Eva, Het Wolvenmeisje (on hold)

6. Eén meisje en twaalf wolven

Hoi, ik ben Eva Gullem en ik ben weggelopen van huis, mijn tante Kara blijkt een heks te zijn en er zijn hier twaalf wolven die me alles verteld hebben over de vloek van Kara. Mijn ouders waren, volgens Kara, omgekomen bij een auto ongeluk, maar dat is dus niet zo. Ze leven nog, ze zijn gevangen genomen en vervloekt. Ze zijn veranderd in wolven, net als deze twaalf hier, die eigenlijk eerst ook mensen waren. Ze waren soldaten van een leger dat Kara uit het paleis heeft weten te jagen. Maar helaas kwam ze er nog levend vanaf. Toen ze hoorde van mijn geboorte, vervloekte ze mijn ouders en nam ze me mee. Ik ben Eva, en ik ben er om de vloek te verbreken.

Ik sluit mijn notitieboekje en haal een paar keer diep adem. Het wordt me allemaal een beetje te veel zo. Ik sluit mijn ogen en val in een diepe slaap.

De volgende ochtend moeten we meteen vertrekken, vertelt Castor, de witte wolf, die blijkbaar de leider is. Nog steeds snap ik niet veel van dit hele gebeuren, hoor. Die hele tijd heb ik bij een heks gewoond? En zoiets als magie bestaat. Wow. Dit allemaal had ik nooit kunnen zien aankomen en ik sta nog steeds helemaal verbijsterd. Ik moet Kara vermoorden, het plaatje uit het boek verschijnt weer voor me en ik probeer het uit mijn hoofd te schudden, want daar kan ik nog even niet aan denken.

Als ik mijn tas inpak hoor ik avhter me een geritsel. Vlug kijk ik om me heen waar het vandaan komt, maar er is niks te zien. Ik ga weer verder met inpakken en zie dan dat de pop weg is. "Wat? Waar is ze!" Schreeuw ik hardop en alle wolven kijken me aan. Margo komt naar me toe en vraagt: "Wie is weg?" "Mijn...pop." het klinkt belachelijk hoe ik het zeg, ik klink wel vijf ofzo. Maar het lijkt alsof ze me begrijpen. "Owja... dat hadden we je nog niet verteld... je hebt een zus, Eva. Ze heet Mara en is ook vervloekt door Kara, ze werd een pop en alleen als we haar in een vuur zouden gooien zou ze of: uit haar leiden verlost worden, of: de vloek zal verbreken en ze zal levend terugkeren op aarde." "In het vuur gooien?! Ik geloof er niks van, dan verbrandt ze toch?" antwoord ik verbaasd. Maar het is al te laat en de pop, of beter gezegd Mara, wordt in het vuur gegooid en vervolgens klinkt een sissend geluid. Ik loop langzaam naar het vuur maar de pop is verdwenen. De wolven kijken me aan, waarschijnlijk denken ze dat Mara niet meer terug komt. Maar dan begint Sarmero te grommen. Iedereen kijkt naar waar hij gromt en een grote rozen struik begint te ritselen. Ik ben een beetje bang maar toch loop ik richting de struik. Het geritsel wordt minder en uiteindelijk ben ik zover on de bladeren aan de kant te duwen, dat doe ik ook en op de grond zit een meisje. Ze heeft bruin haar en blauwe ogen. "Mara?" vraag ik zacht. Het meisje komt overeind staan en als ze me even in de ogen kijkt, verandert haar blik. "Eva!" Schreeuwt ze keihard en ze geeft me spontaan een knuffel. Iknweet niet waarom, maar ik knuffel net zo hard terug, terwijl de rozenstruik behoorlijk in de weg staat. "Dankje...dankje." zegt ze zacht.