the spy

deel 17

Ik word wakker in een donkere kamer. Mijn hoofd doet vreselijk veel zeer. Ik kijk rond mij, maar zie niks. Waar ben ik? Mijn ogen beginnen te wennen aan de duisternis. Ik lig op een bed, langs mij staat iets dat lijkt op een glas. Voor de rest zie ik niks anders in de kamer. Terwijl ik probeer het glas te pakken stoot ik tegen een knop. Een klein lampje springt aan. Ik zie nu dat langs het glas een flesje water staat. Ik probeer recht te zitten om te drinken, maar voel dat mijn voet vast zit. Ineens schiet alles mij te binnen. Het gesprek, Adrien, Dylan en de klap tegen mijn hoofd. Ik kijk angstig rond, op zoek naar iets om mijn been los te krijgen. Ik vind niets. Ik neem een slok water. Waar ben ik? De vraag die door mij hoofd spookt. Opeens begint alles rond mij te draaien. Wat gebeurt er? Ik kijk naar mijn glas water en val zachtjes neer op mijn bed. Ik hoor nog net het glas de grond raken.

Mijn ogen openen lichtjes. Ik zie de kamer heel wazig. Vreemd genoeg zit mijn been niet meer vast. Ik schiet recht en kijk in alle vluchtte rond mij. In de rechter hoek zit iemand. Ik zie niet wie het is. Aan de houding te zien is het een man.  Hij zit half verborgen in het duistere deeltje van de kamer.

-' Hey Vi.'

Ik herken de stem meteen. Ik voel al de spieren in mijn lijf zich opspannen en zet mij tegen de muur. Ik bereken vlug in hoe snel ik bij de deur geraak. Ik zou het niet op tijd halen.

-'Vanwaar het kwade gezicht.'

Ik leun feller en feller naar achter.

-'Als je kwaad bent dat ik dit gedaan heb, dan is het je eigen schuld. Ik ging mijn ouders vertellen dat ik niks met hen te maken wou hebben als ze zo iets van mij verwachtten. De eerste paar dagen moest het echt van mijn vader, maar ik was van plan te stoppen en je alles te vertellen. En toen hoorde ik het. Je ben een spion. De hele tijd heb je gelogen. Ik besefte al snel waarom je hier bent gekomen. Het zou makkelijker moeten zijn voor je om meteen langs het huis van het hoofd te wonen. '

-'Wacht, wat?'

Hoorde ik het juist. Is Dylan zijn vader het hoofd van de schurken?

-'Je vader is het hoofd van de schurken?'

-' Ja, maar dat wist jij als spionnetje toch al.'

-'Dylan, ik ben geen spion meer en ik wist niks van je vader.'

Ik zie dat hij kwader en kwader wordt.

-'Stop met liegen!'

Ik lieg niet, maar hij weet dit niet.

-'Alsjeblieft, stop met liegen. '

Dylan zakt door zijn knieën en barst uit in tranen.

-'Dylan, ik lieg niet.'

Ik wil kwaad op hem zijn, maar ik kan niet. Nu ik hem hier zo zwak voor mij zie, besef ik dat hij helemaal niks meer snapt. Wat heeft zijn vader hem allemaal verteld?Ik leg mijn hand op zijn schouder, in de hoop hem een beetje te kalmeren.

-'Ik weet niet wat je vader je allemaal heeft verteld, maar ik ben geen spion meer. Er was een vreselijk ongeval dat mij extra liet beseffen dat ik het niet meer wou. Ik ben hier gekomen om een familie te vinden en vrienden te maken. Ik wil gewoon een normaal leven leiden.'

Ik kijk Dylan aan en zie dat hij mij voorzichtig terug aankijkt.

-'In het bos. Ik wou je niet aankijken. Ik was bang dat ik brak en je toonde dat ik kwaad was en tegelijkertijd verdrietig.'

Dylan komt langs mij zitten op het bed.

-'Het spijt me van alles dat er is gebeurt. Weet dat mijn gevoelens altijd echt zijn geweest en nog altijd echt zijn.'

