KARANLIĞIN GÜNEŞİ

12.bölüm

Ayna da kendime bakarken içeri tahir girdi.

Tahir:nefesim!

Deyip yanıma geldi. Hayran hayran bakıyordu bana.

Tahir:çok güzel olmuşsun. Ne kadar açık olsada.

Onu takmayıp tekrar aynaya bakmaya devam ettim. Bugün kaçıcaktım. Hayatımda ne tahir ne de başka biri olucaktı. Ona alışmamam gerekliydi. Onun da bana. Yoksa çok üzülürdü.

Tahir:birazdan nikah memuru gelecek. Ben aşağı iniyorum.

Deyip yüzüme bakmadan odadan çıktı. Onu umursamamam onu üzmüştü. Ama bana alışırsa daha çok üzülür.

Tahir çıkar çıkmaz kapıyı kilitleyip gelinliği çıkardım. Başka bir kıyafet giyerek yatağın altından çantayı aldım.

Kapının çalınması ile korkudan titirtitredim. Ama hazan olduğunu anlayınca yavaşça kapıyı açtım.

Hazan:aferin. Hadi kimse görmeden git.
Nefes:aşağıdalar mı?
Hazan:herkes aşağıda hadi.

Odadan çıkıp konağın arka kısmına gittim. Korkudan titrerken duvara ulaştım.

Bir bacağımı diğer tarafa attığımda diğerini de atacağım zaman bir kadın sesi duymam ile o soluma döndüm.

Emine:nefes hanım!

Beni görmesi ile hızlıca aşağı indim. Onlara söylemeden hızlıca kaçmam gerekliydi. Merdivenlerden indiğimde konaktan bağırış sesleri gelmeye başlayınca koşarak sokaktan çıkmaya başladım.

Arkama baka baka giderken bir kaç adamın arkamda olduğunu fark edince daha hızlı koşmaya başladım.

X:dur. Yakalanacaksın. Kaçma.
Nefes:bırakın peşimi.

Nefes nefese koşarken bir yandan da adamlarla aramızda olan mesafeye bakıyordum

Adamlara bakarken bir anda kendimi yerde buldum. Taşa takılmıştım ve ayağım feci derece de acıyor ve kanıyordu.

Acıdan çığlık atıp emekleyerek geri kaçmaya çalıştım. Adamlar yanıma gelip kolumu tuttuğunda ne kadar çırpınsamda bırakmıyorlardı.

Nefes:bırakın beni allahsızlar. Hiç mi vicdanınız yok. Bırakın ya bırakın. İstemiyorum ben. Bırakk.

Konağın içine girdiğim gibi beni fırlatmaları bir oldu. Ayağımın yarası vardı zaten şimdi diğeride yara olmuştu. Kadınların konuşmasını duyduğumda korkum git de yükselmişti.

X:çokta gençmiş yazık oldu
Z:sağ komazlar bunu.

Göz yaşlarım yerle buluşurken birinin çenemde tutup kaldırmasıyla acıdan çığlık attım.

Mustafa:namussuz.

Deyip tokat attı. Acıyla yere savrulurken saçımdan tutup tekrar kaldırdı. Nefret ile bana bakıyordu. Bu bakışlar öleceksin diyordu bana. Ne tahir, be babam, ne başka biri mustafa abiye dur diyordu. Çok normalmiş gibi bakıyorlardı sadece.

Mustafa:necip!

Necip koşarak yanımıza gelip mustafa abiye baktı.

Mustafa:tahirin silahını getir.

Ağzımdan bir hıçkırık koptu o an. Ölümüm tahirin elinden mi okacaktı? Ölüm korkusu tüm bedenimi sarmışken necip tahirin eline silahını verip kenara geçmişti.

Gözüm tahire kaydığında ilk defa gözlerinde ki acıyı bu denli gördüm. Asiye ablanın hıçkırık sesimi duymam ile ona baktım.
Aralarında en çok üzülen belkide o dur.

Babamın sadece bakması kalbimin daha çok acımasına sebep oluyordu. Ben de olan emeklerine bile acımıyordu.

Hazan orda sinsice gülerken bir kez daha anladım saf olduğumu.
Salak gibi ona kanmıştım. Ama içinde özgürlüğüm vardı.

Tahir:abi ben y yapamam.

Demesiyle mustafa abi beni yere itip tahirin önüne geçti.

Mustafa:ne demek yapamam?
X: ne demek olur bu mustafa? Kocadan kaçan kadının öldürmesi gerekmekte. Törede bu var.
Mustafa:yapacak harun yapacak.

Deyip tahiri zorla yanıma itti.
Bana acır gözler ile bakarken ben korkudan ne yapacağımı şaşırmıştım. Kaçsam yakalardı. Dursam ölürdüm.

Mustafa:hadi tahir.

Deyince tahir silahı bana doğrulttu. Gözlerimi kapatıp kurşunun bedenine gürmesini bekledim. Başka ne yapabilirdim ki?

Ölümümün böyle olmasını istemezdim. Mutlu ölmek hakkım değil miydi? Şu hayatın yaptığı tüm şeylere razı gelmişken buna razı gelmek mümkün değildi.

Ellerim titriyor, göz yaşlarım birer birer yanağımdan aşağı akıyordu.

Tahirin sesini duymam ile gözlerimi açıp ona baktım.

Ağlıyordu. Dudaklarını okuduğumda sessizce "özür dilerim" diyordu. On an anladım bı adamın sevdası gerçekti. Ondan kaçmama rağmen o benden özür diliyordu.

Bu ana sevinmem mustafa abinin sesini duymam ile çok uzun sürmedi.

Mustafa:tahir millet bize bakıyor. Yap artık şunu. Öldür şunu.