the spy

deel 16

Mijn knie stopt niet met bloeden. Aangezien ik mijn pyjama aan heb, heb ik niks mee om de wond te verzorgen. Ik begin te duizelen en voor ik het weet, zie ik alleen zwart. 

Voorzichtig ga ik naar beneden. Ik zie niks buiten dozen en een stoel. Wanneer ik dichter wil kijken, voel ik iemand mij vast grijpen. Stevige handen klemmen zich rond mijn mond. Ik kan nog net een schreeuw uitbrengen. Een grote man bindt me vast aan de stoel en steekt een prop in mijn mond. De mannen gaan achter de deur staan. Ik zie Zander binnen komen. Ik kijk hem beangstigend in de ogen. Hij knikt kort waarna hij de deur sluit en uithaalt naar de mannen achter de deur. De eerste man was meteen bewusteloos.  De andere man houdt zich bezig met de bewusteloze man. We rennen naar buiten, maar net als ik de deur uitga, hoor ik een knal gevolgd door een helse pijn. Ik kijk naar beneden en zie bloed uit mijn been stromen. Ik zak door mijn been en voor ik het weet, heeft Zander mij vast. Hij rent weg. Jullie komen niet ver, schreeuwt de man achter ons. We rennen en rennen. Ik heb geen idee hoe lang we al rennen. 

Ik open mijn ogen en zie dat ik niet meer op de grond lig. Of toch niet dezelfde grond als eerst. Ik lig op een soort lange doek. Ik kijk rond mij om te zien waar ik ben. Langs mij zie ik Adrien aan een boom zitten. Het is nog altijd nacht. Hoelang zou ik bewusteloos zijn geweest?

-'Hey Violet. Hoe voel je je?'

-'Beter. Waar ben ik?'

-'Nog altijd in het bos, maar een beetje dieper, zodat de rest van mijn familie ons niet vindt.'

Ik kijk hem verbaasd aan, totdat ik besef dat hij waarschijnlijk ook van het plan weet.

-'Ik weet van heel hun plan. Mijn familie heeft niet de beste aanpak gekozen als je het mij vraagt. Wees gerust,  ik ga mijn neven en nichten niet bellen om te zeggen waar je bent. Dat is ook de reden dat we hier zijn. 

Adrien wijst naar het bos. 

-' Laat me je gewoon het hele verhaal vertellen. Trouwens, ik heb het ook pas daarstraks gehoord. '

Ik knik lichtjes en ga iets dichter zitten om alles goed te verstaan.

-'Dus ik zal beginnen met het uitleggen van onze familie en hoe jij er in hoort.
Je hebt dus mijn ouders Purl en Phil. Dan heb je mijn nicht Madison en mijn andere nicht Kayla. Heb je ook nog mijn neef Ramon. Ramon, Kayla en Madison hun ouders zijn een aantal jaar geleden gestorven. Sindsdien zijn ze hier komen wonen. Ik weet nog dat je bij het eten zei dat je ouders gestorven zijn toen je klein was. Heb je je nog nooit afgevraagd hoe ze zijn gestorven of wie ze zijn?'

-' De organisatie vertelde mij altijd dat het niet zo veel uitmaakte en ik ook niet moet weten wie ze waren.'

-'Je ouders leven nog Violet. Dat is nu eenmaal waar jij in onze familie past. '

Nu besef ik het allemaal pas. De documenten. 

-'Dochter van Phil.'

-'Nu weet je het belangrijkste, zusje.'

-'Wacht hoeveel ouder ben jij dan mij?'

Adrien schiet in de lach. 

-'Je ontmoet je broer voor het eerst en je vraagt meteen hoe oud ik ben. Maar voor de informatie ik ben een jaar ouder.'

-'Dus je bent 18?'

Adrien knikt. We schieten beide meteen in de lach. Ik heb gewoon een broer en mijn ouders leven nog. Ergens ben ik hier redelijk blij mee en ergens ook wel droevig aangezien ze al die tijd leven en mij nooit hebben gezocht.

