I'm sorry

Κεφάλαιο 42

Ένιωσα αδύναμα τα πόδια μου και έκανα ένα βήμα προς τα πίσω. Σχεδόν έπεσα, αλλά ο Άρης πρόλαβε και με κράτησε από το χέρι, κρατώντας με σταθερή. Η πλάτη του Χριστόφορου ήταν γυρισμένη προς το μέρος μας και δεν μπορούσα να διακρίνω το πρόσωπο του, αλλά μπορούσα καθαρά να δω την Έλλη, που είχε βάλει τα χέρια της γύρω από τον αυχένα του κρατώντας τον σφιχτά κοντά της.

"Τι στον διάολο νομίζετε ότι κάνετε;". Η φωνή μου βγήκε σαν ψίθυρος, παρ' όλο που μέσα στο μυαλό μου ούρλιαζε και θρηνούσε.

Σχεδόν εξεπλάγην με το ποσό βαριά και πόσο βραχνή ακούστηκε. Έσταζε θυμό και προδοσία. Τα ένιωθα να κατακλύζουν όλο μου το σώμα. Αλλά περισσότερο ένιωθα την απογοήτευση και το πόσο πολύ είχα πληγωθεί.

Αμέσως ο Χριστόφορος έσπρωξε την Έλλη από πάνω του και γύρισε τρομοκρατημένος να με κοιτάξει. Η Έλλη ακολούθησε το παράδειγμα του. Αλλά το βλέμμα της ήταν περίεργο. Δεν μπορούσα να το ερμηνεύσω.

"Οχι". Ψέλλισε ο Χριστόφορος και έκανε βήμα κοντά μου.

Το πρόσωπο του συνοφριωμένο. Έβαλε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του και πήγε να με πλησιάσει. Το βλέμμα του φαινόταν σαν χαμένο και ο τρόπος που με κοιτούσε με πλήγωνε. Γιατί φαινόταν αληθινός, ενώ ήταν ψεύτικος. Από τα μάτια μου πέρασαν όλα τα βλέμματα που μου έχει ρίξει και μου φαινόντουσαν τόσο αληθινά. Δηλαδή ήταν όλα ψέμματα;

Έβαλα το χέρι μου μπροστά εμποδίζοντας τον να με πλησιάσει. Ένιωθα αυτόν τον αόρατο γάντζο, που με ένωνε με εκείνον, να με τραβάει κοντά του. Και όσο πιο κοντά πλησίαζε, τόσο πιο πολύ με πονούσε. Αυτός ο γάντζος μου είχε ανοίξει πληγή. Ήθελε απεγνωσμένα να βρεθεί κοντά στον Χριστόφορο. Και ήταν μια πληγή που σίγουρα δεν θεραπευόταν εύκολα.

"Μην τολμήσεις να κάνεις ούτε ένα παραπάνω βήμα κοντά μου". Σχεδόν γρύλισα και σταμάτησε να περπατάει, μένοντας άπραγος μπροστά μου.

"Εύα, σε παρακαλώ. Δεν είναι αυτό που νομίζ-".

Ξεκίνησα να γελάω. Τα λόγια του φαινόντουσαν γελοία στα αυτιά μου. Φαινόμουν σαν τρελή. Αλλά δεν με ένοιαζε.

"Τι; Θα μου πεις το κλισέ 'δεν είναι αυτό που νομίζεις', θα βρεις μια δικαιολογία και πιστεύεις ότι μετά θα είμαστε μια χαρά;". Το γέλιο μου κόπηκε.

Ο τόνος της φωνής μου άρχισε να ανεβαίνει επικίνδυνα. Ο Άρης δίπλα μου, μου ψιθύρισε να ηρεμήσω. Αλλά πως γινόταν να ηρεμήσω; Κοίταξα την Έλλη που ήταν από πίσω του, χωρίς να έχει μιλήσει τόση ώρα.