მე ხმა ამოვიღე.
მე ხმა ამოვიღე.
მე ხმა ამოვიღე.
მხოლოდ ეს ფიქრები მიტრიალებდა თავში.
ჰარი თვალებგაფართოებული მომჩერებოდა და პირი დაღებული ჰქონდა.
''ჟენევიევა?'' ამოიბუტბუტა მან და ჩემსკენ წამოვიდა.
ის იყო უნდა მეპასუხა რომ ქუჩიდან სირენების ხმა შემოგვესმა. ბავშვები წამში გამოვიდნენ ოთახიდან და ზურგსუკან ამომეფარნენ. ლუსის რომელსაც ტობიასი ძლივს ეჭირა ხელიდან გამოვართვი და გულზე ავიკარი. პატარა ისევ ტიროდა ამიტომ მისი დამშვიდება მე მიწევდა.
''თქვენ ვინ ხართ?''
მხოლოდ ახლა შევამჩნიე რომ ჩემს წინ პოლიციელი ატუზულიყო და იარაღი მოეშვირა ჩვენთვის.
''ჩვენ-ჩვენ დაგირეკეთ.'' ჩემსმაგიერ პასუხი ფინმა გასცა.
''ძალიან კარგი ქენით რომ დაგვირეკეთ.'' თქვა მან და იარაღი მის ბუდეში ჩადო. პოლიციელები წინ აგვეფარნენ ასე რომ ვერ ვხედავდით რას უკეთებდნენ ჰარის და დედამის.
''ყველა კარგადაა?'' მკითხა იგივე პოლიციელმა და ტობის თვალიდან ნაჭერი მოაშორა.
გაოცებულმა შეხედა პატარას თვალს რომელიც ჩალურჯებული იყო. რაცია ამოიღო და მეორე პოლიციელს გადასცა.
''ბავშვები კარგად არიან, ერთს თვალი აქვს ჩალურჯებული თუმცა მას ექიმები მიხედავენ.''
ტობი ლუსის დავაჭერინე ხელში და გარეთ გავიქეცი სადაც პოლიციელები და ჰარი და დედამისი იყვნენ.
ჰარის დედა ბოლო ხმაზე ყვიროდა და ცდილობდა თავი გაენთავისუფლებინა ორი ოფიცერისგან რომლებიც ხელებს ბორკილებით უბავდნენ. თვალი მანქანებს მოვავლე და თვალი ჰარის მოვკარი.
''შიგნით შედი ჟენევიევა!'' დაიყვირა მან. ''გთხოვ!''
წამის შემდეგ გავაანალიზე თუ რატომ მთხოვდა სახლში შესვლას. ოფიცრებს მისი ხელები ბორკილებით დაუბიათ და მანქანისკენ მიჰყავდათ.
