Eva, Het Wolvenmeisje (on hold)

2. Een pop

Ik heb bijna niet geslapen vannacht en ik doe mijn uiterste best om mijn ogen open te houden. Ik zit nu op school en de dag lijkt een eeuwigheid te duren. Mevrouw Wielders, van wiskunde, moest me drie keer dezelfde vraag stellen voordat ik antwoord kon geven. Iedereen keek me raar aan maar het boeide me helemaal niks. Ze mochten denken van me wat ze wilden, binnekort was ik toch weg. Geen idee waarom ik dat dacht, maar nu ik erover nadenk is het misschien nog niet eens zo'n heel slecht idee. Niemand zou me missen, Kara zou me vast komen zoeken, of de politie inschakelen. Er moet toch een manier zijn, om van deze plek te verdwijnen? TRRRRIIINNNGGG! Deed de bel, ik stommelde naar huis, werd onderweg bijna aangereden door een vrachtauto en kwam helaas net niet op tijd thuis om de hevige regenbui te ontglippen. Het leven is een sok, een vieze, stinkende sok die de hele tijd in mijn gezicht wil hangen. Als ik thuis kom ontwijk ik Kara zoals gewoonlijk en snel ik naar mijn kamer om iets droogs aan te doen. Ik doe de kast open maar er hangt alleen nog maar één jurkje. Hij is wit met bloemen en aan de onderkant gaat het in overgang naar blauw. Het is een heel mooi jurkje en ik was al helemaal vergeten dat ik die nog had. De rest van mijn kleren zal wel in de was liggen. "Eva, ik ga even naar de winkel. Tot zo!" Klinkt het vanaf beneden en daarna hoor ik de voordeur dichtslaan.

Ik doe mijn natte kleren uit en ga daarna douchen en ik neem het jurkje mee naar de badkamer. De douche is heerlijk warm en ik wil het liefste urenlang douchen, maar na ongeveer tien minuten stop ik al. Ik droog me af met een witte handdoek en doe daarna het jurkje aan. Ik föhn mijn haar en bekijk mezelf in de spiegel op mijn kamer. Ik snap niet dat ik dit jurkje nooit vaker heb gedragen, het staat me heel mooi.

Ik heb mijn huiswerk af en Kara is nog niet thuis, dus ik ga weer naar de studeerkamer, misschien ligt dat boek van gisteren er nog. Ik doe de deur open en ik verwachtte het boek op tafel, maar in plaats daarvan staat er iets heel anders op het bureau. Ik schrik, want ze lijkt precies op mij, rood haar, blauwe ogen en zelfs... een wit bloemen jurkje met een blauwe onderkant. Het is een pop. Een stoffen pop. Ik snap er niks van, vooral het jurkje niet. Is dit toevallig? Oké, dit is gewoon eng. Ik hoor de voordeur opengaan en pak snel de rare pop van het bureau. Dan ga ik snel naar mijn kamer en berg de pop onder mijn bed. Voor het geval Kara mijn kamer binnenloopt met de pop in mijn handen, loop ik naar beneden. Ze haalt de boodschappen uit haar tas en hangt haar jas aan de kapstok, naast het raam. Het vreemde is dat de jas helemaal niet nat is, terwijl het buiten stortregent en er is nergens een paraplu te bekennen. Misschien was ze met de auto? Maakt ook niet uit. "Wat eten we?" Vraag ik nieuwschierig. Kara haalt een mes tevoorschijn en begint een wortel te snijden. "Aardappelen met wortels en biefstuk. Dek maar alvast de tafel." antwoordt ze. Eindelijk, iets anders dan steeds een saai stoofpotje of ovenschotel. Ik dek de tafel. Na een half uur kunnen we eten. Het is doodstil aan tafel, geen pijnlijke stilte, want het is meestal stil. En als er wat gezegd wordt gaat het over school ofzo. Na het eten wordt ik meteen naar bed gestuurd. Ook al is het pas acht uur. Ik stribbel niet tegen en ga naar mijn kamer. En zoek onder mijn bed naar de pop. Maar die is plots verdwenen.