-' De organisatie heeft ze gedwongen. Mam en pap waren niet meteen bij de organisatie. Ze waren soort van schurken. De organisatie vertrouwde hen niet meteen. Ze dwongen hen om zoveel mogelijk voor hen te werken. Door al het werken hadden ze geen tijd meer voor kinderen. Toen ze dit meldden bij de organisatie, zeiden ze dat zij of konden helpen van een kind af te raken of dat ze er zelf voor moesten zorgen. Uiteindelijk besloten ze dat ze ons beiden zo geen goed leven konden geven.'

-'Dus toen hebben ze mij opgegeven.'

-'Ik hoop dat je niet kwaad bent dat ze jouw hebben weggegeven en mij hebben gehouden.'

-'Hoe kan ik daar kwaad voor zijn. Jij kan er niks aan doen en ze wilden voor beiden van ons een beter leven. Daar kan ik niet kwaad voor zijn. Niet echt dat de organisatie het hen makkelijk heeft gemaakt.'

-'Misschien moeten we terug gaan. Ook al hebben ze gelogen, ze zijn nog altijd onze familie.'

-'Is goed.'

Langs ons horen we de bladeren ritselen. Ik vermoed dat het maar een dier is en blijf daarom zitten, maar Adrien springt meteen op in een aanvalspositie.

-' Violet ga achter mij staan.'

Ook al heb ik geen idee wie of wat het is, ik ga niet aan de kant. Ik was de beste van de klas en zat op hoog niveau bij de missies. Ik ga langs hem staan. In tegenstelling tot Adrien, sta ik in een andere houding, een die goed is voor aanval maar ook voor verdediging. 

-' Violet wat doe je? Ik weet wat ik doe.'

-'Wel broertje, ik ben beter dan je denkt.'

Van achter de struiken komt Kayla tevoorschijn. 

-'Rustig jongens, ik ben het maar. '

-'Kayla wat dacht je wel? Ik kon aangevallen hebben en ik denk dat mijn zusje hier ook niet gewacht zou hebben.' Adrien kijkt al lachend naar Kayla.

-'Violet het spijt me zo van alles. Ik mocht niks zeggen. '

-'Het geeft niks. Je kan er niks aan doen.'

-'Kom dan gaan we naar huis.'

Kayla pakt mijn pols en trekt mij mee. Ik trek terug, maar ze houdt mijn pols stevig vast. 

-'Kayla, laat mij los!'

-'Het spijt me Violet, maar ik kan je niet los laten. '

-'Kayla, laat me gaan.'

Ik probeer om te kijken naar Adrien om hem om hulp te vragen, maar zie dat hij vast hangt aan de boom waar we net zaten. 

Een luid geklap komt van achter de struiken. Door de struiken komen Dylan en zijn vader gewandeld. Dylan zijn vader is luid aan het klappen terwijl Dylan er langs staat en naar de grond kijkt.

-'Goed gedaan Kayla. Spijtig dat dit niet helemaal volgens plan is. Weet je Violet , Kayla hier heeft mij nu gewoon geholpen jou te vinden omdat ze meer geeft om haar familie, die ik grappig genoeg vast hou in mijn lab.'

Ik kijk Kayla aan die net zo verbaasd naar Dylan zijn vader kijkt. 

-' Kijk Kayla ik heb een beetje gelogen. Je krijgt je familie niet zo makkelijk terug. ' 

Opeens komen een aantal mensen van achter de bomen die Kayla vastgrijpen en wegslepen. Meteen als ze Kayla pakken, laat ze mijn pols los en komen er andere mensen die mij vastgrijpen.

-'Weet je Violet , je moet beter worden in smoesjes verzinnen. Wij kennen Rose al sinds ze klein is. Denk je echt dat wij dan niet weten voor wat ze allemaal allergisch is. Mijn zoon hier heeft namelijk meteen gebeld en gemeld wat er aan de hand was. Ik bedoel denk je echt dat de deur naar de kamer met al mijn studies gewoon open zou staan en ik alles op tafel laat liggen.'

Het is allemaal een val zodat ik ze naar mijn familie zal leiden. Ik kijk Dylan aan, maar die durft mij niet aan te kijken. Ik blijf naar hem kijken in de hoop dat hij mij terug aankijkt. Opeens voel ik een slag op mijn hoofd en is alles weer zwart.