the spy

deel 13

De vreemden mannen van eergisteren spoken nog altijd door mijn hoofd. Ik sta te wachten voor de deur. Ik weet niet hoe het komt, maar ik ril van de zenuwen. Normaal zou ik geen zenuwen hebben, maar ik heb al heel de dag het gevoel dat er iets mis zal gaan. Deze ochtend stond de vreemde man weer buiten te observeren. Sinds die ene avond ben ik argwanend. Precies dat mijn verleden me blijft volgen. Ik heb honderden gedachten over waarom hij hier zou kunnen zijn. Zou het een ex-crimineel zijn van één van mijn vorige missies, of gewoon iemand die van mij gehoord heeft doordat ik een van zijn vrienden heb opgepakt, of misschien zijn ze helemaal niet slecht. Bijna alle ideeën in mijn hoofd gaan over dat hij revenge wilt. Voor mij gaat de deur open.

-'Hey Vi'

Vlak voor mij staat Dylan. Dit is een van de eerste keren dat ik hem opgekleed zie.

-'Hey.' Vriendelijk lachend kijk ik hem aan. Ik probeer alle zorgen van me af te schudden.

-'Welkom binnen in mijn nederig stulpje.'

Beiden schieten we in de lach. Ik stap op mijn gemak naar binnen.

-' Dus,  wat heb je allemaal gepland?' Ik kijk hem vragend aan.

-' Ik heb een lekker etentje voorbereid en daarna kunnen we een film kijken met een grote bak popcorn.'

Ik krijg hartkloppingen van alle ideeën die Dylan zei.

-'Klinkt zalig.'

We zetten ons aan tafel. Voor mij staat een hele schotel sushi. Mijn blik moet geweldig zijn geweest aangezien Dylan staat te lachen.

-' Wat lach jij nou? ' zeg ik op een te vrolijke toon. Pas toen ik Dylan zijn verbaasde blik zie , besef ik hoe Nederlands dat klonk. Ik vergeet vaak dat ik een paar accenten heb door een aantal missies. Om meer  genante momenten te vermijden, prop ik een sushi in mijn mond.  Mijn ogen worden groot, dit is de eerste keer dat ik zo'n lekkere sushi eet. Zonder dat ik het door heb, maakt Dylan een aantal foto's. Wanneer ik het door heb, is hij al gestopt.

-'Hey, die moet je nu wel tonen.' mompel ik met een deel sushi in mijn mond en mijn hand voor mijn mond.

Dylan toont zijn gsm. Ik ben verbaasd dat ik er niet als een patattenzak uitzag tijdens het eten. Mijn bordeaux jurkje en opgestoken haar komen mooi uit in de verlichting.

-'Zie, je ziet er mooi uit op elke foto.'

Ik begin licht te blozen.

-'Waar is het toilet?'

-'Boven, de tweede deur.'

Ik sta op en ga naar het toilet. Ik ben vandaag nog niet naar het toilet geweest en dit begin ik te voelen aan mijn blaas. Is het nu de tweede deur rechts of links. Ik heb geen enkel idee. Ik open de eerste deur die ik zie. Achter de deur zie ik een studeerkamer. Ik weet dat ik niet zou mogen rondkijken, maar ik kan niet anders. Het is mijn spioninstintinct dat me zegt dat ik moet kijken. Op het bureau liggen allemaal dossiers. Ik wandel er naar toe en pak het eerste dossiers vast. Ik herken geen een van de namen. Ik pak het laatste dossier en zie tot mijn verbazing mijn eigen naam staan. Mijn hart klopt sneller en sneller. Ik open het dossier en begin met lezen.

Violet ex-spion of niet van de organisatie.

