the spy

deel 1

Chicago, New York, Duitsland, Frankrijk, Ierland, België, Engeland,...
En nu LA

Sinds ik 10 was ,bleef ik van plek tot plek verhuizen. Ik bleef bij families, soms vriendelijke die me verwelkomde met een vriendelijke glimlach en een knuffel en soms minder vriendelijke die me elke avond erop uit stuurde. Elke familie was anders dan de vorige. De reden voor mijn constante verhuis? Wel, ik ben een spion. Cool zou je denken, maar nee: 1 missie misschien 2 en daarna terug verhuizen. Mijn ouders heb ik nooit gekend. Ik weet niet of ze mij ter adoptie hebben gelegd of als ze zijn gestorven. Ik heb lang bij een gewoon gezin gewoond. Ik had ouder, een broer en zus en zelfs een hond. Het was daar perfect. Totdat ik weer moest verhuizen. En zo is het al ongeveer mijn hele leven. Ik werk gelukkig niet altijd alleen. Soms heb ik een partner en soms werk ik alleen. Het kan zelfs dat ik in een team werk. Meestal ben ik wel alleen. Maar het ding is ik wil dit leven niet meer. Ik wil een familie, echte vrienden. Daarom heb ik besloten om te stoppen. Ik ben het beu. Dit is gewoon niet hoe ik wil leven. Vandaag is mijn laatste missie ooit. Ik wil al lang stoppen maar durfde dit nooit. Ik had altijd schrik dat ik het niet aankon. Om alles om te gooien. Eén missie nog en dan is het gedaan.

1 week ,3 dagen, 5 uur ,6 minuten later

Ik zie hem overal maar altijd als ik dichter kom is hij weg.

Weer een nachtmerrie! Wanneer kan dit eindelijk stoppen. De laatste week heb ik non-stop nachtmerries.

"Wilt u iets te drinken", hoor ik van achteren.

-'Water"

Antwoord ik de stewardess die me met een vragende blik aanstaart.
Nog 24 uur vliegen en ik ben eindelijk verlost van dit leven. Een nieuwe start in LA. De plek waar ik altijd al heen heb gewild. Gelukkig is er een familie die mij wilt opvangen. Een familie die mij is als een van hun wilt zien.

Langs mij ligt een molligere oude man te snurken. Aan de andere kant zit een kleine vrouw met haar dochtertje. Het meisje is aan het spelen met een pop.  Ik beslis een film te kijken en te concentreren op de film in de plaats van de missie. Achter mij hoor ik een paar mensen irritant lachen. Waarschijnlijk zijn zij komedie aan het kijken. Aan het gelach te horen vinden ze hem goed. Ik vraag me af welke ze op hebben staan. Ik zet mijn koptelefoon op en start met het kijken van Harry Potter. Ik ben nu eenmaal een fan plus de rest klonk redelijk saai.

s 'Avonds komt de stewardess weer langs. Ik kan haar dit keer beter zien. Ze heeft bruin haar dat opgestoken zit in een dot. Ze heeft het typische stewardessen uniform aan en heel rode lippenstift op. Kip of veggie? Ik neem de kip met groentjes en als dessert chocomousse. Ik begin met eten. Het eten is verbazend lekker voor vliegtuigeten. Van al mijn tripjes is dit degene met het betere eten.

Voor mij zit een man. Hij lijkt chique gekleed, maar je ziet van niet door zijn schoenen vol gaten. Ze zijn klein ,maar je ziet ze toch. Een paar rijen verder zit een vrouw vol met dikke blauwe plekken, langs haar zit een man die het uiterlijk van een vechter heeft. Hij heeft armen vol tatoes en zijn oren hangen vol piercings. De echte weggever zijn de motor tijdschriften. Schuin achter mij zie je een man die op het eerste zicht niet veel lijkt te hebben ,maar als je beter kijkt zie je dat hij een Rolex horloge en Testoni schoenen heeft. Gelukkig zijn er nog mensen die niet tonen dat ze veel hebben. Opeens hoor ik veel gevloek .De man naast mij is eindelijk wakker. Hij heeft zijn water over zich gemorst. Ik sta op en ga meteen aan de kant. De man staat ook op ,lacht vriendelijk en rent naar het toilet. Een paar jonge gasten zijn luidkeels aan het meezingen met hun muziek. Ik kan er niks van verstaan aangezien het in het Koreaans is. Denk ik.

