეფში აიღო.
''შენ აქ სტუმარი ხარ ჰარი.''
მეორე ხელში ჰარის თეფში აიღო და სამზარეულოში შევდი. სკამიდან წამოვდექი და ჰარის ვანიშნე გამომყოლოდა. გამიღიმა და გამომყვა. მისაღებ ოთახში შევედით, ვიგრძენი როგორ დამძიმდა ჰაერი ჩვენს გარშემო.
''გმადლობ სადილისთვის ჟენევიევა.'' ამოიბუტბუტა ჰარიმ.
თავი დავუქნიე და დივანზე ჩამოვჯექი. ჰარი დივნის გვერდით მდგომ პატარა სავარძელში ჩაჯდა. მანძილი ჩვენს შორის საგრძნობლად მცირე იყო.