Mijn hart stopt even met kloppen. Wat wisten Dylan zijn ouders allemaal over mij en nog erger wat weet Dylan over mij. Weet hij hier iets van of hebben zijn ouders dit geheim gehouden. Ik begin met het lezen van de verslagen.

dag 1

Vandaag kwam Rose naar school met een nieuwe vriendin. De informant was juist het is Violet, dochter van Phill. Ze lijkt precies op hoe hij zei dat ze is. Ik stelde voor dat ze meereden zodat ik haar beter kon leren kennen, maar Rose bleef aandringen dat ze de bus namen. Ik bleef me verbergen om de hoek en belde naar De Lijn om te zeggen dat er werken zijn aan hun halte. Na hen daar een half uur te zien staan, besloot ik voorbij te rijden. Het plan lukte. Ze stapten in. We kwamen aan op school en ze stapten meteen uit. Ik deed alsof ik niet wist wie ze was zodat ik haar vertrouwen kon winnen. In de middag ging ik bij hen aan tafel zitten. Misschien is ze dommer als we denken. Al snel komen we erachter van niet.
Ik stel voor om ijs te gaan eten na school. Dankzij Rose komt Violet ook kijken naar de wedstrijd van morgenavond. Zonder dat Rose het weet ,brengt ze haar nieuwe zus in een groot gevaar. Na het eten zet ik Rose en Violet af bij hun thuis. Rose rent naar binnen terwijl Violet nog even hier blijft. Ik ben zeker dat ik haar vertrouwen snel ga winnen. Zijn informatie klopt helemaal, ze vertrouwt mensen veel te makkelijk.

Alles waar ik in geloof is opeens weg. Dylan heeft nooit echt om mij gegeven. Is alles wat we hebben fake? Toen in de tuin, en onze eerste date, ... betekent dit niks voor hem. Ik zoek het meest recente verslag dat er in de map zit.  Tot mijn verbazing is deze van een paar dagen geleden. Ik pak het verslag en begin met lezen.

Ik kan dit niet meer, ik begin  te veel van haar te houden. Hoe kan ik gevoelens hebben voor iemand die niet eens weet dat dit niet allemaal echt is. Voor iemand die zo anders is als mij, maar toch zo hetzelfde. Ik moet hier een einde aan maken. Ik kan mezelf dit niet aandoen. Als ik langer hiermee doorga gaan mijn gevoelens te sterk worden. ik heb haar een bericht gestuurd om haar op tweede date te vragen. Dan gaat de laatste fase gebeuren. Na het eten  zorg ik ervoor dat ze bewusteloos is, hierna breng ik haar naar het kantoor. Ik geef nu al te veel om haar.

Ik voel mijn knieën zwakker worden bij elk woord dat ik lees. Ik voel de nood om op de grond te zakken en te beginnen wenen, maar op dit moment is dit het minst verstandige dat ik kan doen. Mijn leven is in gevaar en momenteel ben ik de enige die het kan redden. Zo stil mogelijk sluip ik naar de badkamer en spoel ik het toilet door. Ik ga zenuwachtig de trap af en probeer een goeie smoes te bedenken om weg te mogen. Ik pak mijn gsm en doe net alsof ik een telefoon heb gekregen.

-'Hey Dylan ik moet naar huis. Rose heeft een allergische aanval. ' Ik hoop dat hij erin trapt.

- ' Ow moet ik anders meekomen.'

-'Nee dat hoeft niet. De sushi was heerlijk ,maar ik moet nu echt gaan.'

Ik ren zo snel als ik kan uit het huis. Ik open de voordeur en roep Rose.

-'Rose!'

-'Hey Vi. Ben je nu al terug?' Ik zag dat Rose hier echt om gaf. Ter voorbereiding heb ik allemaal foto's van de verslagen genomen.

-'Ik heb geen tijd om het uit te leggen, maar we moeten nu gaan.'

Rose deed alsof er niks was en pakte meteen haar tas. Ze begrijpt meteen hoe belangrijk dit is.

-'Kan je ook doen alsof je een erge allergische reactie hebt.'

Rose knikt en we gaan meteen naar buiten. Ik doe alsof ik haar moet ondersteunen en ga in de auto zitten. Ik zie Dylan naar buiten kijken. Zo te zien gelooft hij mijn vlugge leugen. In stilte rijden we weg.

-'Rose weet jij een plek waar Dylan ons niet zou kunnen vinden?'

-'Kayla.' Dit is het enige dat Rose zei.

Rose geeft mij het adres en ik rijd recht naar Kayla haar huis. Ik heb geen idee wie ik allemaal moet vertrouwen en wat er nu gaat gebeuren. In stilte rijden we de straat uit.