the spy

deel 2

Het laatste wat de organisatie mij gaf was een papiertje met een adres. Ik weet het leuk afscheids cadeau. Ik bel aan bij een knus huisje. Het is niet te klein en niet te groot. Als ik kijk naar de grootte van het huis zou ik denken dat hier zo een vijf mensen kunnen wonen. Je ziet dat ze veel waarde hechten aan het presenteren van huis door de mooie tuin. Je ziet niks van onkruid. Ik bel aan en hoor meteen een vrolijke deurbel. Ik wacht tot iemand de deur opendoet. Ik voel de zenuwen. Hoe zouden ze zijn? 

De deur gaat open. Voor mij staat een vriendelijke vrouw. Ze heeft kort bruin haar en een licht mollige gestalte.
Ze begroet me vriendelijk:

-'hallo ik ben Annabel, jij bent waarschijnlijk violet?' Annabel doet teken dat ik haar moet volgen. Ik voel me meteen welkom.

Ik stap naar binnen en ik volg haar de trap op. We gaan door een knusse gang en stoppen bij een houten deur. Op de muren hangen allemaal familie foto's. Voor mij doet ze de deur open, ik volg haar naar binnen. 

-'Dit is je kamer. ik hoop dat je ze mooi vindt.' zegt Annabel terwijl ze vriendelijk glimlacht.

Ik sta in een grote kamer. Hij heeft licht blauwe muren, een tweepersoons bed in de linker hoek, een licht bruine bureau aan de andere kant en een grote kleerkast tegen de muur aan. In een klein hoekje is een kleine relaxplekje gemaakt. Aan een van de muren staat een grote boekenkast. Gelukkig hou ik van lezen. Het was het enige waardoor ik echt kan relaxen. Ik neem de kleine decoratiedelen en al de boeken die ik heb meegenomen. Ik weet nu al helemaal hoe ik het ga inrichten. Een paar lampjes aan mijn bed, mijn boeken in de grote en al mijn cd's in het kastje daarlangs. Ik weet meteen al dat ik het hier leuk ga vinden. Ik zet mijn koffer met mijn kleren langs de kast.

-'Ik vind het heel leuk. Dankje.' antwoord ik nadat ik de kamer in mij opneem.

-'Ik weet dat ik je echte ouders nooit zal kunnen vervangen maar ik hoop dat je je hier goed thuis gaat voelen.'

Het is zwaar voor mij om mensen als mijn ouders te zien. Vooral door al het verhuizen. Zou dit echt kunnen werken?

-'Robert komt straks thuis hij wou heel graag verlof nemen maar het ging niet, Rose onze dochter komt straks na school ook. Ik ben er zeker van dat je haar leuk gaat vinden. Ze is dezelfde leeftijd als jou. Haar kamer is recht naast je.'

We verplaatsen ons naar de zetel en blijven praten tot we de deur open horen gaan. Ik ben veel te weten gekomen. Het klinken echt geweldige mensen. In de deuropening staat een mooi slank meisje van mijn leeftijd. Ze heeft lang licht bruin golvend haar en een rond gezicht. Ze heeft mooie bruine ogen. Ze draagt een rood topje en een licht blauwe jeans broek. Het beste aan haar outfit zijn de dokter Martins. Je word meteen vrolijk van haar te zien.

-'Hi ik ben Rose.' Vrolijk rent Rose op mij af en geeft ze mij een knuffel. Het voelt vertrouwd aan.' Ik hoop dat je je hier al een beetje thuis voelt en dat mijn moeder je niet heeft overdonderd met vragen. Want dan heb je geluk dat ik je kom redden.'

Beide lachen we terwijl Annabel een beetje geïrriteerd naar Rose kijkt. 

-'Hi ik ben violet. Wees gerust ik ben niet overdonderd door vragen.'

-'Goed om te horen. Je moet je geen zorgen maken over alles alleen te moeten doen. Ik help je wel rond. Als je tenminste wilt kan je bij mij blijven. Ik zal je ook voorstellen aan mijn vrienden en zeggen met wie je wel en niet om moet gaan. Geloof me ik heb jaren ervaring. Dus je hebt me nodig.'

