Hayat

5. Bölüm - Intikam zamani

Zeynep

Yagmur simdi'ye kadar gördügüm ya da tanidigim hiç kimse'ye benzemiyor. Bütün tanidigim insanlar sahteymis gibi geliyor Yagmur'u tanima'ya basladikça. O kadar iyi kalpli, gerçek ki insanin " bu insan'sa benim önceden tanidiklarim neydi ! " demeden geçemiyor. Simdi'ye kadar tanidim bütün insanlar hep kendileri için yasiyodular ve benim yanimda sadece bir çikarlari oldugu için duruyorlardi. Ben bunu bilmeden onlara o kadar çok ilgi gösteriyordum ki, sonuçta geriye bisey almiyordum ama yinede devam ediyordum. Ama birgün yanliz kalinca ve bütün inandigim seyler üzerime düsünce anladim ki, bu hayat'ta herkeze deger vermiyceksin çünkü insanlar elini verince kolunu kapiyorlar. Bende bir karar aldim ve sadece gerçekten degeri hak eden insanlara deger vermeye karar verdim. Oysa ki ben yakin arkadasimla çok hayal kurardim ama bir gün bütün hayallerim üzerime yikildi. Ama pisman degilim ve iyi ki onlari tanimisi diyorum çünkü onlar olmasa gerçekten beni seven insanlarin oldugunu belkide hiç bilmiycektim ve onlarla zamanimi bosuna harciycaktim.

Simdi Yagmur'la dersten çiktik ve kafede oturuyoruz ve ikimizde konusmuyoruz. Ama bu sezsizligi Yagmur bozuyor.

- Zeynep kendinden hiç bahsetmedin. Ben neredeyse seni hiç tanimiyorum.

- Tamam Yagmur ben sana kisaca kendimi anlatayim. Ama önceden uyariyorum ilginç bir hayatim yok. Ben Zeynep Yilmaz, 22 yasindayim. Nerede okudugumu zaten biliyosun. Gölyazi'dan geliyorum, küçük ve sirin bir köyden yani. Annem ve babam hala ordalar ve bir tane kiz kardesim var. Iste bu kadar benim hayatim sira sende dökül bakalim.

- Hahahahaaaa alemsin valla Zeynep. Bende Yagmur Erdogan, 22 yasindayim. Ben Istanbul'da yasiyorum annem'le beraber. Babam ben çok küçükken ölmüs ve annem beni yanliz büyütmüs. Iste bu kadar.

- Yagmur ben çok özür dilerim bilseydim hiç sormazdim, deyip Yagmur'un elini tutuyorum.

- Yok canim sen nereden bilebilirsin ki. Neyse kapatalim bu konuyu. Bir dakika ya senin annen ve babam burda olmadigini göre sen nerede kaliyosun.

- Babam ben buraya gelmeden önce biraz arastirmis ve burda güzel ve sirin bir pansiyon tutmus benim için simdilik orda kaliyorum ama kendime iyi bir ev arkadasi bulabilirsem küçük bir eve çikmak istiyorum.

- Ne evi Zeynep yaaaa. Bak ben ne diyorum, zaten biz annemle ikimiz yasiyoruz senin içinde bir oda var bizim evde bence ev arkadasi aramana gerek yok artik. Bizimle yasayabilirsin.

- Yok Yagmur ya ben sizi rahatsiz edemem. Sizede yük olamam ama yine de tesekkür ederim düsünmen bile yeter canim arkadasim benim.

- Ne yükü Zeynep ya... Zaten ben hep yanlizim, annem genellikle hep çalisiyor hem birbirimize arkadas oluruz. Bence çok güzel olur. Zaten o yük kelimesini bir daha söyleme.

- Sag ol Yagmur gerçekten ben tesek-

- Zeynep bence sen bu aksam iyice düsün ve yarin konusalim bu konuyu çünkü simdi devam edersek anlasamiycaz. Sen iyice bir düsün.

Yagmur gerçekten çok iyi bir arkadas. Hayatim boyunca böyle iyi kalpli biriyle karsilasmadim. Ben simdi'ye kadar hep kendi çikarlari için yanimda olan insanlar ile oldugum için simdi Yagmur gibi biriyle karsilasinca biraz ilginç hissettim kendimi.

Böyle insanlar malesef ki pek kalmadi bu hayat'ta. Simdi herkez kendi için yasiyor oysa ki önceden öyle miydi birine bisey olunca herkea toplanir ve ne yapabilicegine bakardi ve herkez bisey yapardi. Ama simdi herkez kendi için yasiyor ve digerlerini pek umursamiyor.

Ben böyle dalmis düsünürken, kantinin kapisindan bizim meshur öküz giriyor yaninda bir arkadasi ile. Etrafa bakiyor ve beni görünce o kocaman siritisini yüzüne takiniyor. Ben bu adami neden bu kadar bogmak istiyorum ki ya. Böyle elime alip boguveresim var resmen.