O kanlı gece hiç bitmemeliydi .
O kanlı geceye sabah olmamalıydı. Ve o karanlık geceden kimse sağ çıkmamlaydı. Herşey olmasından daha ters olup, dünya cehenemin inine düştü. Hayır hayır dünya cehenneme düşmedi: iblis meleği şeytana dönüştü...
Bu çıkmaz sokağın sonunda onun canını yakarak çıkacaktım ancak. Sanki bir tek onun canını yakınca gökyüzündeki bulutlar ve güneş bir olup beni o mahzenden çıkaracaktı.
Çıkmam gerekiyordu ve benim yolun engellerini derhal aşmam gerekiyordu. Son gündü, geçmişteki büyük duvarları üstüne yıkmış ve iliklerine kadar acı çektirmiştim. Şimdi de ona elimi uzatmak, onu o enkazdan yaralı çıkarmaktı.
Hayır, onu yeniden mezara gömecek kadar kötü değilim. Onu ben ittim, yeniden kaldırıncaya kadar tutamam elini.
"Sessizliğin, çok yoruyor beni. Sanki nefesimi kesiyor. "Dedi ,atalay. Sessizliğim anlam yüklüydü. Ve bu anlamlar içinde bir adam taşıyordu. Bir adamın ruhu, bir kadının çığlığı yatıyordu sessizliğimde .
"Sana yalan söylemek canımı yakıyor. Seni seviyorum ama..." başımı göğsünden kaldırıp gözlerine baktı. "Ben sana aşık değilim. "Ah o çimen gözleri: ruhumu kefene sarıp üstüne meşale yakan gözleri...Ölümden pranga saran gözleri.
"Ben düşündüğün kadar masum değilim . Senin sevgini de hak etmiyorum." Bir katil vardı karşımda. Emin olmasam da diliyle itiraflarda bulunan bir katil.
Benim doğum günümde bir cinayet işlemiş bir katil vardı.
O katil benim helalim. O katil benim . O katil anne babamla birlikte toprağa bir can vermişti.
