the spy

deel 14

We rijden stil naar Kayla haar huis. Het blijft heel de tijd muisstil totdat ...

-'Vi, wat is er aan de hand?' Rose kijkt me vragend aan. Ik moet het haar vertellen. Dat verdient ze.

-'Weet je nog dat ik je vertelde dat ik een heel ingewikkeld verleden heb.' Ik zet de auto aan de kant en kijk Rose aan.

-' Ja tuurlijk .' Rose kijkt veel betekenend naar mij. Ze legt haar hand op mijn gespannen schouder.

-' Ik weet niet hoe ik het het best vertel , maar ik moet het wel.'

-'Vi, je maakt me bang. Wat is er?  Vertel het me nu gewoon. Ik ga niet kwaad of bang worden. Je bent mijn bestie en dat verandert nooit.'

-'Ik ben een spion of beter gezegd was een spion. Mijn partner is omgekomen bij mijn laatste missie. Ik besloot toen dat het voor altijd voorbij was. Ik wil niet meer liegen tegen de mensen waar ik om geef.' Alles komt naar boven van het feit dat ik mijn ouders niet ken tot Dylan die mij al van het begin in de gaten hield.

-' Die sukkel. Ik heb hem altijd al irritant gevonden. De eerst volgende keer dat ik hem zie, trek ik persoonlijk zijn kop eraf. Ik bedoel ... jij kon niet anders dan zwijgen. Je wou ons niet in gevaar brengen en je hebt zo een pijnlijk verleden gehad, maar die sukkel heeft altijd tegen iedereen gelogen en waarom ?...Om zijn vader trots te maken.' Kwaad slaat Rose tegen haar deur.

-'Je bent dus niet boos op mij?'

-' Vi, ik ben niet boos op jou, maar op die sukkel en eigenlijk vind ik het echt cool. Het verklaart ook veel, zoals onder andere het freerunnen. Ik bedoel , je bent er echt goed in. Wacht ... je bent zeker nooit een nanny geweest.'

-'Nee. Ik moest mijn rijbewijs halen om altijd overal weg te kunnen.'

-'Hoe cool. Kan je mij misschien een aantal dingen leren?  Ik bedoel, ... ik moet mezelf kunnen verdedigen.'

-'Nee Rose. Ik ben juist gestopt. Ik ga jou er niet bij betrekken.'

-' Ik snap het. Je moet nog beseffen dat ik een geweldige side kick zou kunnen worden, maar laten we nu naar  Kayla gaan. Zij kan ons denk ik wel helpen.'

We rijden in stilte verder.

-'Mag ik misschien eens zien wat hij geschreven heeft.'

Ik geef Rose mijn gsm met al de foto's. Na een paar minuten geeft ze in stilte mijn gsm terug.

-'Het spijt me Vi. Ik snap er ook niks van. Het zag er echt uit alsof hij echte gevoelens heeft.'
Na een  kwartiertje rijden komen we aan bij Kayla haar huis. Voor mij staat een groot, maar gezellig huis. Rond het huis staat er een grote ijzeren poort. Ja shit, hoe geraken we nu binnen ? Binnen staan twee tegen over elkaar staande hondenhokken. Ik vermoed dat als we binnen komen, ze het meteen zouden horen en beginnen te blaffen.

-'Ik stuur Kayla wel om te vragen of we binnen mogen.'

Ik knik. Na een vijftal minuten gaat de poort open en rijd ik naar binnen. Ik rijd door een korte , brede weg naar de deur. De honden blijven rustig in hun hok liggen. Rond ons liggen prachtige tuinen, groter als ik verwachte. De tuinen zijn allemaal tot in de puntjes in orde.

-' Ik wist niet dat Kayla zo rijk is.'

Ik kijk Rose aan als ik de auto voor de deur zet.

-' Is ze niet. Dit is het huis van haar tante en nonkel. Haar ouders zijn een paar jaar geleden overleden in een auto-ongeval.'

Ik blijf even stil en zet de auto dan uit. Ik had geen idee van haar ouders. Ik kijk naar Rose en zie haar een lichte knik van begrip geven.

-'Waarom denk je eigenlijk dat Kayla kan helpen?'