ჰარიმ თავი დამიქნია და მგზავრის მხარეს კარი გამომიღო. შიგნით ჩაჯდომაში მომეხმარა. კარი დახურა და მანქანას მოუარა. რამოდენიმე წამში კი მძღოლის ადგილი დაიკავა. მანქანის სალონს თვალი მოვავლე და უკანა სავარძელზე სათამაშო რაკეტა შევნიშე.
''ეს ჩემი ძმისაა.'' ჩუმად თქვა ჰარიმ.
ჰარისკენ გადავიწიე და შუბლიდან სისხლი მოვწმინდე.
''კარგად ვარ.'' თბილად გამიღიმა.
თავი დავაქნიე და ზურგჩანთა მუხლებზე დავიდე. პატარა ჯიბე გავხსენი და სუფთა ცხვირსახოცი ამოვიღე. ისევ ჰარისკენ გადავიწიე და ნელა დავუწყე სახიდან სისხლის მოწმენდა. ჰარი ჩუმად იჯდა, თვალები დახუჭული ჰქონდა და ხელს არ მიშლიდა.
ცხვირსახოცი მის სახეს მოვაშორე და მუხლებზე დავიდე, წამში გაახილა თვალები. ხელები მაღლა ავწიე და ვანიშნე.
''დიდი მადლობა ჰარი.''
ჰარიმ გამიღიმა მაგრამ არ უპასუხია. მანქანა დაძრა და გზაზე გავიდა. თავი სავარძლის საზურგეს მივადე და თაველები დავხუჭე.
''მოვედით.'' მითხრა ჰარიმ ცოტახნის შემდეგ.
თვალები გავახილე და ფანჯრიდან ჩემი სახლი დავინახე. დედაჩემი ალბათ გაგიჟდება ასეთ მდგომარეობაში რომ მნახავს, თანაც უმანქანოდ. ჰარის კიდევ ერთხელ ვანიშნე გმადლობ მეთქი და მანქანიდან გადასვლა დავაპირე.
''ჟენევიევა მოიცა,'' ხელი მხარზე დამადო.
მისი შეხების დროს ტანში უცნაურმა ჟრუანტელმა დამიარა. კანზე ისევ ვგრძნობ რაიანისა და ლოგანის უხეშ შეხებებს, მაგრამ როდესაც ჰარი შემეხო თითქოს ის ტკივილი რომელიც დალურჯებულ ადგილებში მქონდა გაქრა.
''ჟენევიევა,'' ჰარიმ ღრმად ამოისუნთქა. ''იმ ბიჭებზე ნუღარ იდარდებ, მე ყოველთვის აქ ვიქნები და დაგიცავ. აღარ ინერვიულო კარგი? თითსაც ვეღარავინ დაგაკარებს. თუ გინდა ჩემთან ნუ იმეგობრებ, ნურც დამეკონტაქტები, არაფერს გეტყვი. უბრალოდ მინდა იცოდე რომ უსაფრთხოდ ხარ კარგი?''
