Eva, Het Wolvenmeisje (on hold)

7. Een brug

Ik heb een zus. Een zus! We zijn dus nu met veertien en het eten is op. We gaan het bos in om eten en drinken te zoeken en hopelijk kan morgen onze tocht beginnen. Morgen gaan we namelijk op zoek naar het paleis van Meristal, het paleis waar Kara uit gedreven is. Volgens Castor vertelt het boek dat daar de vloek verbroken kan worden en ik daar mijn ouders kan vinden. De hele dag ben ik al nerveus, morgen ga ik misschien mijn ouders ontmoeten! Als ze nog leven natuurlijk.

De blaadjes ritselen door de verbitterde lucht, de wind huilt langs onze oren. Het is steenkoud en een reden om je veilig te voelen is er niet. De stilte is onverdraagzaam, maar slechta één geluid kan ervoor zorgen dat de concentratie verdwenen is, waardoor deze tocht nog meer dodelijk wordt. Uren hebben we gelopen, onderweg vonden we nog een verdwaalde appelboom maar dat was het ook. We zijn aangekomen bij de brug, wat betekend dat we bijna halverwege zijn. Halverwege pas, we zijn nu al allemaal kapot. Volgens Castor zou een paar kilometer na de brug het Groene woud beginnen, waar we konden rusten en er was genoeg voedsel en water te vinden.

De brug ziet er alles behalve stevig uit en er missen een paar planken. Het is een oude hangbrug waar niet veel van over is. "Moeten we hier echt overheen?" vraagt Mara bang, maar er is geen weg terug, dus we moeten wel. Voorzichtig waagt Hondar de eerste stap. De plank begint ontzettend te kraken maar hij houdt Hondar net. Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat hij aan de overkant is, maar hij komt gelukkig veilig aan de overkant. Dan gaat Margo over de brug en weer gaan de planken ontzettend hard kraken. Ook zij is aan de overkant. Als iedereen behalve ik aan de overkant is begint de grijze lucht te betrekken naar donkergrijze tot zwarte wolken. Diep in de wolken klinkt een zwaar gedonder en ik voel een paar druppels op mijn gezicht vallen. Iedereen aan de overkant juicht me toe en zeggen dat ik er snel overheen moet gaan. Ik zet één voet op de eerste plank en het scheelt niet veel voordat hij doormidden breekt. Dan de volgende stap, en de volgende. Het hout kraakt nog erger dan thuis op de trap en omdat ik moet oppassen waar ik loop, moet ik naar beneden kijken, het diepe ravijn in. Ik krijg natuurlijk meteen hoogtevrees en ga nog langzamer over de brug. Nu missen er een paar planken dus ik moet een hele grote stap zetten, wil ik het halen. Ik kijk door het gat naar beneden en ik kan geen bodem zien. Ik verzamel al mijn moed bij elkaar en zet dan een hele grote stap. Als ik mijn voet op de volgende plank zet, breekt hij doormidden. Ik verlies mijn evenwicht en één been valt door het gat. Ik gil het uit van angst en besef dat dit wel eens mijn dood zou kunnen worden. "Eva! Oké blijf kalm, ik kom je helpen." zegt Mara, maar Castor houdt haar tegen. "Sorry, Mara. Maar Eva moet het alleen doen, het is te gevaarlijk." hij gaat voor Mara staan en ik voel me hulpeloos. Ik probeer me op te trekken maar het hout  breekt steeds meer af, waardoor ik nog maar met één hand een touw kan vastgrijpen. Ik kijk naar onder, het ravijn in en ik weet het nu zeker, niks dan een wonder kan mij nog redden. Ik verlies steeds meer grip en mijn hele leven flitst aan me voorbij, als ik het touw loslaat. Ik val, eeuwenlang, de dood tegenmoet.

Opeens schiet er vanuit mijn ooghoek links een zwart gedaante onder me door en dan wordt ik opgevangen. Ik leef nog?! Snel bekijk ik wie mijn redder zit en het lijkt erop dat ik op een soort gigantische vogel zit, ik klam me aan hem vast en hij vliegt omhoog. Het zonlicht komt steeds meer in zicht en ik ben blij dat de donkere wolken zijn weggetrokken. "Eva? Eva! Eva je leeft verdomme nog!" De stem is van Mara en ik hoor haar huilen van vreugde. De grote,  zwarte vogel landt pal naast Castor en ik sta nog helemaal te trillen als ik van mijn redder afstap. Mara geeft me een verstikkende knuffel en begint hard te huilen. Ik sta alleen maar wat verbluft voor me uit te staren en dan hoor ik van achter me: "Dankjewel, Ezra,  je hebt de uitverkorende gered van de dood!"