Ruhlar Ağlamaz

1|Ölüm

Su, ölümcüldü.

Su, iyileştiriciydi.

Su, hayattı.

Ve yine su, ölümdü.

***
Genç kız denize baktı. Bu masum görünen dalgalar, onun sonu olacaktı. Büyük bir hata yapmıştı ve cezasını çekmeliydi, canını vermeliydi. Suya atladı bir anda, ayağına ve boynuna bağladığı ağır taşların onu dibe çekmesine izin verdi. Yüzme biliyordu kız, hem de çok iyi biliyordu. İstese bir hareketle taşları bağlayan ipleri çözebilir, kurtulabilirdi. Ama yapmadı.

Derin bir nefes aldı son nefesi olduğunu bilerek. Etrafına baktı; aya, ağaçlara, gökyüzüne... onu hayata bağlayan her şeye. Aklına Eos geldi, küçük kız kardeşi. Onun için çok değerliydi. Gözlerinden usulca süzülmeye başladı gözyaşları suya karıştılar. Onu kurtaramamıştı, hepsi kendi suçuydu. "Yanına geliyorum, dayan kardeşim."diye fısıldadı ve kum rengi saçları suda dağılırken, kendini bıraktı.

Ölmüştü.

Uyandı, ruhu göğe yükseldi. Yeryüzüne baktı Epione, o acınası insanlara. Artık kendini çok daha özgür hissediyordu. Yükselmeye devam etmek istedi ama bir anda suya düştü. Tekrar süzülmeye başladı lakin daha fazla yükselemiyordu, dünyaya görünmez bir iple bağlanmış gibiydi. Sonra birden gördü: Bedeni hâla suda duruyordu. Onu kontrol etmeye çalıştı, olmadı. Öldüğüden emin olmuştu, peki neden dünyadan ayrılamıyordu? Bekledi. Gün doğumunda bekledi, tekrar güneş batarken bekledi, günlerce, haftalarca oracıkta bekledi. Sonunda annesini gördü, ölü bedenine bakıyordu. Bir ay boyunca ölümünü fark etmemişti. Şimdi ise gülüyordu, acı kahkahaları mağaralarla bezeli koyda pervasızca yankılanıyordu.

"Anne" bile diyemediği hissizce hissiz kadın onu hiç bir zaman sevmemişti, duyguları karşılıklıydı da. Babası ise...ölmüştü o korkunç günde. Şu dünyada onu seven tek canlı kardeşiydi, belki biraz da balıklar. Artık Eos da gittiğine göre ne için yaşayacaktı, balıklar için mi? Artık nefes alması için bir sebep yoktu. Dünyadan gitmeyi diledi, içten bir şekilde sadece bunu istedi.

Ama su acımasızdı ve onu bu dünyadan ayırmayacaktı.