I'm sorry

Κεφάλαιο 55

Οι μέρες περνούσαν, αλλά εγώ είχα χάσει την συναίσθηση του χρόνου γύρω μου. Άκουγα την πόρτα να χτυπάει, αλλά δεν έκανα καν την προσπάθεια να την ανοίξω. Άκουγα διάφορες φωνές να μου μιλάνε απ' έξω, αλλά ήθελα πεισματικά να μείνω μόνη μου με τον εαυτό μου.

Δεν έβγαινα από το δωμάτιο μου, παρά μόνο όταν ήθελα να πάω τουαλέτα ή να πιω νερό. Και αυτό προσπαθούσα να το επιδιώκω λίγες φορές και κυρίως, φορές που δεν θα είναι κανείς στο σπίτι, γιατί η ανήσυχη τους έκφραση με έκανε να νιώθω ακόμα πιο άσχημα απ' ότι ήδη ήμουν. Ακόμα και οι γονείς μου, που πίστευα ότι είναι οι τελευταίοι άνθρωποι που θα νοιάζονταν για μένα,  συχνά μου μιλούσαν έξω από την πόρτα προσπαθώντας να με πείσουν να την ξεκλειδώσω και να μπουν μέσα.

Δεν ήξεραν ακριβώς τι είχε συμβεί. Κανείς δεν ήξερε. Μόνο ο Άρης λογικά είχε μάθει κάποια πράγματα απο τον Χριστόφορο και είχε αφήσει και τους υπόλοιπους να ξέρουν. Αλλά τίποτα παραπάνω. Περίμεναν από εμένα να τους μιλήσω. Αλλά αυτό που δεν καταλάβαιναν είναι ότι ήθελα να μείνω μόνη μου, έστω και για λίγο, χωρίς να μιλάω σε κανέναν.

Άλλωστε τι να τους πω; Ξέρετε, τελικά ο Χριστόφορος αποδείχτηκε πολύ μαλάκας και είμαι συναισθηματικά ράκος εξαιτίας του.

Τα σωστά λόγια δεν μπορούσαν να βγουν από το στόμα μου. Οι σκέψεις μου ήταν τόσο μπερδεμένες και εγώ τόσο ψυχικά κουρασμένη για να τις βάλω σε μια τάξη.

Αναμνήσεις εμφανίζονταν στο μυαλό μου η μία μετά την άλλη,χωρίς να το ελέγχω. Πώς γίνεται να μην ένιωθε τίποτα; Πώς γίνεται να με κοιτούσε με μάτια γεμάτα αγάπη, ενώ μέσα στην καρδιά του δεν υπήρχε ίχνος συναισθήματος;

Είναι αδύνατον να το πιστέψω ότι όλα ήταν μέσα στο κεφάλι μου. Μακάρι να μπορούσα να πιστέψω ότι ο Χριστόφορος είναι ένα αναίσθητο γουρούνι, που δεν τον νοιάζει τίποτα άλλο εκτός από τον εαυτό του. Αλλά δεν θέλω και δεν μπορώ. Δεν μπορώ να δώσω έναν τέτοιο χαρακτηρισμό σε ένα άτομο που νόμιζα ότι ήξερα καλύτερα και από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Ήταν πάντα εκεί για μένα όταν τον χρειαζόμουν, θυσιάζοταν για μένα, σπαταλούσε τον χρόνο του μόνο και μόνο για να με κάνει να νιώσω καλύτερα. Μαζί του ωρίμασα και αναγεννήθηκα σαν ένας καλύτερος άνθρωπος. Ήταν όλα μαζί του. Και τώρα πρέπει να βαδίσω την ζωή μου χωρίς εκείνον. Γιατί τελικά η πραγματικότητα που ζούσα ήταν εικονική. Τα φαινόμενα απατούν και γω το έμαθα με τον πιο σκληρό τρόπο.