-'Geeft niet. Ik moet wel zeggen dat ik even schrik had toen ik die documenten zag. Wat was je eigenlijk van plan te doen?'

-'Ik ben er niet trots op, maar ik dacht dat als we de film keken,ik slaapmiddel in je drinken kon doen. Daarna wilden we je meenemen naar het hoofdkwartier en je ondervragen. Ik dacht toen dat je helemaal niks om mij gaf en hier alleen was om ons uit te schakelen.'

Ik ben even stil. Als ik nergens achter was gekomen zou de situatie heel anders zijn.

-'Wist je echt niks? Ik bedoel van je familie. Een paar mannen waren er daarstraks over bezig.'

Ik schud nee. Dylan pakt mij vast in een stevige knuffel. Ik voel mij voor een moment terug veilig. Terug normaal. Dan besef ik dat het hier niet veilig is. Ik zit hierbinnen vast. Ik weet niet eens waar ik zit. Zit mijn familie hier ook. Zijn ze wel veilig.

-'Dylan? Weet je hoe het met mijn...familie is?'

Waarom is het zo moeilijk om te zeggen dat ik familie heb.

-'Ze zitten hier ergens in het gebouw. We moeten jullie hier wegkrijgen en mijn vader stoppen.'

-' Wat doen we?'

-'Wacht hier. Ik kom je seffens halen. Eerst moet ik een paar dingen regelen.'

Ik knik toestemmend. Dylan doet de ketting terug vast aan mijn enkel.

-'Tot binnen een paar uur. Probeer een beetje te rusten. Je gaat het nodig hebben.'

Met dit gezegd te hebben, gaat Dylan de deur uit. Ik probeer te slapen. Met succes.

Op een moment komen we in de keuken aan. Zander zet mij neer aan de tafel. Het eerste dat hij doet, is naar de frigo gaan. Dit is geen moment om te eten. Ik pak de messen die voor mij op tafel staan en steek ze in mijn zak. Een van de messen verstop ik in mijn sok. Zander komt terug met een pak ijs. Ik leg deze zonder te twijfelen op mijn been.Met een pincet neemt hij voorzichtig de kogel uit mijn been. Ik pak een van de muffins die langs het messenblok op tafel staan. Ik heb tenslotte krachtvoer nodig en ik hou van eten. We horen vanuit de verte stemmen. Vlug sta ik op, maar ik verkramp van de pijn.

-'Kom, ik draag je. Je kan zo niet lopen.'

Ik knik. Ik zal de organisatie al bellen.

-'Ze sturen hulp.' Zander kijkt mij met een zwakke glimlach aan. Hij heeft tranen in zijn ogen.

-'Het komt goed.'

Ik leg mijn hand op zijn borstkas.

-'Hoe kan je dat weten?'

Zander kijkt me bezorgd aan.

-'Ik voel het gewoon.'

Hij scheurt een deel van zijn shirt af en bindt het stevig rond mijn been.

-' Vi, sta op.'

Ik word wakker en zie Dylan voor mij staan met een rugzak en kleren.

-'Doe deze aan en dan kunnen we seffens je familie halen.'

Zonder te twijfelen pak ik de kleren. Ik doe een draaiend gebaar met mijn hand, maar Dylan kijkt mij aan alsof hij het niet begrijpt.

-'Ga je je omdraaien of verwacht je een show te zien?'

-'Sorry, maar weet je een show klinkt wel goed.'

-'Dylan!'

Ik kleed me meteen om als Dylan zich heeft omgedraaid. Hij heeft een zwarte broek en een zwart t-shirt meegebracht. Als ik klaar ben,geeft hij me nog een paar zwarte sportschoenen en een zwart jasje.

-'Slimme kledingkeuze.'

-'Iedereen hier is zo gekleed. Nu val je gewoon niet op.'

Ik doe de schoenen en het jasje aan en sta op.

-'Ik ben klaar.'

Dylan draait zich om en doet teken dat we kunnen vertrekken.