Vanaf morgen heb ik eindelijk weer een normaal leven. Allemaal door die ene familie die zo vriendelijk is om mij in huis te nemen. Ik kan het nog steeds niet geloven. Ik krijg een familie. Wat als ze mij niet mogen? Of als ik geen vrienden maak? Ik bekijk welke vakken ik heb en probeer dan te slapen.

Zander, kijk uit!
Te laat. Hij rent zonder het te weten in een val.
Bloed komt uit mijn been.

Ik denk terug aan de nachtmerrie. Ik realiseer me net dat ik luid heb geschreeuwd en nog altijd in het vliegtuig zit. Ik kijk rond me heen en zie dat bijna iedereen nog ligt te slapen. De man langs mij ligt weer hard te snurken. Niemand is wakker geworden van mijn kleine paniekaanval. Ik probeer weer te slapen en niet te denken aan de droom. Na een tijdje lukt het me om de juiste houding te vinden. Ik kijk nog eens rond. Een aantal mensen kunnen zo te zien niet slapen. Ergens aan het toilet zit een vrouw te lezen en terwijl chips te eten. Ergens in het midden zie ik een licht mooi slank meisje dat rond de veertien is. Ze heeft haar schoenen uitgedaan en verwisseld voor de vliegtuigpantoffels. Ze zit op haar gemakje een leuke film te kijken. Als ik het goed zie dan is het Dumbo. Een paar rijen-ik denk  twee- voor mij zijn twee kinderen een reisspelletje aan het spelen. Ze lachen vrolijk. Eindelijk val ik in slaap.

Een  paar uur later zijn we klaar om eindelijk te landen.  Door de speakers wordt geroepen dat we moeten blijven zitten tot het tekentje uitgaat. De man langs mij probeert zijn tas te pakken, maar laat zijn bril vallen. Ik raap hem op en geef hem aan de man.

-'Ik zal u even helpen.' Ik pak de man zijn tas en lach vriendelijk naar hem.

-'Dank u, jonge dame. Ik heb vannacht toch niet te hard gesnurkt he?'

ik leg de man zijn tas in het kastje en ik ga terug zitten.

-'Maar een klein beetje, maar ik denk dat niemand er last van heeft gehad.'

-'Dan is he goed' zegt de oude man terwijl hij zijn gordel vastmaakt.

Ik doe zelf mijn gordel ook terug vast en voel het vliegtuig hierna dalen. Eindelijk kan mijn normaal leven starten. Eindelijk kan ik echte vrienden maken.

Don't walk away cause its cold in LA
Every time that you leave me behind.
Stay at your place. Cause I can tell by the way you 're looking at me you'll be fine.

Ik kijk uit het raam en neurie mee op de muziek. Voor mij zie ik de straten van LA. Eindelijk ben ik hier. De plek waar al mijn dromen uit gaan komen. De plek waar ik heel mijn verleden achter mij kan laten.

-'Hoelang blijf je?' vraagt de taxichauffeur.

- 'Ik hoop voor altijd'.

Hey, het is de schrijver.
Ik hoop dat iedereen het begin goed vindt. Als er foutjes in staan laat het me weten. Dit is mijn eerste boek dus ik ben een beetje nieuw met dit. Ik bewerk mijn hoofdstukken regelmatig. Dus voel je vrij om nog eens terug te kijken. (ik maak geen enorm grote aanpassingen.)