Samen gaan we naar boven om mijn kamer te bekijken en te bespreken hoe we het kunnen inrichten. Rose heeft veel leuke versiering waarmee we mijn kamer al veel leuker maken. Ze helpt mij meteen ook met uitpakken. Op vijf seconden tijd heeft ze al haar decoratie materiaal in mijn kamer staan. We hebben langs mijn kast een grote spiegel gezet en de boekenkast mooi verlicht.

-'Komen jullie helpen met het eten?!' Annabel roept ons vanuit de keuken. 

Rose en ik kijken mekaar aan en rennen naar de keuken. We beginnen meteen met de groenten. We maken er een kleine wedstrijd van. De persoon die als eerste zijn groenten klaar heeft wint. We zijn gelijk klaar en winnen dus beiden. De lasania moet gewoon nog in de oven.

Rose en ik zitten te praten in mijn kamer. Ik krijg meteen het schema van de leukste plaatsjes in stad en de plaatsen om van weg te blijven. Het voelt aan alsof ik hier al heel mijn leven woon. Ik weet nu al dat het hier echt leuk gaat zijn.

-'Dus Violet, hoe zit het met de jongens. '

Rose kijkt me aan alsof ze hoopt dat ik veel sappige verhalen heb. Spijtig voor haar past dit niet in de tijd van een spion.

-'Wel liefste Rose, ik moet je helaas teleur stellen. Ik ben nog altijd single. Eerlijk gezegd heb ik nog nooit een relatie gehad.'

-'Wel dan heb je geluk. Op onze school zit het vol met hotties.'

 Beiden schieten we in de lach.

-'En bij jou?'  Opeens wordt Rose stil.

-'Wie is het,'  vraag ik veel hopend.

-'Wel, er is iemand die ik leuk vind. Maar hij ziet me alleen als een vriend. Het is een van mijn beste vrienden.'

-'Ah, dan gaan wij zorgen dat jullie het beste en cutest koppel worden. Je hebt veel geluk want ik krijg namelijk iedereen samen, maar eerst moet ik hem kunnen goedkeuren. Dus eerste wat je doet morgen is hem tonen en ons voorstellen.'

Opeens zie ik Rose met een kussen op me af komen. O nee dat gaat niet gebeuren. Mijn instinct geeft me meteen tien manieren om te winnen. Ik pak mijn kussen en ren op Rose af. Na een tijdje vallen we op mijn bed neer. Ik heb buikpijn van het lachen. Wie had gedacht dat ik hier meteen zoveel plezier zou hebben.

-'Echt Violet, dit gaat zo leuk worden. Ik weet dat ik niet zo enthousiast was toen mijn ouders zeiden dat er iemand bij ons kwam wonen. Maar nu ben ik overtuigd dat het goed gaat komen. Misschien moeten we nu wel gaan slapen. Het is morgen je eerste schooldag en ik wil niet dat je door mij een zombie bent. Dat zou heel je sociale leven verpeste.'

En met die woorden gaan we slapen. Ik voel mij hier nu al thuis, misschien omdat Rose en  ik een beetje hetzelfde zijn of misschien gewoon omdat ik zo snel geaccepteerd ben. In meer dan de helft van de plekken waar ik geleefd heb  heb ik me nooit thuis gevoeld. Al snel val ik in slaap. 

Zander kom terug ,ga niet verder. Ik heb je nodig. Te laat! Ik hoor in de verte een schot. Ik wil naar hem toe gaan maar ik kan niet bewegen.

Waarom blijven al deze dromen maar komen. Was het niet genoeg dat ik dit allemaal heb meegemaakt. Ik zie dat ik al mijn knuffels en kussens uit mijn bed heb gegooid. Ik sta op en begin alles op te rapen en terug te leggen. Ik doe mijn haar vlug in een staart zodat ik het morgen minder fel moet borstelen en leg me terug neer. Poging nummer twee.